جعبه پيام

**دن ویتو کورلئونه**

فکر می کنم شعر زیر که سروده (( عبرت نائینی )) است ، از آن شعرهاست که روح آدمی را می نوازد ...

چون نور، كه از مهر جدا هست و جدا نيست
عالم همه آياتِ خدا هست و خدا نيست

ما پرتوِ حقيم و نه اوييم و هموييم
چون نور كه از مهر جدا هست و جدا نيست

در آينه بينيد اگر صورتِ خود را
آن صورتِ آيينه شما هست و شما نيست

هر جا نگرى جلوه‏گهِ شاهد غيبى است
او را نتوان گفت كجا هست و كجا نيست

اين نيستىِ هست‏نما را به حقيقت
در ديده ما و تو بقا هست و بقا نيست

جانِ فلكى را، چو رهيد از تن خاكى
گويند گروهى كه فنا هست و فنا نيست

هر حكم كه او خواست براند به سرِ ما
ما را گر از آن حكم رضا هست و رضا نيست

از جانبِ ما شكوه و جور از قبلِ دوست
چون نيك ببينيم روا هست و روا نيست

كو جرأت گفتن كه عطا و كرم او
بر دشمن و بر دوست چرا هست و چرا نيست

درويش كه در كشور فقرست شهنشاه
پيش نظر خلق گدا هست و گدا نيست

بى‏مهرى و لطف از قبلِ يار به عبرت
از چيست ندانم كه روا هست و روا نيست

................................................................

در پناه حق ...

Lino Ventura

من بازهم دیر رسیدم شاید بهتر بود با قطار قبلی می امدم

روزی کنار رود اب کلید حل مشکلات من افتاد توی اب و بدجنس ترین ماهیها انرا ربود و به

دور دستها برد

من به دنبال ان ماهی به راه افتادم اما صیادی شاه ماهی مشکلات مرا صید کرد

" من باز هم دیر رسیدم شاید بهتر بود با قایق قبلی می امدم

**دن ویتو کورلئونه**

سلام بر دوستان ...
یکی از سریال های خاطره انگیز دهه شصت همونطور که دوستان قبلا هم اعلام کردن سریالی بود به نام (( راه قدس)) که
شعر خونده شده در اول اون سریال بسیار دلنشین بود و در شرایط اون زمون و احساسات حاکم بر جامعه درگیر جنگ یه جورایی حضورش رو تا هم اکنون در یاد و خاطرات ما حفظ کرده ...
با هم به متن کامل این شعر زیبا مروری دوباره می کنیم و من بر این باورم که در دوبله اون سریال و تیتراژش کلمات مناسبتر انتخاب شده بودن و با حس بیشتری ما رو همراه می کردن :
گویا این شعر توسط خواننده ای لبنانی به نام "فیروز " اجرا شده بوده و در اون سریال هم مورد استفاده قرار گرفته بوده :
" فیروز " خواننده لبنانی در میان آثار هنری خود شماری سرود انقلابی برای فلسطین و فلسطینیان خوانده است . ترانه " شهر نماز " از دل انگیزترین و حماسی ترین کارهای وی به شمار می آید .

از برایت ای شهر نماز
من نماز می گزارم
از برایت ای شکوهمند ترین منزلگاه
ای گلواژه شهرها
ای " قدس " ، ای شهر نماز
من نماز می گزارم .

چشمهایمان همه روز
به سویت ره می سپارند
و در رواق پرستشگاه ها گام بر می دارند
کلیساهای دیرین را در آغوش می گیرند
و غم را از چهره مساجد می زدایند
آه ای شب " اسراء "
ای راه آنان که زان سو به آسمان ره سپردند
چشمهایمان همه روز
به سویت ره می سپارند
و من نماز می گزارم

کودک ، در غار نشسته است
و مادرش " مریم " آن دو سیمای گریان
از برای آوارگان می گریند
از برای آنان که به دفاع برخاستند
و بر دروازه های شهر شهید افتادند ، می گریند
و صلح ، در سرزمین صلح شهید شد
و بر گذرگاه ها ، رخوت ناتوانی چیره گشت
آنگاه که شهر " قدس " فرو افتاد
عشق ، واپس نشست ( عشق نیز عقب نشینی کرد ...)
و جنگ ، در قلب جهان موطن گزید !

