(۱۳۸۹/۴/۱۱ عصر ۱۱:۰۶)بانو نوشته شده:  

همانگونه که خود اعتقاد داشت نویسنده بهتری بود تا کارگردان و این عیب نیست، موهبت است! تعطیلی گمشده، سانست بولوار،سابرینا، عشق در بعد از ظهر، بعضی ها داغش رو دوست دارند، ایرما خوشگله، آوانتی و ... یا حتی داستان فیلم پرت و پلایی نظیر کازینو رویال نیز از او بود!

آوانتی ضعیفترین اثری بود که از وایلدر دیده بودم.

بیلی وایلدر جزء محجوب ترین و محبوب ترین کارگردانهای عالم سینماست، و این شکسته نفسی استاد را نشان می دهد که خود را کارگردان بزرگی نمی داند. من تعریف دوستان از کارگردان خوب را نمی دانم، ولی اینقدر می دانم که فیلمنامه های استاد غوغا می کند، همچنانکه مرید همیشگی و عاشق راستینش وودی آلن اینگونه هست، انتخاب بازیگرانش همیشه بجا بوده و برخلاف بسیاری دیگر این فیلمهای وایلدر هستند که به بازیگران آن فیلم ها اعتبار بیشتر بخشیده اند، طراحی صحنه در فیلم های وایلدر همیشه تحسین برانگیز بوده، و البته موسیقی و تدوین. حال اگر تمامی اینها باعث نمی شود تا او را بزرگ بدانیم، پس به چه کارگردانی باید بزرگ بگوییم؟!!

در مورد فیلم کازینو رویال بگویم که به هیچ وجه باعث زیر سوال رفتن استاد نمی شود زیرا در لیست نویسندگان فیلمنامه اسامی 10 نفر دیده می شود:

1- وولف مانکوویتز

2- جان لاو

3- مایکل سیرز

4- وودی آلن

5- وال گست

6- بن هکت

7- جوزف هلر

8- تری سوترن

9- بیلی وایلدر

10- پیتر سلرز

که از نظر اینجانب بیشتر به آش شله قلمکار شباهت دارد تا فیلمنامه، با فرض آنکه از مطالب تمامی این فیلمنامه نویس ها استفاده شده باشد که بنده شک دارم و حتی اگر اینطور هم باشد چه کسی قادر است از این وانفزا سر در بیاورد.

فیلمی که 6 کارگردان دارد:

1- وال گست

2- کن هیوز

3- جان هیوستون

4- جوزف مگ گراس

5- رابرت پریش

6- ریچارد تالماج

و از تمام اینها مهمتر اصلا قرار نبوده که فیلمی منسجم و قابل هضم باشد زیرا هجویه ای بر جیمز باندهای پیشین هست، آنها چه بوده اند که برایشان هجویه هم ساخته شود!!

تنها نکته قابل ذکر و ارزشمند فیلم موسیقی زیبای برت باکاراک هست که نامزد اسکار هم شده بود و در سایت آپلود کرده ام.

به شخصه اعتقاد دارم همین که فیلم به پایان و اکران عمومی رسیده است جای شکرش باقیست.

آوانتی به هیچ عنوان نمی تواند از فیلم های ضعیف استاد باشد، جک لمون های استاد فراموش نشدنیست. و اگر قرار باشد فیلم های به ظاهر ضعیف تر او را نام ببریم باید از فدورا بازسازی سانست بولوار نام ببریم، صد البته استاد می دانست که رد پایی از آن فیلم هم در فدورا مشاهده نخواهد شد، پس چرا دست به چنین کاری زد؟!!

چون ما همیشه سهم کارگردان از فیلم رو نادیده می گیریم و اصلا به این موضوع فکر نمی کنیم که هیچ کارگردانی در وهله اول برای ما و منتقدان فیلم نمی سازد بلکه برای دل خودش و آرزوهای خویش فیلم می سازد. آیا وایلدر آمده است که سهم ما از دنیا را به ما بدهد یا سهم خود را بگیرد؟

بهترین مثال برای درک این موضوع فیلم مادر ، اثر علی حاتمی کارگردان استثنایی سینمای ایران است. آیا اکبر عبدی همان بهروز وثوقی فیلم سوته دلان نیست؟ آیا محمد علی کشاورز همان شعبان استخوانی سریال هزاردستان نیست؟ اگر اینطور باشد پس حاتمی بدنبال چیست؟ دقیقا بدنبال همان چیزیست که بیلی وایلدر به نوعی دیگر جستجو می کند، آنها با بازیگران و نقشهای فیلمهایشان خو گرفته اند و با آن زندگی می کنند. به دنبال بهانه ای هستند تا آرزوهای خود را تحقق بخشند.

استاد در طول حیات خود 27 فیلم ساخت که آوانتی 24 فیلم او محسوب می شود، آیا استاد چاره ای جزء تکرار خود دارد؟ آیا پس از 24 فیلم و 38 سال کارگردانی هنوز می تواند در اوج باشد؟!

اینکه تصور کنیم همیشه پایان و یا آغاز هر فیلمی در اختیار کارگردان است سخت در اشتباهیم، این تهیه کننده ها و کمپانی های فیلمسازی هستند که تعیین کننده هستند. چرا کلمانتین عزیزم (جان فورد)، رونین (جان فرانکن هایمر)، جاذبه مهلک(آدرین لاین) و بسیاری فیلمهای دیگر دو پایان دارند؟ آیا آنها به میل خود پایان فیلم را انتخاب کرده اند؟!! و یا اگر مانند بیلی وایلدر در فیلم تکخال در آستین(کارناوال بزرگ) پایان آنرا خود رقم زده اند، آنچنان شکستی در گیشه خوردند که دیگر به آنها اجازه چنین کاری داده نشده است.

طنز سیاه بیلی وایلدر در آثارش بی نظیر است، چاقویی که کرک داگلاس در فیلم تکخال در آستین(کارناوال بزرگ) در شکم خود فرو می کند، و هنوز هم در تاریخ سینما کم نظیر است، پایان آرزوهای ماست.

با تشکر از بانوی گرامی، باز هم اعلام می کنم قصد تخریب کسی را ندارم و دید من نسبت به سینما دیدی کاملا شخصیست و قضاوت را به دوستان واگذار می کنم.