یه بنده خدایی هست ، نقد فیلم می نویسه . اونم تو پیج یه پردیس سینمایی . مثلا حرفه ایه . این فیلم هایی که یه مدتیه دارم راجبشون می نویسم رو ایشون معرفی کردن واسه دیدن . تا الان که از دیدن فیلم های ایشون حالی نصیبمون نشده . خدا به آخرش رحم کنه .

یه چیزی رو راجب سینما فهمیدم . اکثر قریب به اتفاق فیلم ها رو مجبوری (( سینه فیلی )) نگاه کنی . یعنی کار نداشته باشی که آیا منطق داستان ، سیر داستان ، هدف سازنده و ... درسته یا نه . باید بشینی و سعی کنی از چیزی که داری میبینی لذت ببری . باید سعی کنی . مثلا مثل مواد مخدر . میگن اولش حال به هم زنه . باید فکر کنی داری کِیف میکنی XD . بعد کِیف دار میشه . خیلی تأسف بر انگیزه . ولی گویا بالای 90 درصد فیلم ها اینجوریه چون فیلم سازی شده کاسبی. و نه وسیله انتقال فرهنگ صحیح یا فلسفه یا آموزش زندگی . صرفاً یک کاسبی .

و اما بعد

night crawler

تو لیست فیلم ها مثلا خوب ، اینم بود .

چفت و بست داستان به قول مسعود فراستی بسیار لق بود .

در بهترین حالتش ، چیزی که میشد به زور ازش برداشت کرد ، این بود که سیستم خبری و رسانه ایه آمریکا ، یک کاسبی است که به دست انسان های نالایق اداره میشه .

با اینش موافقم . ولی فضا سازی فیلم ، یک فضای جدی که بخواد راجب این موضوع حرف بزنه رو تو ذهن مخاطب ایجاد نمی کنه .

شخصیت اول فیلم ، یک دزد خرده پا است که تو نسخه دوبله شده ، یک صدای فکاهی هم داره و مثلا خیلی اتفاقی در مسیر تهیه اخبار حوادث قرار می گیره و در ادامه ، یهو میبینیم که خیلی الکی و بدون آموزش و ... ، فیلم های خوبی از حوادث تهیه میکنه و همین جوری یهویی وضعش خوب میشه . یهویی همه چیز بلد میشه و یهویی از اتفاقات دور و اطرافش جان سالم به در می بره .

به حال خودم فقط تأسف میخورم که به دلایل مختلف ، تفریحمون شده فیلم دیدن و از قضا ، هر چقدر هم که وسواس به خرج میدیم که فیلم خوب ببینیم ، بازم نمیشه .