خشم خروشان می تازد
ومن سرشار از ایمانم
من بر غم ها خواهم تاخت
خشم خروشان از هر سو
با اسب های سرکش و هراس انگیز
چونان سیمای ظفرمند خدا می تازد
دروازه شهرمان بسته نخواهد شد
از این رو که من می روم تا نماز بگزارم

بردرها خواهم کوبید
درها را باز خواهم کرد
و تو ، ای رود اردن ، خشک خواهی شد و دیگر بار
با آب زلال " قدس " روان خواهی گشت
و جای پای وحشیان را پاک خواهی کرد
خشم خروشان خواهد تاخت
و تندیس قدرت را ویران خواهد کرد
خانه از آن ماست
" قدس " از آن ماست
و با دستهایمان فر و شکوه " قدس " را باز خواهیم گرداند

از ما درود بر " قدس "
از ما درود بر " قدس "

...................................................
اگر چنانچه دوستانی به دکلمه فارسی این شعر رو که در عنوانبندی سریال ((طریق القدس))خوش نشسته بود ، دسترسی دارن من و دیگر دوستان رو هم بی نصیب نگذارن ...
سپاس ...

Lino Ventura

من

دنیای تصویرما

دنیای تصویرشما

دنیای تصویر ما

دنیای تصویر"من"

اصلا"عجیب نیست اگه فقط یک ادم تودنیا بود دیگه "من"معنی نداشت

اصلا"عجیب ترهم نیست حالاکه این همه" ادم"

**دن ویتو کورلئونه**

(۱۳۸۹/۱۱/۱۸ صبح ۱۱:۵۵)Lino Ventura نوشته شده:

من

    دنیای تصویرما

                     دنیای تصویرشما

                                         دنیای تصویر ما

                                                          دنیای تصویر"من"

اصلا"عجیب نیست اگه فقط یک ادم تودنیا بود دیگه "من"معنی نداشت

اصلا"عجیب ترهم نیست حالاکه این همه" ادم"

سلام لینوی عزیز !

اگر براتون ممکن بود راجع به سراینده اشعاری که مرحمت می فرمایین و نیز راجع به خود شعر ها چنانچه اطلاعاتی موجود بود لطفا دریغ نفرمایین ...

من هنوز نتونستم مشکلم رو با این مساله که نیاز هست یا نیاز نیست بدونیم یک سخن و شعر توسط چه کسی بیان شده و در چه موقعیتی ، حل کنم !

**دن ویتو کورلئونه**

شعری زیبا و آکنده از احساس سروده ملا محسن فیض کاشانی :

دل و دین و عقل و هوشم همه را بر آب دادی
ز کدام باده ساقی به من خراب دادی

چه دل و چه دین و ایمان همه گشت رخنه رخنه
مژه‌های شوخ خود را چه به غمزه آب دادی

دل عالمی ز جا شد چه نقاب بر گشودی
دو جهان به هم بر آمد چه به زلف تاب دادی

در خرمی گشودی چه جمال خود نمودی
ره درد و غم ببستی چه شراب ناب دادی

ز دو چشم نیم مستت می ناب عاشقان را
ز لب و جوی جبینت شکر و گلاب دادی

همه کس نصیب خود را برد از زکات حسنت
به من فقیر و مسکین غم بی‌حساب دادی

همه سرخوش از وصالت من و حسرت و خیالت
همه را شراب دادی و مرا سراب دادی

ز لب شکر فروشت دل “فیض” خواست کامی
نه اجابتی نمودی نه مرا جواب دادی

.......................................................

اگر دوستان به اجرای صوتی این شعر زیبا در قالب موسیقی دسترسی داشتند ما رو نیز بی نصیب نگذارند لطفا ...

**دن ویتو کورلئونه**

آیا تو میدانی

چه آتشی در دل موجهاست

که گاه اینگونه خشمگین می خروشند ؟

موج ها سکوت سرد تو را خشم می گیرند

ای ساحل ساکت ...

سالیان سال قبل این سروده را از گوشه روزنامه ای بر دفترم ثبت کرده ام و نمی دانم سراینده آن جناب آقای (( علیرضا خلیفه زاده )) از گناوه با این طبع لطیف پس از آن دیگر چه اشعاری را از دل بر کاغذ آورده اند . امیدوارم در هر کجا که هستند موفق باشند و دلشاد ...

