همیشه از ممد فلاپی پرسیدم سینما چیه؟

شاید سینما یه آفَته، شاید یه شانس، شاید یه پول قلمبه، شاید یه شهرت بی خودی، یه چیز الابختکیِ قضا قورتکی که یکی باهاش می ره بالا یکی با فرق سر می خوره زمین!

این اسکار، یه فیلمی مث آواتار، پرفروش، پر خرج، پر دردسر، اون وخ یه فیلم کم هزینه ی کم خرج کم بیینده، مثل گنجه ی رنج، اول بشه!!!؟

و بعد می گم: ممٌد!

پای پرده ی بزرگ سینما، جلوی آپاراتچی که می شینی، چی می بینی؟

خودت رو، رویاهات رو، زندگی رو؟

وقتی تو دکون نونوایی نون می دم دست مردم، هیچ حسی ندارن، گشنه ان، نون می خوان که شکمشونو سیر کنن، پس سینما واسه ی چی می آن؟

توی این پرده ی عریض چی هست که باهاس پول بی زبونو  بدی و به چیزی که هنوز نمی دونی چیه نگاه کنی؟

حس من گنگه، خیلی گنگه، حس تو چی؟

ما یه مشت آدم ریز و درشتیم که دنبال پر کردن خیالاتمون از آرزوهای دست نیافتنی مون هستیم؟

سانتی مانتالیسم؟

اومدیم تا بزن بزن تماشا کنیم و قد و بالای یه طناز تو دل برو رو دید بزنیم، بعد بشینیم واسه ی هم کُری بیایم که ها، چه تیپی؟ چه قیافه ای؟ چه بزن بزنی؟ ریختو ببین، بازو! کُپ آرنولد! من خود بهروز وثوقم، عشق من فردین! قیصر این کوچه بازار منم! شاخ بکشی شاختو می شکونم!

نه، می شینی پای یه پرده ی بزرگ که پشت سر هم هر ثانیه بیست و چهار تا عکس از جلو چشات رد بشه و خیال کنی مثل تیارت، واقعیه؟

راستش من تا تیارت باشه پامو تو سینما نمی گذارم، دروغ چرا! تیارت نیست که می رم سینما، ریشه ی تیارت سوخته، خاک صحنه بعض خاکای دیگه س! عشق، تو وجب به وجب تیارت موج می زنه، به خدا هرچی سینما دروغه، تیارت عینهو واقعیته، حیف که نیست!

به قول اوستامون، اوس کریم نونوا

چون که گل رفت و گلستون شد خراب بوی گل را از که جوییم از گلاب

سینما گلابه داداش نه گل!

این که به ضرب موسیقی و تروکاژ و هزارجور جنقولک بازی، یه مشت حس دروغی رو بچپونن تو خیالت، مث اینه که این آت و آشغالای سوسیس و کالباسو به ضرب سس تند بخوری!

نه اینکه بد بگم! نه، فقط سینما دروغه!

پشت بوم، قدیما که کفتر می پروندیم، وقتی کفترا پر می کشیدن توی اون بالا بالاها، من و ممدمی ایستادیم به تماشا، ممد خیلی حرف نمی زنه، خوب گوش می ده!

می گفتم ممد، فرق من و تو توی سینما با این کفترا چیه؟

غریزه ی اونا، اونا رو پر می ده و خیالات ما تو سینما ما رو پر می ده؟

فرق دنیای من و تو با دنیای کفترا چیه؟

ممد، همیشه پقی می زنه زیر خنده و می گه اونا کفترن، ما آدم!

ممد از سینما رفت سراغ تلویزیون و ویدئو و بعدشم کامپلوتر.

من با سینما و ویدئو و کامپلوتر جفت و جورم اساسی، فقط این سوال همه ش توی ذهنمه، بعدِ تماشای فیلم و کلی حال و حول، یه دفه این سوال مسخره می آد تو ذهنم، خوب که چی؟ تو دست من چیه؟ نون؟ چی به من رسید؟ پول؟ پیروزی؟

هیچ چی! تو دست من هیچ چیزی نیست ولی بازم می شینم پای فیلم و باز، مثل همیشه فیلم می بینم،واسه چی؟

شما بگین؟