به قول عرفان نظرآهاری:

جیمزباند نام تمام پسران سرزمین این هاست!

به شکل عجیبی توی همه چیز خوب هستند! همه فن حریف در حد جیمزباند! آدم واقعا انگشت به دهن می مونه از این که کی فرصت کردند این همه چیز یاد بگیرند و همچنین سرافکنده از اینکه به تمام سوال هایی که می پرسند فلان چیز رو بلدی باید جواب سربالا بدی!

1

بالای 90 درصدشون ورزشکار هستند. خوش تیپ، اندام کاملا ورزیده بدون اندکی اضافه وزن. به طور مرتب می دوند، بدنسازی میرن. چند رشته ورزشی رو خیلی خوب بلدند. و توی یک رشته واقعا حرفه ای هستند.

(مقایسه کنید با ایران که حتی شنا کردن هم چیزی نیست که همه بلد باشند. چه برسه به تنیس - اسکیت سواری - اسکی روی یخ - موج سواری و غیره. بلد بودن تمام اینایی که گفتم چیز استانداردی محسوب میشه اینجا. تازه برای دخترهای ایران و به طور کلی خاورمیانه اوضاع از این هم بدتر هست چون حتی خیلی هاشون مجال یادگیری دوچرخه سواری هم نداشتند. چیزی که برای آدم های اینجا خارج از تصوره)

2

هر کدومشون چند زبان خارجی رو مسلط هستند و چندتای دیگه رو دست و پا شکسته صحبت می کنند. انگلیسی که وظیفه ات هست بلد باشی. بلد بودن چند تا از فرانسوی، اسپانیایی، ایتالیایی، آلمانی و غیره هم یک امر کاملا عادی هست. بماند که بعضا خوشی زیر دلشون میزنه و میرن یک زبان شرقی هم یاد می گیرند محض تنوع

(مقایسه کنید با ایران که اگه کسی همون انگلیسی رو خوب بلد باشه چقدر توی فامیل باهاش پز میدن! البته قبول دارم که مقایسه کمی ناعادلانه هست. یکی از دلایلش این هست این زبان ها ریشه های مشترک دارند و خیلی به هم نزدیک اند. بلد بودن یکیش باعث میشه یادگیری بقیه انقدرها هم سخت نباشه. دلیل دوم هم این که به علت ایزوله نبودن کشورهاشون رفت و آمد زیاد هست و زبانی که یاد می گیرند رو ازش استفاده می کنند. توی ایران خیلی از آدم ها در طول عمرشون حتی یک بار هم در موقعیتی قرار نمی گیرند که مجبور بشن انگلیسی صحبت کنند. چه برسه به بقیه زبون ها)

3

بلد بودن آلات موسیقی هم بسیار چیز رایجی است هر چند کمتر از اون دو مورد قبلی. و دوباره موسیقی هم اینجوری هست که یکی از آلات موسیقی رو بلد باشی یادگیری بقیه هم راحت تر میشه. ولی خلاصه اگه مثلا توی ورزش خوب نباشی، ازت توقع میره که توی موسیقی دیگه خوب باشی!

4

رقص! این هم انگار وظیقه ات هست. باید بلد باشی به انواع و سبک های مختلف برسی. باله و باتاچا و کیزومبا و بریک و سالسا و پاسادوبله و چیزهایی که حتی اسمش رو هم نشنیدی! (یکی دیگه از بحث های کسل کننده شون راجع به تفاوت های ظریف دو سبک رقصه که تو هیچ ایده ای ازشون نداری)

5

کتاب! با وجود این همه فعالیت نمی دونم کی فرصت خوندن کتاب داشتند! راجع به هر کتابی که صحبت کنی اینا خوندن قبلا! کتابخونه هر کدومشون هم پر از کتاب هایی است که وقتی به شوخی ازشون می پرسی همه اینا رو خوندی با شگفتی با جوابی مثبت مواجه میشی!

6

راجع به مهارت های اجتماعی شون هم که قبلا گفتم. راجع به هر موضوعی می تونند کلی صحبت کنند و اظهار نظرهای مختلف رو به هم ببافند. از نرخ رشد جمعیت جهان در سال 2050 گرفته تا تفاوت های پنیرهای مختلف و تاریخ آمریکای جنوبی و انواع مختلف سلول های بنیادی و نقش شون در ترمیم پارکینسون و سرعت چرخش ایستگاه بین المللی فضایی! چیزی هم نیست که بگی فلان چیز رو رفتن حفظ کردند و فقط راجع به اون حرف میزنند. هر بحثی راجع به هر موضوعی به شکل تصادفی شکل بگیره می تونند ساعت ها راجع بهش حرف بزنند!

7

مهارت های فنی! این که توی کارهای فنی هم خوب هستند واقعا تعجب آوره. بعضا مشاهده می کنی که آدمی که همه اون مهارت های قبلی رو داشته خودش به خودش تصمیم گرفته حمام خونه رو نوسازی کنه و به شکل خیلی حرفه ای کاشی ها رو کنده و لوله کشی رو عوض کرده و سینک رو جابجا کرده و دوباره کاشی کرده! با دیدن نتیجه اش باورت نمیشه که کار یک لوله کش حرفه ای نیست!

8

درسخون هم که هستند. اکثر ایرانی هایی که اینجا می بینید از راه تحصیلی اومدند و خب هر کدوم هم آدم ها موفقی بودند که تونستند بیان اینجا. بجز درصدی که واقعا نخبه محسوب میشن و توی ویترین هم قرار می گیرند، بقیه فکر می کنم معترف باشند به اینکه حتی توی درس هم فکر می کردیم خوب هستیم به اندازه این ها خوب نیستیم! این دیگه واقعا زور داره!

حالا همه این ها رو مقایسه کنید با ایران. اینجا اگه کسی برچسب درسخون بودن روش بخوره معنیش این هست که دیگه کار فنی بلد نیست. ورزش خاصی بلد نیست. احتمالا خیلی اجتماعی نیست. رقص که کلا دور از شان محسوب میشه! و برعکس! اگه کسی ذره ای ورزش بلد باشه دیگه انگار هیچ چیز دیگه ای لازم نیست یاد بگیره. یک جورایی خیلی زود از خودمون راضی می شیم و فکر می کنیم دیگه بس شد. به اندازه کافی خوب هستیم. لازم نیست تلاش بیشتری بکنیم!

به عنوان نکته آخر بگم که یادم میاد ایران که بودم توی سفرها به روستاها که می رفتم جوون های روستا با غبطه همین رو به ما می گفتند که "اوووه چقدر شما کار بلدید. دانشگاه رفتید... کلی سفر رفتید. کامپیوتر بلدید. زبان بلدید. حرف زدن بلدید! سوار هواپیما شدید! ما چه کردیم؟ فقط رفتیم جنگل جون کندیم و اومدیم. فقط عمرمون رو تلف کردیم!"

الان حسشون رو درک می کنم.