Lino Ventura

نوشته ها ی زیر رو بخاطر اینکه تک جمله ای هستن تحت عنوان متفرقه تقدیم همه عزیزان میکنم

نوشته های متفرقه

پروانه اغلب فراموش میکنه زمانی کرم بوده است

تابادشروع به وزیدن میکند میوه هنوز خبرندارد که وقت افتادن است

بیش از این نمیشه تو برزخ منتظر ماند حتی اگر قرار باشه ایستگه بعدی جهنم باشه

ازمیان کسانی که برای دعای باران به طبیعت میروند تنها انان که با خود چتری همراه میبرند به کاروخدای خود ایمان دارند

ترجیح میدم به جای انکه در مسجدبشینم و به کفشهایم فکرکنم -درخیابان قدم بزنم و به خدا فکر کنم

ایا تابه حال فکر کرده ای که کرم خاکی بعداز مرگ کجا دفن میشود

ایا میدانی که گل را برای ادامه حیات به خاک میسپارند

نمیدانم کدام پل در کجای جهان شکسته که کسی به خانه اش نمیرسد

سکوت سنگین مترسک چراغ سبزی است برای کلاغها

ایا فکر کرده ای که فقر سیاه است مانند چشمانت اما اصلا"زیبا نیست

درپیانو دگمه سیاه برای غم است و دگمه سفید برای شادی عین زندگی

در روزگار جهل شعور خود یک جرم است

چه دنیای کثیفی شده که من اخرین امید کسی شده ام

باورم نمیشه اینقدر کرم تو زمین وجود داشته باشند

**دن ویتو کورلئونه**

سروده ای زیبا از (( صفای اصفهانی )) که نشانه هایی از لطافت طبع ایشان در آن مشهود است ،تقدیم به دوستان :

(( من پرّ کاه و غم عشق ، همسنگ کوه گران شد

در زیر این بار اندوه ، ای دل مگر می توان شد ؟

تا شد غمش هاله دل ، بر مه رسد ناله دل

دل رفت و دنباله دل ، جانم به حسرت روان شد

ره بردم از دل به کویش ، دل بستم از جان به مویش

عشق من و حُسن رویش ، افسانه و داستان شد

در بند زلفی و خالی ، گشتم چو مویی و نالی

گر بدر من شد هلالی ، زان ماه لاغر میان شد ...

Lino Ventura

اه...

نمیدانم ارزوهای بربادرفته ام چه خواهدشد

ایا مثل یک قطره اشک بر گونه ام خواهد ماند

یا مثل زخمی دهن باز کرده یا مثل یک کوله بار برپشتم سنگینی خواهدکرد

اه...

چه زود به اشکال ادما نزدیک شدیم ودر حجم کوچک شهر قدکشیدیم

وچه باوقاحت از فصلهای کاغذهای دورشدیم

اه...

کدامین ابرسهم مرا از باران خواهد داد

کدامین ایینه مرا در تکرار خود گم خواهد کرد

باید رفت تا انتها رفت و ایمان اورد به اغاز فصلی سرد و دردناک

منبع:دفتر قدیمی ام که نمیدانم از کیست

Lino Ventura

مرابه دست غرورت سپردی ورفتی

شبی که بارش باران مدام نم نم بود

گناه از تو ومن نبود زندگی این بود

نوشته بود جدایی به برگ تقدیرم

تو رفتی و چمدانت دوباره جامانده است

خدا کند که بیایی وگرنه میمیرم

تموم شهر پر است از هجوم شایعه ها

عجیب شایعه ایست این که بی تو میمیرم

بنابه امر دن ویتوی عزیز باید اسم منابع ونویسنده رو بنویسم اماشرمنده که نوشته های من همگی یتیم هستن

همه این نوشته ها از دفتر قدیمی این حقیر هستند که نام نویسنده رو نمیدانم

میدانم حالا بعدازان همه سال-ان همه بیخبری طولانی دیگرهیچ نامه ای را

جواب نخواهی داد

کم نیستند مثل منی که نامه هایشان بی امضا است

اگربتوانی مرا ببخشی

لابدمیپرسی ازان همه سال نامهربانی کجابودی

به کدامین دلیل دوباره باورت کنم

مگر نمی خواستی سرم به سنگ بخورد و برگردم

سرشکسته برگشتم سرشکسته ترم نکن

بگذار نامه هایم بوی خاطرات قدیمی مان را بگیرد "با همان امضای اشنا"

