غرور و تعصب

Pride & Pregudice

وقتی بدونیم جین آستن در بیست سالگی این رمان رو نوشت میتونیم کاملا بفهمیم چرا شخصیت الیزابت بنت بیست ساله اینقدر دلنشین و باور پذیر خلق شده، جین در واقع الیزابت داستانش رو از روی خودش الگوبرداری میکنه، زیبایی برون و درون یک دختر جوون که در عین مهربونی به دنیای پیرامون و ارتباطات عاشقانه بی توجهه یا باورشون نداره یا لااقل در ظاهر براش بی اهمیت هستند. اون به جنسیت خودش میباله و روی هویت و ماهیتش تعصب داره. دغدغه فکری او برخلاف تمام همسالان همجنسش ازدواج نیست، آینده خواهر بزرگترشه و نسبت به جین و مردان زندگی او حساسیت ویژه داره بطوریکه گاهی حتی منافع و احساسات خودش رو فدای اون میکنه. تموم خصوصیات فمینیستی الیزابت پکیجی شده در قالب «تعصب» که اتفاقا شخصیتش رو زیباتر کرده! این تعصب گرچه درباور بیننده عام باید تند و یا ارتجاعی و ناپسند جلوه کنه اما برعکس بسیار شیرین و دوست داشتنیه.

اما شاهکار غرور و تعصب اینه که دو نماد شخصیتی رو مقابل هم قرار میده ؛ دارسی جوان متمول و خودپسند و نماد غروری مردونه و اصیل که در عین ناخوشایند بودن جذابیت داره و خواستنیه! دارسی هم به زنان پیرامون نگاهی تحقیرآمیز داره و آنقدر وجودش رو بلند مرتبه میدونه که از بالا به همه مردم نگاه میکنه. دارسی یک اشرافی خشک و اتوکشیده است که کمی هم عبوس و تو خودشه و همین پکیج در قالب « غرور» جذابترش کرده! و این غرور گرچه در باور بیننده کراهت داره اما دارسی رو خاص و باشکوه نشون میده.

اینکه دو صفت نه چندان جالب ناگهان در یک کتاب یا فیلم تبدیل به دو خصیصه حیاتی و ملموس و جذاب بشن اول از هر چیز مرهون قلم جین آستن در کتابه و در فیلم ناشی از کارگردانی جو رایت و بازی زیبای کایرا نایتلی و متیو مک فیدن در برابر یکدیگه است.

میمیک خارق العاده و هنرمندانه نایتلی در بسیاری صحنه ها با کلوزآپ به نمایش گذاشته میشه تا بیننده با دیدن تغییر پذیری قشنگ احساسی در زوایای این چهره زیبا تحت تاثیر قرار بگیره و موجی از انرژی و شور به قلب و ذهن تماشاگر هجوم بیاره و چقدر چقدر چقدر لذت بخشه.

مک فیدن، با رفتار و چهره ای سرد اما نگاهی عجیب من رو متحیر کرد! در عمق نگاه مک فیدن در کاراکتر دارسی غم و حسرت دیدم! شاید بخشی به ماجرای شومی که به خواهرش گذشته بود مربوط میشد و بخشی هم به حسی ناشناخته انگار اونچه که هستی رو دوست نداری شاید «غرور» باشه و «تنهایی» ناشی از اون. اما اینها در شخصیتت ذوب شدن و پالایش روح کاری بسیار سخته.

صحنه ای که  اليزابت ميخواد سوار درشکه بشه و از دارسي براي سوار شدن به درشکه طبق رسومات متداول و ناخودآگاه کمک میخواد و دارسی لحظه ای دستش رو میگیره بعد خودآگاهانه رها میکنه و دوربین روی دست او که انگار با عضلاتش دچار تنش احساسی شده زوم میشه انگار دست هم اینجا بخشی از بازگویی شخصیت دارسی رو بعهده داره و این یکی از نفس گیرترین صحنه هاست.

اما زیباترین سکانس فیلم در آشکار کردن بی کلام ویژگی اصلی دو کاراکتر که معنای تقابل غرور و تعصب رو میرسونه با مدد موسیقی، حرکات موزون و نگاه شکل میگیره و بصورتی ملودیک، قوی و الهام بخش این چالش رو به بیننده هم تلقین میکنه رقص کلاسیک دارسی و الیزابت در مهمونی خانه بینگلی که با فیلمبرداری از چندین جهت نگاه ما رو هم همراه رقصنده ها به رقص در میاره و شاهکار وقتیه که انسانهای پیرامون دو رقصنده «متعصب» و «مغرور» محو میشن و فقط «الیزابت» و «دارسی» هستند و رقصی پر مفهوم - امواج خروشان غرور و تعصب که در فضا پراکنده میشن و رقص کنان در هم می آمیزن... و نگاه هایی که هر مفهومی میتونید از اونا برداشت کنید: غرور- تعصب - تحقیر - تنفر یا عشـق ...