یک فیلم نوآر از کارگردان بزرگ هالیوود جناب بیلی وایلدر عزیز

غرامت مضاعف-1944

بیلی وایلدر با نبوغش زندگی میکرد ، شخصیت هاش هم غالبا با نبوغشون زندگی میکردند و گاه با نبوغشون می مردن.

وایلدر می گوید :" شخصیت های اصلی غرامت مضاعف مشکلی دارن . اون ها تو متن رویای امریکایی زندگی نمی کنن و امیدوارن این وضعیت رو اصلاح کنن . این جا خود بازی به اندازه نتیجه ش مهمه ".

" فیلم نوآر" اصطلاحی بود که منتقدان فرانسوی ابداع کردن برای توضیح نوعی فیلم که در طول دهه ی 1940 و اوایل دهه ی 1950 در هالیوود ساخته میشد ،  فیلم هایی معمولا راجع به بازندگانی با شخصیت گیرا که غالبا گرفتار زن بدی اند که خودش نمی داند چه قدر بد است . تصویر شبانه ی شهرها صحنه ی محبوب " فیلم نوآر" بود ، چون در شب چیز های زیادی برای پنهان کردن وجود داشت و راه های بسیاری برای پنهان کردنش .

" وقتی غرامت مضاعف رو ساختم اصلا این اصطلاح فیلم نوآر رو نشنیده بودم . ما فکر نمی کردیم داریم کاری موندگار برای همیشه می کنیم ، حالا این موندگار و برای همیشه هرچی هست . من فقط فیلم هایی می ساختم که خودم دوست داشتم ببینم . اگه خوش اقبال بودم با سلیقه ی بیننده ها یکی میشد. سر غرامت مضاعف خوش اقبال بودم ".

داستان فیلم غرامت مضاعف :

والتر نف ( فرد مک موره ی ) فروشنده بیمه و فیلیس دیتریکسون جذاب (باربارا استنویک ) برای قتل شوهر زن (تام پاورز) نقشه می کشند . پس از اینکه شوهر گول می خورد و قرارداد بیمه ی حادثه با غرامت مضاعف را امضا می کنند ، ان ها او را می کشند تا حادثه طبیعی بنظر بیاید و از شرکت بیمه پولی گزاف بگیرند...

این فیلم صحنه های جالب زیادی داره و پر از دیالوگ های جذابه که خیلی به دل خودم نشست و نشون داد که چرا بیلی عزیز اینقدر به ناطق شدن سینما علاقه داشت ، چون در ذهن خودش کلی دیالوگ داشت که تک تک در فیلمهاش قابل مشاهده اند .

در صحنه ی پایانی این فیلم والتر نف (مک موره ی )تلاش می کنه بره تو آسان سر و بره سمت ماشینش که خودش رو برسونه مکزیک . بارتون کیز(ادی رابینسون) بهش میگه :" حتی به آسان سر هم نمی رسی ". نف همون جا میفته و حتی نمی تونه کبریت رو با اون تردستی همیشگیش روشن کنه .

والتر نف رو به رییسش بارتون کیز: می دونی چرا نتونستی سر از این یکی در بیاری کیز؟ چون کسی که دنبالش بودی زیادی بهت نزدیک بود .درست اون طرف میز بود .

و کیز( در پاسخی بسیار عمیق تر ): از اون هم نزدیک تر .

ولی یکی از صحنه های جالب این فیلم که بسیار هم مورد علاقه ی آلفرد هیچکاک بود مربوط به بخش سوپر مارکت  و دیدار قاتلان در اون محل و طرح نقشه برای قتل بود . ترجیح خود هیچکاک خلق تعلیق و ضربه در جایی روزمره و معمولی بود – جایی که به گفته ی خودش " قرار نبوده ترس وارد شود " . هیچکاک به بیلی وایلدر گفت : این فیلم مثل خامه ای می مونه روی کلوچه . از بس دوست داشتنیه

این گفته ی هیچکاک رو بسیار نقل کرده اند که :" بعد از غرامت مضاعف مهم ترین دو کلمه در سینما این ها هستند : بیلی وایلدر ."

دوتا شخصیت اصلی این فیلم عبارت بودند از : فیلیس دیتریکسون و والتر نف

بیلی وایلدر برای شخصیت فیلیس دیتریکسون به سراغ باربارا استنویک رفت : " نگران بازی کردن زنی بودم که خودش رو" تا  ته وجودش فاسد " توصیف می کرد.

باربارا استنویک نقش رو بخاطر بیلی وایلدری قبول کرد  که پیش از غرامت مضاعف تنها دو فیلم ساخته بود : بزرگ و کوچک 1941 و پنج قبر تا قاهره 1943 ( فیلم های قبلی به عنوان نویسنده فعالیت میکرد .) و در انتها این نقش رو از بهترین های کارنامه اش می داند .

طراح لباس این فیلم هم که خانم ادیت هد بود،  به باربارا خیلی کمک کرد در شکل گرفتن شخصیت فیلیس . همچنین اون معتقد بود که لباس ها نباید زیادی جلب توجه کنند و یا خیلی سطح پایین باشند ، ولی بدن باربارا باید خودش رو نشون می داد . باربارا پاهای محشری داشت (  امیدوارم آقایون این مطلب رو نادیده بگیرند  ). هیچکس پاهایی به اون قشنگی نداشت حتی دیتریش!!!

شخصیت والتر نف هم بیلی وایلدر رو به سراغ فرد مک موره ی فرستاد .

فرد ابتدا خیلی برای این نقش تردید داشت و مدام به وایلدر می گفت : داری اشتباه می کنی من از عهده این نقش بر نمی آم . این نقش بازیگر لازم داره .

و بیلی وایلدر هم بهش می گفت : "تو باید از نقش نوازنده ساکسیفون بری جلوتر . تو که نمی خوای تا ابد با کارول لمبارد و جینجر راجرز کمدی کار کنی ."

غرامت مضاعف در مکان های واقعی لس آنجلس و هالیوود فیلمبرداری شد ، از سپتامبر تا نوامبر 1943. فیلم در می 1944 به نمایش در آمد . صحنه ی پایانی در اتاق گاز در اولین پیش نمایش نشان داده شد و بعدا حذف شد . از آنجا که فیلم آن صحنه به پارامونت تعلق داشت ، وایلدر خبر ندارد چه بر سر آن آمده اما فکر میکند شاید هنوز موجود باشد .

فیلم نامزد هفت جایزه اسکار شد: بهترین فیلم ، بهترین بازیگر زن( باربارا استنویک ) ، بهترین کارگردان( بیلی وایلدر ) ، بهترین فیلمنامه (بیلی وایلدر و ریموند چندلر)، بهترین فیلمبرداری(جان اف . سایتز) ، بهترین موسیقی دراماتیک ( میکلوش روژا) ، و بهترین صدابرداری( لورن رایدر ) ، با این حال هیچ اسکاری نبرد .