**دن ویتو کورلئونه**

هنگامیکه با تند باد حوادث جهان ، دست به گریبانی

و با سرسختی طوفان زندگی ، در نبرد

تا می توانی ایستادگی کن

ولی آنگه که نه پای رفتنت ماند و نه تاب ایستادن

بنشین و صبر کن

و بدان که :

طوفان های زندگی را هم دورانیست

و تندبادهای زمانه را زمانی ...

می گذرد ...

مهم این است که تو برای برخاستن مهیا باشی ...

((جلیل محمودی))

Lino Ventura

دیگه این قوزک پا یاری رفتن نداره

لبای خشکیده ئ من دیگه حرفی واسه گفتن نداره

چشمای همیشه گریون اخه شستن نداره

تن فردا دیگه جایی واسه موندن نداره

"نمایی از فیلم بوتیک "

چه سرنوشت غم انگیزی

کرم ابریشم یک عمر به فکر تنیدن قفس به دور خود شد

افسوس که یک لحظه به فکر پریدن ازاین قفس نشد

Lino Ventura

درختها

درختها میشنوند ترانه هایم را که گامهای اواره میخواند!وقتی که سقف سکوت ثانیه-

- هایم فر ریخت راز ویرانی ام را از درختها بپرسید

فرصتی نیست شاید دیگر دریچه های صبح به رویم باز نشود ودر شبی سرد

بی انکه مجالی برای بدرود داشته باشم کتاب فرسوده عمرم بسته شود و به

قابی کهنه تبعید شوم

اری فرصتی شایدنباشد بیا کوچه هارو کنار بزنیم انجا کاغذی به حرفهای ما

گوش خواهد می دهد

پی نوشت: معذرت میخوام از اینکه هی موج منفی میفرستم

**بانو**

دوستان خوب و اهل ادب؛

به فضایی دسترسی پیدا کرده ام که دیوان اکثر شعرا در آن به شکل آن لاین وجود دارد و ازطرفی یک تفاوت عمده دیدم که مرا مجذوب کرد.... چنانچه در شعری ایرادی ناشی از بی دقتی تایپیست یا تفاوت نسخه های موجود دیده شود امکان درج نظر خواننده در پایین هر شعر وجود داشته و مدیر سایت به نظرات ترتیب اثر داده و شعر به شکل صحیح خود درج می گردد. امید که مطلوب طبع دوستان شاعر مسلک کافه قرار گیرد.

حافظ

خیام

سعدی

فردوسی

مولوی

نظامی

سنایی

ناصرخسرو قبادیانی

خاقانی

عراقی

شهریار

فخرالدین اسعد گرگانی

قاآنی

کسایی

عرفی

با مهر... بانو

**اسکورپان شیردل**

دون ویتوی گرامی از بنده خواسته است که در این بخش حضور بیشتری داشته باشم. البته با توجه به ماهیت این سایت ، بنده ترجیح می دهم بیشتر در قسمت های مربوط به سینمای کلاسیک عرایضم را بیان کنم ؛ با اینحال نمیتوانم روی پدرخوانده گرامی را زمین بیندازم ، زیرا از ایشان بعید نیست مافیوزی های خود را به سراغ من بفرستد و یک شب که بیدار می شوم ببینم کلۀ خونین اسب ششصدهزار دلاری ام در کنار بنده لالا کرده است!

