"طلسم" 1365

خلاصه داستان

در يک روستا بين دو طايفه درگيری قومي صورت گرفته و شخصی کشته ميشود
خانواده قرباني طالب خون بهاست، در نتيجه دختر جوانی را به اجبار به عقد پسر خود در مي آورند
در شبي که خطبه عقد جاری ميشود خويشاوندان داماد، عروس جوان را به روستای خود ميبرند
در راه هوا طوفاني شده و زن و مرد جوان راه را گم کرده و از روی اجبار به قصری پناه ميبرند
عمارتی که گفته ميشود طلسم شده است گويا همسر شازده (مالک قصر) در شب عروسی
بعد از آنکه وارد اتاقی (تالار آينه) ميشود، ديگر بازنميگردد

________________________________________________________________

توضیحات

 درصحنه هايي که خانم " تسلیمی" در آنها حضور دارند دیالوگهای زیبا و به یادماندنی بسیاری به گوش میرسد
با اين وجود نميتوان از ديگر صحنه های آن با حضور جمشيد مشايخی و ديگر هنرمندان به راحتی گذشت

شخصیتهای اصلی داستان همگی به نوعی رنج کشیده اند

شازده (جمشید مشایخی) / همسرش در شب عروسی ناپدید میشود و در حسرت دیدار اوست

خانم (سوسن تسلیمی) / در همان شب محکوم میشود به زندانی شدن در سیاه چالی سرد و بی روح

مباشر (پرویز پور حسینی) / خانواده اش در کودکی قتل عام شده و او را مختوع انسل کردند

مرد جوان (آتیلا پسیانی) / دعوای دو طایفه منجر به کشته شدن فردی از اقوام او شد

عروس جوان (سوگند رحمانی) / به عنوان خون بها مجبور به ازدواج است

______________________________________________________

(زمانی که عروس جوان لباسهای خانم (همسر گم شده شازده) را بر تن میکند شازده با حیرت به او نگریسته و میگوید)

شازده / چیزه غریبیست! وای، خانم! یکی در لباس خانم! انگار که برگشته

_______________________________________

(این دیالوگ زيبا و تاثير گذار زمانی به نمايش درميايد که شازده (مشايخي) از خاطرات همسرش (تسليمي)
که او را خانم صدا ميزد ميگويد و با کلامی زيبا و دلنشين از اوصافش ياد ميکند)

شازده / خانم وقتی در اين خانه راه ميرفت، در و ديوار به او سلام ميکردند
از همه جا صدای تحسين برميخواست
درهايي که به روی من بسته بود به روی او باز ميشد
فرشهای تا شده پيش پای او پهن ميشدند، با گم شدن او اين خانه مرد!
___________________________________________

(زمانی که عروس جوان همانند خانم ناپدید میشود)

شازده / بدبختی مخصوص ماها بود، نميفهمم منم گيجم همسر رعيت چرا بايد ناپديد شود!

_________________________________________

(تلخ ترین دیالوگها و تاثير گذارترین سکانسها در دالان آينه اتفاق میافتد)

خانم / يادم ميايد شب عروسي هنوز 20 سالم نبود و حالا تو ميگويي 5 سال!
اگر هنوز بنای عالم بر قرار خود باشد وجمع و تفريق همان باشد که بود ميشود 25 سال
و من اين همه پزمرده ام، 5 سال نيرو در من تباه شد از نفرت لبريز با اين همه از دورن خاليه خالي ام
عروس / من مصيبت خود را فراموش کرده ام خانم من نميخوام اينجا بمانم، بپوسم و در تاريکی بميرم
خانم / 5 سال در تاريکی ميان اين نگاهها که دائم به تو مينگرند!عروس / نگاهها؟
خانم / بله، نگاه کساني که آنها را لای ديوارها، لای جرز گذاشتند
(عروس با وحشت گریخته و با التماس ميگويد در را باز کنيد)
خانم / انعکاس صدای خودم بعد از 5 سال!

____________________________________________

(زمانی که خانم راز خود را برای عروس فاش ميکند (ريختن ذهر در جام مباشر)

خانم / روزی که شازده بميرد اون هم خواهد مرد و آن روز من آزاد ميشوم
عروس جوان / و قصر به اين بزرگی ميماند براي شما
خانم / آه! نه خانه ای که در آن زنده بگور شدم؟
نه دختر جان! من دلم ميخواد بيايم به مزرعه شما جايی که در آن آفتاب است

_______________________________________

وقتی به اينجا افتادم تک بودم، مدتها در تاريکی با خود حرف ميزدم، ميترسيدم حرف زدن فراموشم شود
من با او (مباشر) حرف ميزنم تا دنيا از يادم نرود از اون ميفهمم که بيرون آفتابيست يا بارانی
که سبزه دميده يا وقت کوچ مرغ مهاجر رسيده راست يا دروغش را نميدانم
فقط باران و آفتاب کوچه و سبزه را در خيال ميبينم، در اتاقک ذهنم!
مثل تاريک خانه ای که عکاس باشی عکست را آورد و در آن شبهی از همه چيز بر شيشه نقش ميشد

_________________________________________

(هنگامی که مباشر با خبر میشود خانم به او زهر داده)

مباشر/ من از آهنم، ترس شما از زنده به گور شدن روئين تنم ميکند، کليد اينجا منم!

______________________________________________

دیالوگهای پایانی

(این صحنه  شباهت زیادی به اثر ماندگار "آرزوهای بزرگ" دارد)

شازده / حالا من ماندم و تو
خانم / و يک جسد
شازده / و خانه ای که زندگی دوباره بر آن دميد

(خانم آزاد شد اما بيشتر از گذشته احساس پژمردگی و نااميدی ميکند
در حاليکه سر به زير انداخته و شرم سار است، گويا ميداند چه سرنوشتی در انتظار آنهاست
ناگهان شمعی روي ميز افتاده و شعله های آتش ميان آن دو زبانه ميکشد)

شازده / بگذار خاموشش کنم!
خانم / نه! نه همیشه سردم است سردم است
شازده / تو داری جای هر دوی ما تصمیم میگیری
خانم / سال اول گريه ميکردم و آرزوی نور داشتم، سال بعد کارم التماس بود
سال ديگر ميگفتم کاش فقط يکبار ديگر ببينمشان، پدر و مادرم و تو را
سال بعد از آن جای همه را انتظار گرفت، دير فهميدم که کسي راهي به آن دخمه ندارد
بعد از آن فقط نفرت ماند از همه کس از همه چيز از همه که مرا فراموش کرده اند
حتی از آفتاب که ميتواند اين همه خوب بتابد ولی نه بر من!