رابین ویلیامز « مرد دویست ساله »

یکی از تاثیرگذارترین فیلمهای رابین ویلیامز برای من مرد دویست ساله Bicentennial Man است. من از تم داستان که حول و حوش انسانیت، خوبی، مهربونی و عشق بود خیلی خوشم اومد. البته فیلم پر از صحنه های دراماتیک و احساس برانگیز بود که شاید گاهی تا حدی کلیشه ای به نظر میرسیدند اما بازی رابین ویلیامز در نقش اصلی یعنی همون روبوته (اندرو) باعث شده بود فیلم مفهوم عمیق تری پیدا کنه، اینم بگم رابین ویلیامز فقید برای بازی در این فیلم نامزد تمشک طلایی شد! هرچند گریم او، واسه گرگ کانوم نامزدی اسکار برای بهترین چهره پردازی رو داشت.

کریس کلمبوس کارگردان، این فیلم رو با سناریوی اقتباسی نیکولاس کازان از روی داستان علمی- تخیلی از آیزاک آسیموف در سال 1999 ساخت و اکران کرد.

مرد دویست ساله حکایت اندرو روبوت آدم نماست كه به خدمت خانواده آقای مارتین درمیاد. اونا مدت کمی پس از حضور اندرو در خونه شون میفهمن اون یه روبوت معمولی نیست و میتونه فكر كنه و احساس داشته باشه.

اندرو از هنر، از موسیقی، از یادگیری و نوآوری لذت میبره. دوست داره اطرافیانش رو شاد کنه. او خانواده مارتین رو دوست داره اما آیا یک روبوت باید اینجوری باشه؟! آقای مارتین نظر شرکت سازنده اندرو رو جویا میشه و اونا التماس میکنن اندرو رو پس بده چون حتما سیم کشیش قاطی شده! اما آقای مارتین چنین اعتقادی نداره. اون از اندرو میخواد بیشتر بخونه و یاد بگیره و وقتی اندرو میپرسه چرا؟! آقای مارتین جواب قشنگی بهش میده: « میخوام چیزایی که در تو برنامه ریزی نشده رو یادت بدم! اندرو تو بینظیری! من میخوام کمکت کنم تا اونی که میتونی بشی، بشی. آدما محدود به زمان هستند ولی برای تو زمان نامحدوده...»

پس از گذشت سالها و پیشرفت سیستمهای درونی اندرو و انسانی تر شدنش! وقتی دختر خانواده برای ازدواجش با او صلاح مشورت میکنه، جواب اندرو اینه که اگه دوسش داری پس باهاش ازدواج کن! این قانع کننده است ولی دختر از روی چهره فلزی اندرو متوجه غوغای درون اون نمیشه غوغایی که از حس انسانی دیگه ای حکایت میکنه: عشق...

در واقع از همون لحظه اول با دیدن اندرو ما ناباورانه از خودمون میپرسیم آیا واقعا رابین ویلیامز درون این پوسته آلومینیومیه؟! بله! رابین ویلیامز تمام احساس خودش و هنر بازیگریش رو در قالب این روبوت فلزی ریخته و ما میمیک خاص چهره و حرکات ویلیامز رو در اندرو بوضوح میبینیم. زمان بندی حرکات اندرو کاملا دقیقه و این خیلی مهمه چون برون ده فیلم بیشتر بر اساس احساساتیه که اندرو میتونه فقط با زبان بدن ابراز کنه. روجر ایبرت درباره سختی کار رابین ویلیامز در نقش اندرو میگه زمانی تد ویلر بازیگر نقش روبو کاپ در پلیس آهنی گفته بود که بودن در اون قالب آهنی در طول هفته ها فیلمبرداری بدترین شکنجه بدنی بود که در تمام عمرش تحمل کرده بود، مخصوصا در داغی خیابونها یا زیر چراغهای گرماده نورافکن که دمای لباس رو به 38 درجه سانتی گراد میرسوند انگار که تمام این مدت تب داشته باشی! حالا همین شرایط برای رابین ویلیامز هم وجود داشت با یک فرق خیلی خیلی مهم و اون اینکه:

«یک ماشین» اگه بخواد تبدیل به انسان بشه با چالش بیشتری مواجه هست نسبت به «یک انسان» که بخواد تبدیل به ماشین بشه !

 وقتیکه یک روبوت میخواد تبدیل به یک آدم بشه

ببین از ماها چی دیده؟!  چرا میخواد آدم بشه؟!

دروغ میگیم، فحش میدیم، پشت هم غیبت میکنیم

بی جنبه ایم، باعث میشیم شادیهامون ماتم بشه!

یکی یه جا سـر میبُره، یکی یه جا سـر میبَره

کجا ما پیدا بکنیم سری تو سرها عَلَم بشه؟!

شاید روبوت همینجوریش از بعضیا آدم تره!

فرشته باید بیاد و جلوش حسابی خم بشه!

آه... بله تازه جالبیش اینه که در زمونه ما خیلی آدما واقعا ماشینی شدن! بگذریم :) ... نقش اندرو با بازی زیبای رابین ویلیامز منو یاد یک نقش مشابه در فیلم فانتزی محشر دیگه ای میندازه : ادوارد دست قیچی با بازی شاهکار جانی دپ ... چقدر این دوتا اسطوره نقشهاشون رو خوب و دلچسب بازی کردن، پینوکیوهای جذاب بزرگسال در رویای رسیدن به انسانیت ...