اگر به طالع بینی علاقه داشته باشید و طالع متولدین تیر ماه را مشاهده کنید خواهید دید که یکی از ویژگی های متولدین این ماه ، علاقه شدید به جمع آوری لوازم و وسایل عتیقه و قدیمی است، طوریکه دلشان نمی آید هیچکدام از وسیله های قدیمی شان را دور بیندازند . بنده نیز از این قاعدۀ کلی مستثنی نیستم و هیچکدام از وسایل قدیمی خود را دور نمی ریزم و به مصداق ضرب المثل "هرچیز که خوار آید ؛ روزی به کار آید" همۀ آنها را در گنجه ای مخصوص نگهداری می کنم.(بگذریم که با اینکار تابحال چقدر موجبات رنجش اهل و عیال و زحمت خود را فراهم نموده ام)

منظور از این روده درازی چیست؟ این همه رشته بافتم تا بگویم : چند روز پیش به یاد ایام شباب ، محتویات این گنجه را وارسی می کردم چشمم به دفتر شعری افتاد که مربوط به روزگار جوانی بنده بود. در صفحۀ اول آین دفتر چهل برگ ، تاریخ 21 سال پیش رادرج کرده بودم دقیق تر که بگویم ، نهم اردیبهشت 68 . در این دفتر – همانند دفتر جناب لینو ونتورا- اشعاری را نوشته بودم که اکثرا از صفحات مجلات قدیمی استخراج کرده بودم ؛ مثل اطلاعات هفتگی دهۀ 50 شمسی. در آن زمان این مجله صفحه ای داشت به نام " دختر شعر من " ( و در مواردی که شاعر زن بود ، " مرد شعر من ") این صفحه ، زندگی شاعران معاصر را بررسی می کرد که اکثرا رنگ و بویی عاشقانه داشت. شاعرانی را که به یادم مانده است زندگینامه اشان را چاپ کرده بود همچون رهی معیری ، ابوالحسن ورزی ، محمد نوعی ، شهریار ، فریدون مشیری ، حسن هنرمندی ، لعبت والا ، سیمین بهبهانی و فروغ .

متاسفانه بعضی از اشعاری که در دفتر خود نوشته ام بدون ذکر نام شاعر آن است. (باز هم مانند جناب لینو خان!) اما اشعاری زیبایند از شاعران معاصر که ارزش خواندن دارند.

***

این شعر که نام شاعر آن از یادم رفته است شاعر از عشق نافرجام خود می گوید ؛ در روزی که همسرش آن نامه ها – تنها یادگار رنگ پریدۀ آن عشق- را پیدا کرد.

با یکی دست لرزان فکندم

بسته نامه ها را به پایش

تا بدست خود آن را بسوزد

شمعی افروختم از برایش

خشمگین در کنارش نشستم

او چو پرخاش و بیتابی ام دید

لب فرو بست و آن بسته برداشت

با شتابی فراوان گشودش

چون زبیتابی من خبر داشت

نامه ها را روی زمین ریخت

دید چون آن همه سردی از من

تیره شد روی تابنده او

شد نگاهش پر از پرسش و بیم

بر لبش خشک شد خنده او

اشکی افتاد و آن خنده را شست

اشک ریزان زهر نامه میخواند

جمله ای چند و میسوخت آنرا

من بر او چون پلنگی غضبناک

دوخته چشم آتشفشان را

با نگاهی پر از خشم و کینه

چشمش از اشک لبریز می شد

لیکن از گریه پرهیز میکرد

گاهی از خواندن نامه خویش

خنده ای حسرت آمیز میکرد

درد می ریخت از خنده او

شعله ور شد همه نامه هایش

من بر آن شعله ها گشته خیره

می گذشت از سر دردناکم

فکرهایی غم انگیز و تیره

عشق من بود اینها که می سوخت

سوخت چون آخرین نامه ، گردید

خیره چشمش بخاکستر او

تکیه بر دست خود داد سر را

بسته شد چشم افسونگر او

قطره اشکی ز مژگانش آویخت

طاقتم چون سر آمد گرفتم

باده ای تلخ چون زندگانی

تا بنوشم بناکامی دل

یا به بدرود عشق و جوانی

اشک و خون بود در شیشه من

چون تهی گشت جام من از می

سر نهادم بپایش زمستی

در پناه می آسوده گشتم

از همه ماجراهای هستی

ساعتی مست و مدهوش ماندم

چون بخویش آمدم دیدم او نیست

من پریشان و تنها و رنجور

خستگی بود و تنهایی و درد

مرغ شب ناله میکرد از دور

شمع ، غمناک و آهسته میسوخت

شعله ای بود باقی از آن شمع

زرد چون آخرین نور خورشید

پشت آن شعله زرد و لرزان

چشم گریان او می درخشید

محو شد چون بسویش دویدم

گِرد آن شعله خاکستری سرد

مانده باقی از آن نامه ها بود

نامه هایی که نزد من از او

آخرین یادگار وفا بود

یادگاری که بر باد دادم

زآن همه نامه ی رفته بر باد

پاره کوچکی بر زمین بود

روی آن پاره این جمله خواندم

جان شیرین وفایت همین بود؟!

