دوستان عزیز

علاقه مندم به عنوان اولین نوشته ام در کافه کلاسیک با جیمز استیوارت شروع کنم و طی روزهای آینده این مبحث را به همراه علاقه مندان این بازیگر ادامه دهیم.

استیوارت در دوره ی حیات بازیگری اش در آثار درخشانی از برترین کارگردانان همدوره ی خود ایفای نقش کرده که از بهترین آنها می شود از فیلمهای سرگیجه و پنجره ی رو به حیاط (آلفرد هیچکاک)، چه زندگش شگفت انگیزی (فرانک کاپرا)، تشریح یک قتل (اوتو پره مینجر)، داستان فیلادلفیا (جورج کیوکر) و ... یاد کرد که برای آخری برنده ی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شده است.

استیوارت در ایفای نقش مردان به ظاهر متکی به نفس و منطقی ولی باطنا رقیق القلب با احساسات مهارنشدنی مهارت داشته و نمونه ی آن کاراگاه اسکاتی فیلم سرگیجه است که در جستجوی عشقی اثیری به مرز جنون می رسد.

لحن او در فیلمها آرام و ملایم و اغلب آثاری از دودلی در آن محسوس است.

متد او در بازیگری، فرو رفتن در نقش و یا همان بازی زیر پوستی است و چنان به واقعگرایی در کار خود اعتقاد داشته که برای دورگه شدن صدایش در فیلم آقای اسمیت به واشنگتن می رود کلرور جیوه در گلویش می چکانده!

فیلم محبوب او در میان آثارش چه زندگی شگفت انگیزی (Its a wonderful life) است که اگر دوستان تمایل داشته باشند مطلب را با این فیلم ادامه بدهیم.