یه مدتیه به دلیل برخی اتفاقاتی که دور و برم افتاده و یک سری حقایقی که فهمیدم (درون گرا) شدم. دو تا دیالوگ از سریال روزی روزگاری خیلی روم تأثیر میذاره : یکیش سکانس مرگ قلی خانه و این جملش :

... دوستت رفت ؟... دوست خوبی بود؟

و یکی دیگش جمله نسیم بیگ در سکانس های پایانی سریال :

... من جنگلی شدم مراد...

این حالتها برای هر کسی تو یه شرایط و مکانهای خاصی میتونه اتفاق بیافته ولی من تقریبا هر وقت سکانس های پایانی روزی روزگاری رو میبینم گریه میکنم.

یه دیالوگ دیگه :

الان یادم نیست ولی یه فیلم علمی تخیلی طنز بود که آدمها تو زمان سیر میکردن. یه جا دکتر مخترع با یه تفنگ که یه دوربین بزرگ ( ساخت خودش ) روش نصب بود، اومده بود کمک آرتیست فیلم و خطاب به رئیس هفت تیر کش هایی که میخواستند آرتیست رو دار بزنن گفت :

(( با این تفنگ دوربین داری که دستمه ، می تونم شیپیش یه سگ رو از فاصله 500 متری بزنم ، الانم مخ پوک تو رو نشونه گرفتم.))