لحظه دیگر او نیز میسوخت ...

Lino Ventura

این روزها

این ترانه عاشقانه نیست

شعراز "جان بان بوی"--"ریچی سامبورا

داشتم پرسه میزدم تنهاچهره ای درمیان طبیعت

سعی میکردم خودم را از شر باران حفظ کنم

که پادشاه ولگرد را با تاجی از فوم بر سرم دیدم

به این فکر افتادم شاید عاقبت من هم همین باشد

اوه چمدانی پراز رویا درجستجوی سر پناهی

به اتاق متلی در بولوار امد

حدس میزنم میخواست برای خودش یک "جیمزدین" باشد

هیچکس در این روزها نمیخواهد خودش باشد

ترجیح میدهم بمیرم تا پژمرده شوم

این روزها نردبانی در خیابان نیست

حتی معصومیت نیز سوار قطارشبانه شده

این روزهاکسی به جز ما نمانده

باید به شب بخیر گفتن تو گوش میدادم

منظور تو واقعا" خداحافظی بود

هیچگاه سقوط را نیازموده ای

زمانی که می پنداری سرپا ایستاده ای در واقع زانو زده ای

حدس میزنم که کور بوده ام

ان شبها که در لباس مبدل می قصیدیم را به یاد داری

دلقکها لبخندهایی بر لب داشتند که هرگز پژمرده نمی شدند

اری این یک ترانه عاشقانه نیست

پی نوشت: این شعر برگردان اهنگ مشهور پاپ میباشد البته با کمی گلچین کردن و دوری از اضافه نویسی

Lino Ventura

فصلی از سینمای زنده یاد حاتمی

شهر شهر فرنگه خوب تماشا کن سیادت داره از همه رنگه

شهر شهر فرنگه تودنیا هزار شهر قشنگه

شهرهارو ببین با گنبد ومنار با مردم موطلا با مردم چشم سیاه

که همه یه جوری می خندن وهمه اسون دل می بندن

وتوی همه شهرها هنوز گل در میاد

اسمون ابیه همه جا ولی اسمون اون وقتا ابی تر بود

رو بوم ها همیشه کفتر بود

حیاطا باغ بودن ادما سر دماغ بودن

بچه ها چاق بودن جوونا قلچماق بودن

حوض پر ابی بود مرد میرابی بود

شبا مهتابی بود روزا افتابی بود

حالی بود حالی بود نونی بود ابی بود

چی بگم نون گندم مال مردم اگه بود نمی رفت ازپایین به خدا

اگرم مشکلی بود اجیل مشکل گشا حلش میکرد

بچه ها بازی می کردن تو کوچه

جم جمک برگ خزون حمومک مورچه داره

بازی مرد خدا کو کجاس مرد خدا

سلامی بود علیکی بود حال جواب سلامی بود

اگه سرخاب سفیداب رو لپ دخترها نبود

لپ دخترها مثل گل انار گل گلی بود

سفره ها اگه همه هفت رنگ نبودن

همه اشپزخونه ها دود می کرد

خروس ها خروس بودن حال اواز داشتن

روغن ها روغن بودن گوشتی بود دنبه ای بود ای شب جمعه ای بود

برکت داشت پول ها پول ها به جون بسته نبود

ادم از دست خودش خسته نبود

نونی بود پنیری بود پسته ای بود قصه ای بود

پی نوشت

این متن از فیلم حسن کچل ساخته زنده یاد علی حاتمی سال 1349می باشد

تقدیم به همه عزیزان و دوستداران کافه

تقدیم به روح علی حاتمی که ایرانی ماند ایرانی ساخت ایرانی رفت

**دن ویتو کورلئونه**

(۱۳۸۹/۱۲/۱ عصر ۰۲:۰۵)اسکورپان شیردل نوشته شده:

دون ویتوی گرامی از بنده خواسته است که در این بخش حضور بیشتری داشته باشم. البته با توجه به ماهیت این سایت ، بنده ترجیح می دهم بیشتر در قسمت های مربوط به سینمای کلاسیک عرایضم را بیان کنم ؛ با اینحال نمیتوانم روی پدرخوانده گرامی را زمین بیندازم ، زیرا از ایشان بعید نیست مافیوزی های خود را به سراغ من بفرستد و یک شب که بیدار می شوم ببینم کلۀ خونین اسب ششصدهزار دلاری ام در کنار بنده لالا کرده است!

