زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به‌جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد*

در این دو-سه ماه اخیر، خیلی از هنرمندان کشور را از دست دادیم که نبود هر کدام، بسیار تأسف‌بار و مایه اندوه است. آرش میراحمدی، فردوس کاویانی، آتیلا پسیانی، داریوش مهرجویی و اکبر گلپایگانی از معروف‌ترین هنرمندان این فهرستِ ناگزیر هستند و البته چند هنرمند گمنام تئاتر و سینما نیز در همین ایام، دیار فانی را ترک گفته‌اند.

اما آخرین نام این فهرست -تا این لحظه- حمید رضا مرادی است که به گفته خواهرش، صبح روز ۱۴ آبان و در پی سکته ناگهانی در محل کارش درگذشته است.

علی‌رضا رییسی و مرحوم حمید رضا مرادی در فیلم مدرسه پیرمردها، به کارگردانی مرحوم علی سجادی حسینی، محصول سال ۱۳۷۰

مرحوم حمید رضا مرادی و علی‌رضا رییسی

می‌دانم اکثر هم‌نسلان من از این خبر تلخ باخبر شده‌اند؛ اما لازم دیدم نام او را به دو دلیل در این کافه ذکر کنم:

۱) از منظر سِنی، به بسیاری از اهالی و مراجعه‌کنندگان کافه نزدیک بود. (متولد سال ۱۳۵۷)

۲) حضور او در سینمای دهه‌های ۶۰ و ۷۰ و در دوران کودکی‌اش، یادآور بعضی خاطرات مهم و شاد زندگی ماست. فیلم‌هایی چون: ماهی، مدرسه پیرمردها، پاتال و آرزوهای کوچک، گلنار و سفر جادویی

                                                                                                     روحش شاد

زنده‌نام‌ها احمد آقالو و حمید رضا مرادی در فیلم پاتال و آرزوهای کوچک به کارگردانی مسعود کرامتی، محصول سال ۱۳۶۸

-----------------------------------

شعر از زنده یاد خانم ژاله اصفهانی