1- وضو را برای نیایش به درگاه آفریدگار پاک می گیرند نه برای تماشای فیلمهای سرگرم کننده!

2- بله متوجه لب مطلب دون ویتو هم شده بودم و پاسخشان را هم داده ام. هیچ فیلمی را دل نمی سازد که ما هم به آن دلی نگاه کنیم! کارگردان نقش حاشیه ای در فیلم داشته؟ سلمنا! من هم به خاطر همین به اندازه شاهکارهای سینمای مدرن دوستش ندارم. چرا باید برای فیلمی که کارگردان آن تزئینی است بیش از فیلمهایی ارزش قائل بود که از عمق جان کارگردانان هنرمندش جوشیده است؟ وقت خلاقیت سازنده نهایی - به زعم شما - چیزی قابل چشم پوشی بوده و فیلم هر چه دارد از دیالوگهای فیلمنامه و بازیگرانش است ، چگونه قابل قیاس است مثلا با هشت و نیم فلینی یا یک محکوم به مرگ گریخت روبر برسون یا آنی هال وودی آلن؟

3- شاید آدم مکانیکی! و بی احساسی باشم ، اما از کازابلانکا خوشم می آید. منتها از ستایش بیش از حد این فیلم - و بالطبع کم توجهی به شاهکارها -  خوشم نمی آید. بین این دو تا تفاوت هست. سو تفاهم نشود! البته نه اینکه چون کمتر کسی شبح آزادی را دیده و دوست دارد ، ناراحت باشم. خیر! شبح آزادی ارزشش را از خودش دارد نه از تعداد طرفداران! به این نتیجه رسیده ام که بیش از اینکه آدمها در مورد فیلمها قضاوت کنند ، این آثار هنری و شاهکارها هستند که تبدیل به متر و معیار شده اند و تماشاگران را قضاوت می کنند. چیزی که ناراحتم می کند این است که تماشاچیان ، اغلب چه متر و معیارهای الکنی دارند! آیا این خود یکی از دلایل درجا زدن سینمای ایران نیست؟

4- تشبیه گفته های مخالف به تریبون های بدنام هم همان رویکرد صداوسیمایی است! (حرفت مثل عباسیه! مثل مفسرای صداسیماست ، چه فرقی دارد با حرفت دشمن شادکن است ، حنجره استکبار شده ای و ...؟!)

5- اینکه ریک ، سرمایه داری و امریکا را نمایندگی می کند ، چیزی نیست که من یا صدا و سیما در آورده باشیم! یا اینکه اگر صدا و سیما هم ادعا کند پس اشتباه است! این چیزها قراین اش در فیلم وجود دارد. منتها باید نگاه دلی! را کنار گذاشت (یا لااقل برای نگاه عقلی هم در کنارش حقی قائل شد) و با آگاهی فیلم را دید. به هر حال تحلیل نشانه ها و کارکردهایشان چیزی است که از دل بر نمی آید و کار عقل است!

6- اینکه شما دو ثانیه از این فیلم را با هیچ چیز عوض نمی کنید نشان دهنده سلیقه شماست نه ارزش این فیلم! از آن منتقدین شناخته شده هم منظورم مافیای سینمایی نویسی بود که از دیرباز با تشکیل حلقه های نفرت انگیز مرید و مرادی ، شان نقد سینمایی را تا حد طرفداری از تیم های فوتبال تنزل داده اند. از حلقه هیچکاک زدگان دهه  40 و 50 (دوایی و رفقا) و هاکس زدگان دهه 60 (خسرو دهقان و دور و وری ها) بگیر تا همین الان (تارانتینو بازها و فیلمفارسی دوستان) فرق چندانی با هم نداشته اند! کم بوده اند تک ستاره هایی چون کیومرث وجدانی در پیش از انقلاب ، و مجید اسلامی و کامیار محسنین و سعید عقیقی در دوره ی حاضر که واقعا چیزی از سینما و جنبه هنری و زیبایی شناسانه آن درک کنند. معیار (خودآگاه) داشته باشند نه سلیقه (ناخودآگاه).

7- حس زیبایی شناسی چیز خوبی است ، اما اگر معیار زیبایی شناسی نداشته باشیم این حس ، در ادراکات خود به اشتباه می رود! خرافات هم به آدم آرامش می دهد ، کوکائین هم به معتادش انرژی می دهد! و حقیقت انسان را به وحشت می اندازد! هر چیزی که به آدم آرامش و انرژی دهد لزوما خوب نیست! صحبت من این است که آثار هنری اندیشه برانگیز نسبت به فیلمهای سینمایی آرامش دهنده (و اندیشه تعطیل کن!)،  ارجمندترند. حال شما ممکن است با این حرف من موافقت نداشته باشید. این به خودی خود مهم نیست. مهم این است که برای این عدم موافقتتان چه دلیلی دارید. "دو ثانیه اش می ارزه به کل سینمای مدرن" و ... از این قبیل استدلالات استادیومی! در شان این کافه (آنطور که میخواهیمش) نیست.

8- ناراحتی شما از نقد این فیلم (به عنوان رکن رکین کافه و کتاب مقدس آن که بی وضو نمی شود به آن دست زد!) قابل درک است. اما دیدم حالا که کل کافه و عملکردش را داریم نقد می کنیم و سعی در اصلاحش داریم ، حیف است این فیلم نقد نشود! اصلاح رفتار جز با نقد افکار و تابو ها امکان پذیر نیست.