ممنونم اسکورپان عزیز ... خیلی ممنونم ... لطف کردید و بر این حقیر و دوستان منت گذاشتید ...

در این شکی نیست که تقریبا اکثریت قریب به اتفاق دوستان کافه زمانی را به تورق کتاب ها و دیوان اشعار می پردازند و یا می پرداخته اند ... حالا به هزاران دلیل ریز و درشت کمتر برای این سنت دلخواه زمان می یابیم ... چه خوب است یافتن مجالی در گوشه دنجی از این کافه و دور هم جمع شدن و با هم گفتن از نوشته ها و سروده هایی که هر یک زمانی بر دلمان نشسته اند ...

خود من نیز در این چند روز گذشته با کند و کاو انباری 5 دفتر روزگاران گذشته را بیرون آورده ام و گرد و غبارانشان را پس از مدتها پاک کرده ام و با هر ورقش سفری کرده ام به سالیان سال قبل ...

دوران دانشجویی ... دوران سربازی ... پیش از ازدواج و سالیان نخستین پس از ازدواج که آهسته آهسته در میان نگارش سطوری بر آنها فاصله های طولانی افتاد ...

ظاهرا همین نوشته های دوستان عزیز باعث شده که باز برگردیم به ان روزها ...

و این حس خوبیست ...

برای این حس خوب از همه بچه های کافه سپاسگزارم و بخصوص از : بانو ، کاساندرای کم پیدا ، رزای گرامی ، دزیره عزیز ، لویی همان سروان فرهیخته سعدی شناس و لینوی گرامی و دوست بزرگوار ژان والژان ، جناب ((سم اسپید )) که خیلی کم در این گوشه تالار افتخار نوشتن می دهند و شما اسکورپان عزیز ...

ممنون از همگی شما ...

لطفا همگی همراه باشید در ادامه این رسم خوشایند ...

..........................................................

و اما شعر امشب :

چندی قبل در تاپیک ویژه جنگ جهانی نوشته ای حاکی از انزجارم از جنگ رقم زدم ...

اجازه بدهید شعری از دفترهای قدیمیم را تقدیم کنم به همه دوستان تا با خواندن آن همیشه به یاد داشته باشیم که بشریت چه روزهایی را پشت سر گذاشته ...

در این سروده پر احساس میشود به گوشه ای از آنچه بر روح و روان و دل مردم آن روزگار می گذشته پی برد ...

ای کاش جنگ افروزان همه جهان دریابند که (( بنی ادم اعضای یک پیکرند ... ))

و چه خوش فرموده مولانا : (( ددی بگذار آخر مردمانیم ...))

............................................

((ترانه غم انگیز پناهندگان ...))

گویا درین شهر بیست کرور آدم است

که برخی در خانه های زیبا می زیند و دیگران در دخمه ها

با این همه ما را جایی نیست ، عزیز من ، ما را جایی نیست ...

روزی ما هم وطنی داشتیم و مهربانش می پنداشتیم

به نقشه بنگر ، در آن خواهی یافتش

اما دیگر نمی شود به وطن بازگشت ، عزیز من ، نمی شود به وطن بازگشت ...

در گورستان دهکده زادگاه من درختی همیشه بهار است

که هر بهاران از نو شکوفه می کند

اما گذرنامه های قدیم دیگر اعتباری ندارند ، عزیز من ، دیگر اعتباری ندارند ...

قونسول روی میز کوفت و مرا گفت :

(( اگر گذرنامه نداری رسما در شمار مردگانی ...))

اما هنوز ما زنده ایم آخر ، عزیز من ، هنوز ما زنده ایم آخر ...

