شاهدی برای تعقیب ساخته بیلی وایلدر محصول 1957، هیچکاکی ترین فیلم وایلدر و چندلری ترین اثر آگاتا کریستی است. هیچکاک می گوید: " گاهی اوقات مردم به من می گویند چقدر از شاهدی برای تعقیب لذت برده اند. آنها فکر می کردند آن فیلم من بود نه بیلی وایلدر و وایلدر به من گفت مردم از او درباره پرونده پاراداین سوال می کنند و فکر می کنند او آن را ساخته است! " فیلم از مطرح ترین درام های دادگاهی تاریخ سینماست و شخصیت لئونارد ول با بازی تایرون پاور از بهترین شخصیت پردازی های فیلم نامه های کلاسیک نوار است. اما به هیچ وجه مد نظر این نوشته نیست. واقعیت این است که معرفی شخصیت به صورت کوبنده و جاندار و در حد یک شمایل طوری که بیننده مسحور و شگفت زده شود بیشتر مختص شخصیت های مرد است، انگار زنان دارای آن جاذبه آنی نیستند که ورودشان تمام پرده را پر کند و مستقل معرفی شوند، حتی معرفی ایلزا لوند با آن شخصیت تاثیر گذارش هم با آنکه اینگرید برگمن جذاب نقشش را بازی می کند به پای معرفی مردان کازابلانکا نمی رسد. اما دو فیلم هست که معرفی شخصیت های زنشان در فیلم آنچنان مجذوب کننده است که در حد کلاسیک های ماندگار سینما در ذهنم نقش بسته است، یکی ویونا در جانی گیتار و یکی هم کریستین در نقش همسر آلمانی لئونارد با بازی شمایل گون مارلنه دیتریش. لئونارد ول با بازی تایرون پاور در معرض اتهام به قتل دوستش که بیوه زنی پولدار است قرار دارد و به دیدن سر ویلفرد با بازی چارلز لاتن که به تازگی به خاطر حمله قلبی از بیمارستان مرخص شده و از سیگار و مشروب منع شده، می آید تا از او بخواهد وکالتش را به عهده بگیرد. سر ویلفرد فقط به خاطر فرار از دست پرستار تمام وقت مزاحمش، میس پلیمسول با بازی ایلزا لنکستر، و بخاطر یک نخ سیگار برگ حرفهای او را می شنود و وکالتش را قبول می کند. پلیس در همان جلسه، لئونارد ول را بازداشت می کند و سر ویلفرد در حالی که می خواهد روی صندلی بالابرش که به خاطر بیماری قلبی اش مجبور است از آن استفاده کند، بنشیند به دستیارش می گوید: راستي درباره خانم ول، همه ماجرا رو و مخصوصا ماجراي دستگيري شوهرش رو به آرومي بهش بگو. اون در اين کشور بي کس و کاره و يقينا خيلي ناراحت ميشه و حتي ممکنه غش کنه قبلش يه مقدار کم مشروب بهش بده و يه مقدار آب قند هم آماده کن.

دوربین همانطور که روی سر ویلفرد و دستیارش مانده است صدایی خارج از قاب می آید. هر دو به سوی در ورودی خارج قاب نگاه می کنند. برای تاکید بیشتر سر ویلفرد عینک تکی معروفش را به چشم می گذارد تا بهتر این شمایل را ببیند.

 فکر نکنم اين چيزهايي که گفتيد لازم باشه. چونکه من هيچ وقت غش نميکنم و هميشه ميتونم خودم رو نگه دارم، احتياجي هم به آب قند و چيزهايي مثل اين ندارم، من کريستين ول هستم.

و به این ترتیب در دقیقه سی فیلم، یکی از مشهور ترین شخصیت های درام های جنایی و نوار معرفی می شود که همه مرز های تنفر و عشق، قهرمان و ضد قهرمان را یک جا در می نوردد. از احساس تنفر مطلق بیننده نسبت به او تا لذت دیدن یک قهرمان تمام عیار همه در وجود این شخصیت خلاصه شده است. وایلدر برای معرفی او از یک تمهید تمام کلاسیک استفاده می کند: صدای خارج از قاب. تمهیدی که در سینما خیلی جلوتر از ادبیات است و اصلا سینمایی است. از آن دست شگرد هایی که سینما را به عنوان یک هنر مستقل ناب به رخ می کشد. فیلم های کلاسیک زیادی هست که شخصیت قبل از آنکه دیده شود صدایش شنیده می شود تا بیننده، منتظر و حریص دیدن قهرمان شود. احساسی که نویسنده در ادبیات باید خیلی سعی کند تا به خواننده دست دهد اما در سینما در چند ثانیه می شود مخاطب را تشنه کرد. اما وایلدر به همین هم بسنده نمی کند. نمایی تمام قد از دیتریش در آستانه در می گیرد و دوربین را به سمت او که دارد همزمان نزدیک می شود تراک فوروارد می دهد و روی مدیوم شاتش می ماند. او شخصیت اصلی ماجراست.

سه غول کلاسیک در این فیلم همبازی اند: مارلنه دیتریش، چارلز لاتن و تایرون پاور. پاور و دیتریش می خواستند شکوه از دست رفته دوران قدیمشان را با بازی در این فیلم احیا کنند و موفق هم می شوند اما افسوس که پاور چند ماه بعد از اکران فیلم بر اثر حمله قلبی در گذشت. داستان فرعی کمیک سر ویلفرد با پرستارش میس پلیمسول هم مفرح است: ایلزا لنکستر و چارلز لاتن در واقعیت زن و شوهر بودند و میس پلیمسول اصلا در داستان آگاتا کریستی نیست! و این از نبوغ وایلدر در اقتباس است تا جایی که خود آگاتا کریستی گفته بود: این فیلم تنها فیلمی است که از روی آثارم ساخته شده و من آن را دوست دارم و سال ها بعد در مورد قتل در قطار سریع السیر شرق هم این حرف را تکرار کرد.

ماجراهای ساخته شدن این فیلم خیلی شنیدنیست. وایلدر صحنه آکاردئون زدن و آواز خواندن دیتریش را که تهیه کننده ها از فیلمنامه رابطه خارجی حذف کرده بودند بالاخره با 38 بازیگر و 90 هزار دلار بودجه ساخت! و به تهیه کننده ها دهن کجی کرد. به قول یکی از سربازها به دیدن پاهای مشهور دیتریش می ارزید!

یکی دیگر از شیطنت های وایلدری این فیلم هم آنست که در سکانسی تایرون پاور به سینما می رود تا فیلم جسی جیمز که در 1939 خودش در آن نقش اصلی را داشت را ببیند!

پایان این فیلم آنقدر غیر منتظره بود که در سانس های پیش نمایش فیلم از تماشاگران خواسته می شد کارتی که رویش نوشته بود " من رسما قسم می خورم که پایان شاهدی برای تعقیب را فاش نکنم. " را امضا کنند. در پایان فیلم هم گوینده از بیننده ها می خواهد برای اینکه دوستانشان که فیلم را ندیده اند هم از آن لذت ببرند پایانش را فاش نکنند. من هم نکردم!