شمشیر کوتاهت بدلی است ،با شمشیری که پنیر هم نمی برد چه طور می خواهی شکم درانی کنی؟ چند ضربه ی ممتد،بی فایده،تمام وزنت را بر روی تیغه ی شمشیر می اندازی تیغه را نه به شکم که شکم رابه تیغه می کشی وقتی تیغه ی بدلی در بدنت فرو می رود ملتمسانه-با چهره ای که درد درآن تنیده-به سامورایی دیگر التماس می کنی کار را تمام کند،مردک بی رحم اما از تو می خواهد شمشیر را به چپ وراست بکشی تا تمام شکم به تمامی دریده شود همان شمشیر بدلی را که پنیر هم نمی برد، تازه وقت سر بریدن که می رسد با آرامش شمشیر را عقب می برد و عقب تر انگاری بخواهد خوب از زجر کشیدنت لذت ببرد و بعد ضربه ی نهایی.

این سکانس خونین و خشن ،این سکانس شاهکار که با چند نمای نزدیک از زخم وخون تکمیل می شود دیدنش کار هرکسی نیست سکانسی که حتی با معیار های امروزی هم بسیار خشن است شاه سکانس فیلم هاراگیری (که اصلا نام فیلم هم به همین بخش مربوط می شود) در پخش شبکه نمایش سانسور می شود حتی برای مخاطبین قطعا بزرگ سالی که تا ساعت یک بامداد بیدار مانده اند.تلوزیونی که چند سال پیش فیلم خشنی چون شجاع قلب را بدون حذف سکانس های سبوعانه اش پخش می کرد و سریالی چون مختار نامه می ساخت که مراحل متلاشی شدن جمجمه ی آدمی زاد را کاملا به تصویر می کشید چند سالی است دل رحم شده و نمی خواهد خون از دماغ هیچ فیلمی بیاید آن اول های حضورم اعتراضی کردم به شیوه ی پخش فیلم اسپارتاکوس از صدا وسیما در همین کافه که آخر دو تا زخم روی بدن کرک داگلاس به کجای روح نه چندان لطیف ما بر می خورد (از قضا آن فیلم  هم در ساعات نخستین صبح پخش شد).اما این خشونت داستانش فرق می کند ، خشونتی است که بدون آن درک فیلم هاراگیری ابتر می ماند.

در فیلمی مثل شجاع قلب خشونت بجز سکانس اعدام پایانی تنها یک ویژگی نمایشی است نه گرهی از داستان می گشاید نه به درک مضمون فیلم می آید و مثلا چندان فرقی نمی کند که ویلیام والاس حریفش را با ضربه ی شمشیر بکشد یا گرزش را چنان در سر طرف فرو کند که خونش بپاشد روی لنز دوربین.در فیلم کوبایاشی داستان از لونی دیگر است سامورایی جوانی گویا به قصد تکدی می خواهد ادای خود کشی را در آوردپس توسط اشراف زادگان حامی سنت به سختی مجازات می شود اما  رفته رفته در میابیم سامورایی این کار را برای نجات جان کودک بیمارش کرده است.این که شمشیر  هاش بدلی است به این خاطر است که پیشتر آن ها را برای ارتزاق خانواده فروخته نمایش خودکشی او هم راهی برای نجات خانواده است. اما چشم اشراف بر این امر بسته است این که نمای آغازین فیلم توتم آن خاندان اشرافی است بی دلیل نیست این توتم ،این زره میان تهی در واقع نماد تمام آن شرافتی است که انسانیت را از مردمان گرفته آن گونه که فرسنگ ها آن سوتر از ژاپن شاعری سرود((نزد آن قومی که ذرات شرف در خانه ی خونشان ،کرده جا را بهر هر چیز دگر حتی برای آدمیت تنگ)) مضمون اصلی فیلم دقیقا همین جاست و بر خلاف متنی که آن خانوم بد صدا در ابتدای فیلم به جای نقد می خواند این فیلم در  نقد ساختار کهن آن زمان نیست در نقد هر آن چیزی است که به نام سنت وشرف و چه و چه موجب می شود ما چشممان را بر روی رنج دیگران ببندیم.اخوان است که انگار می گوید ((آن که در خونش طلا بود وشرف /شانه ای بالا تکاند و جام زد))

این فیلم در باره ی مسائل مبتلا به روزگار ماست نژاد و قوم وملتی به حرمت ذرات شرف خونش رنج آدمیان را به نظاره نشسته است و قوم برگزیده ی خدا فرو ریختن سقف بر سر کودکان را در عشرت شبانه به تفریح. مانند تمام آن نجیب زادگانی که زجر کش شدن سامورایی جوان را آسوده خاطر تماشا می کنند. سکانسی که موتومه شمن خاندان را بر سر دست به سویی می افکند پشت پا زدن به تمام آن چیز هایی است که عزیزشان می داریم ولی نمی دانیم چگونه کورمان کرده.از این منظر فیلم کوبایاشی هجو آمیز تر از ساخته ها ی کوروساوا از کار در می اید اگر در هفت سامورایی شیمادا موی سر(نشان شرافت سامورایی اش )را می تراشد تا جان کودکی را نجات دهد آویخته موی ساموراییان در فیلم هاراگیری جایی بهتر از خاکروبه نمی یابد دیگر با کندن این تکه مو هم نمی توان جان آدمی را نجات داد.

با این تفصیل باید دانست چرا نباید سکانس کلیدی فیلم را با خام خیالی به دلیل خوشونت بالا سانسور کرد تاثیر این سکانس از نمایش خشونت های عریان امروزه در اخبار شبانگاهی کمتر نیست.