همه ما می دانیم که جنگ پدیده جالبی نیست و از دست دادن عزیزان بدتر از آن. اما چاره ای نیست. باید زندگی کرد و از بطن مشکلات دریچه ای به سوی فرداها گشود. فردایی که شاید بهتر از امروز باشد. شاید مشکلات باعث شوند تا بچه ها زودتر بزرگ شوند و درک کنند که برای به دست آوردن چیزی که می خواهند باید از امروز تلاش کنند. زوزو همین را می خواهد. فردایی بهتر در کشوری بهتر، پیش آنهایی که دوستش دارند. او تلاش می کند که برود. تلاشی که به ثمر می نشیند...

زوزو نام فیلمی لبنانی-سوئدی محصول سال ۲۰۰۵ به کارگردانی جوزف فارس است که همان سالها نیز از تلویزیون ملی پخش شد. داستان پسر یازده ساله یتیمی به نام زوزو که خانواده اش را در بمب گذاری های جنگ های داخلی در بیروت از دست داده است. او که آواره و بی کس در خیابانها پرسه می زند و غم از دست دادن عزیزانش را می خورد با محبت دختری هم سن و سالش به نام ریتا مواجه می گردد. دختری که مخفیانه به او پناه می دهد و سعی می کند با دوستی و محبت از غم زوزو بکاهد. زوزو احساس می کند که به جز ریتا کسی را در آنجا ندارد. پس تصمیم می گیرد که مخفیانه به کشور سوئد برود. یعنی همان جایی که پدربزرگش زندگی می کند. ریتا که از رفتارهای خانواده اش به ستوه آمده تصمیم می گیرد که به همراه زوزو بگریزد. آنها در افکار کودکانه شان اینگونه گمان می کنند که رفتن به کشوری دیگر امری ساده است. خانواده ریتا به سراغش می آیند و دخترشان را بر می گردانند. زوزو که گرفتار شده به ماموران توضیح می دهد که خانواده اش را از دست داده و در حال حاضر تنها کسی که دارد پدر بزرگ او در سوئد است و اینگونه می شود که او پا به دنیایی بهتر برای یک زندگی بهتر می گذارد.

جوزف فارس کارگردان فیلم وقتی ده ساله بود به دلیل جنگ های داخلی واقع در لبنان همراه با خانواده اش به کشور سوئد مهاجرت کرد. او در فیلم زوزو تصویری تاثیر گذار و واقع گرایانه از دوران نوجوانی، جنگ، تنهایی، عشق های کودکانه و تلاش برای بهبود زندگی ارائه داده است. انگار که دست بر سوژه ای گذاشته که به آن آشنایی دارد. در سال ۲۰۱۸ بازی ویدئویی یک راه خروج به کارگردانی او عرضه شد که تنها در مدت دو هفته بیش از یک میلیون کپی از آن فروش رفت. عماد کردی نوجوانی که برای نقش زوزو انتخاب شد به زبان های فرانسوی،آلمانی، انگلیسی و عربی سخن می گوید. مدتی قبل از فیلمبرداری این فیلم کمی زبان سوئدی را نیز آموخت.

فیلم فضایی را نشان می دهد که نباید در دنیا وجود داشته باشد اما دارد. جنگ نباید رخ دهد اما می دهد. گرسنگی نباید باشد اما هست. بچه ها نباید یتیم شوند اما می شوند و بدتر آنکه کنترل این اتفاقات نیز تا حد زیادی دست خود انسان ها نیست. حداقل نه در دست آنهایی که قربانی می شوند. اما چرا بعضی قربانی ها تلف می شوند و بعضی ها فرصت دوباره می یابند؟ سوال خوبی است که جواب روشنی ندارد. تمام قربانی های دنیا مانند زوزو نیستند. منصفانه که به نظر نمی رسد. اما هر چه هست، واقعیت تلخیست که قرن ها در این کره خاکی روی داده است.