-دوستت رفت؟ دوست خوبی بود؟

-دستت چی شده ؟

- تو جواب من رو دادی که من جواب تو رو بدم؟

 . . . .

-قلی خان دزد بود، خان نبود . . .

-نشد  . . ..نشد . . . . . .تقاص از این بدتر ؟ . . .

 . . .

-تو قلی خانی؟ . . . تو قلی خانی؟ . . .

{سکوت}

حالا که امشب جو کافه کمی ایرانی شده و در تاپیک های دیگر صحبت از سریال ماندگار روزی روزگاری شد (راستی  آدم رو یاد فیلم روزی روزگاری در آمریکا نمی افته ؟ یا روزی روزگاری در غرب که آنهم در بیابان ها می گذشت  ؟! )  ...بد نیست یکی از دهها سکانس زیبای این سریال رو توصیف کنم:

 قافله سالار و بَـلَد قافله از اینکه قافله ای که اون هدایت می کرده توسط راهزنان غارت شده بسیار ناراحت است و احساس سرخوردگی می کند . او به گوشه ای می رود و از زیر یک سنگ،  یک چَـپُق و یک بسته قدیمی ( که معلوم است سالها در آنجا پنهان بوده ) بیرون می آورد و بعد از روشن کردن چپق شروع به کشیدن و پُک زدن  می کند.  مراد بیگ سر می رسد و او از مراد بیگ می خواهد که بنشیند ، مراد بیگ که دون شان خود می بیند که به عنوان رئیس صحرا ، کنار این پیرمرد ناشناس بنشیند متلکی به پیرمرد می گوید و می پرسد که مگه تو کی هستی که اینقدر خودت رو بالا گرفتی ؟

- پیرمرد سرش را پایین می اندازد ... چند پُک حسرت آمیز به چَپُق اش می زند و صحرا را نگاه می کند ... دوباره چند پک می زند و سرش را به علامت حسرت تکان می دهد ... و آنگاه آن دیالوگ زیبا ...

قلی خان ، خان نبود ... دزد بود ......  نشد .. نشد ... و بعد ... یک مرگ زیبا ... فقط باید دید ...

این سکانس رو الان آپلود کردم و در لینک زیر قابل مشاهده است:

http://www.4shared.com/file/176796995/31...khan3.html