به کمیته مهاجران رفتم ، چارپایه ای دادند که بنشینم

و مودبانه خواستند که سال دیگر سری بزنم

اما امروز کجا برویم ، عزیز من ، امروز کجا برویم ؟

به مجلس سخنرانی سر کشیدم ، سخنران برخاست و گفت :

(( مبادا که وارد مملکت شوند ، نان ما را خواهند دزدید ))

از تو و من بود که سخن می راند ، عزیز من ، از تو و من بود که سخن می راند ...

پنداشتم غرش رعد است که در آسمان می ترکد

اما هیتلر بود که بر سر اروپا نهیب می زد : (( باید بمیرند ...))

آه ! مقصودش ما هستیم ، عزیز من ، مقصودش ما هستیم ...

یک سگ خانگی می گذشت لباس پوشیده و قلاده دار

و گربه ای که از در باز خانه ای به درون رفت

آخر از آلمان فراری نبودند ؛ عزیز من ، از آلمان فراری نبودند ...

به سوی بندر شتافتم و کنار سکو ایستادم

ماهیان در آب می جستند ، چه آزاد بودند !

فقط ده قدم فاصله بود ، عزیز من ، فقط ده قدم فاصله بود ...

به جنگل پناه بردم ، مرغان بر درخت ها می خواندند

هرگز سیاستمدار نداشته اند که به هوای دل خویش می سرائیدند

آخر آنها از نژاد بشر نیستند ، عزیز من ، آنها از نژاد بشر نیستند ...

به خواب می دیدم آسمانخراشی هزار طبقه پیش رویم است

با هزاران روزن و هزاران در و پنجره

اما یکی هم از آن ما نبود ، عزیز من ، یکی هم از آن ما نبود ...

در بیابانی درندشت زیر بارش سرد برف می گریختم

ده هزار سرباز از این سو بدان سو می شتافتند

در پی من و تو بودند ، عزیز من ، در پی من و تو بودند ...

آدن W.H.Auden

**دن ویتو کورلئونه**

دست های ما کوتاه بود و خرماها بر نخیل

ما دست های خود را بریدیم

و به سوی خرماها پرتاب کردیم

خرما فراوان بر زمین ریخت

ولی ما دیگر دست نداشتیم ...

کیومرث منشی زاده

انقلابی کسی نیست که روزی ده بار به دشمن حمله کند و عده ای از افراد دشمن را بکشد .

انقلابی کسی است که حتی هنگامیکه پیروزی همچون چراغی کم نور در نقطه ای دوردست کورسو می زند ، آنرا مانند خورشیدی در پیش چشم خود روشن ببیند ...

(( ارنستو چگوئه وارا ))

حالت موضوع بندی \| حالت خطی اشعار و متون ادبی زیبا
نویسنده	پیام

جعبه پيام
» <آرلینگتون> درود دوستان مهربان . امید که باز دوباره سعادت کنار شما بودن نصیبم بشه .متاسفم که دور افتادم از کافه . ببخشید » <سروان رنو> خوش آمدید ماتیلدا .../... چقدر دوست داشتنی و محجوب بود "فردوس کاویانی" ... حتی در نقش های فرعی مانند سر بنّا , در اجاره نشین ها » <شارینگهام> سلام.خوش آمدید » <ماتیلدا> سلام پس از مدتها.. » <رابرت> متاسفانه فردوس کاویانی پس از تحمل سال‌ها بیماری درگذشت. حضور او در آثار ماندگاری چون محله برو بیا، اجاره نشین‌ها، همسران، مش خیرالله و ... در یادها زنده خواهد ماند... » <رابرت> ژانرهای "معناگرا" و "ماورایی" در خاطرات سودا زده من http://cafeclassic5.ir/thread-1150-post-...l#pid44972 » <سروان رنو> سلام . فیلم ها و انیمیشن ها در این جستار : http://cafeclassic5.ir/thread-192-lastpost.html » <باسکرویل> سلام و روز بخیر. اگر در مورد یافتن یک انیمیشن قدیمی پخش شده از تلویزیون سؤال داشته باشم، در کدوم قسمت باید درج کنم؟ » <سروان رنو> آقا حظ کردیم از این نسخه "افسانه سه برادر" ... http://cafeclassic5.ir/thread-509-post-4...l#pid44959 » <رابرت> ژانر "علمی- تخیلی" در خاطرات سودا زده من http://cafeclassic5.ir/thread-1150-post-...l#pid44946

پيام :