تالار کافه کلاسیک

دوباره می سازمت وطن !
اگر چه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می زنم ،
اگر چه با استخوان خویش
دوباره می بویم از تو گل ،
به میل نسل جوان تو
دوباره می شویم از تو خون ،
به سیل اشک روان خویش
دوباره ، یک روز آشنا ،
سیاهی از خانه میرود
به شعر خود رنگ می زنم ،
ز آبی آسمان خویش
اگر چه صد ساله مرده ام ،
به گور خود خواهم ایستاد
که بردرم قلب اهرمن ،
ز نعره ی آنچنان خویش
کسی که « عظم رمیم » را
دوباره انشا کند به لطف
چو کوه می بخشدم شکوه ،
به عرصه ی امتحان خویش
اگر چه پیرم ولی هنوز ،
مجال تعلیم اگر بود ،
جوانی آغاز می کنم
کنار نوباوگان خویش
حدیث حب الوطن ز شوق
بدان روش ساز می کنم
که جان شود هر کلام دل ،
چو برگشایم دهان خویش
هنوز در سینه آتشی ،
بجاست کز تاب شعله اش
گمان ندارم به کاهشی ،
ز گرمی دمان خویش
دوباره می بخشی ام توان ،
اگر چه شعرم به خون نشست
دوباره می سازمت به جان ،
اگر چه بیش از توان خویش

سیمین بهبهانی

زان پیش که غمهات شبیخون آرند   فرمای کــــه تا باده گلگون آرند

تو زر نه ای ای غافل نادان کـــه ترا    در خــاک نهند و بـاز بیرون آرند

گر باده بــــکوه بر دهی رقص کند    ناقص بـــــود آنکه باده را نقص کند

از باده مرا توبه چــــــه میفرمایی    روحیست که او تربیت شخص کند

می خور که ز دل قلت و کثرت ببرد     و اندیشه هفتاد و دو ملت ببرد

پرهیز مکن زکیمیایی کــــــــه از او     یک جرعه خوری هزار علت ببرد

از می طرب و نشاط و مـــــــردی خیزد    وز طبع کنب خشکی و سردی خیزد

گر باده خوری تو سرخ رو خواهی شد    کــــــز خوردن سبزه روی زردی خیزد

این رباعیات متعلق است به فیلسوف ، ریاضی دان ، ستاره شناس و رباعی سرای ایرانی حکیم عمر خیام که امروز 28 اردیبهشت سالروز تولد او و روز بزرگداشت این بزرگمرد ایرانی است . اسم کامل خیام از آنجا که نام تمامی ادیبان این مرز و بوم دارای « دین » است ، غیاث‌الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم خَیام نیشابوری است و لقب او « حجةالحق » بوده است . شهرت جهانی او بیشتر بخاطر تدوین تقویم و علم ریاضیات بوده و شهرت او در داخل ایران نیز سرودن رباعی ( چهار تایی ) می باشد . آن طور که پیداست او از شاعر نامیدن خود بواسطه آنکه اکثر شاعران برای تملق شاهان و حاکمان زمان خود شعر میگفتند بیزار بوده است . درباره احوال و آثار خیام در فضای مجازی مطالب و نوشته ها بسیار است . به نظر من این همه « کلمات » و « آرایه های ادبی » که خیام درباره « می » و « معشوق » و « دنیا » و « آخرت » و « دین » از خود بجا گذاشته است از یک انسان دائم الخمر و شراب خوار بعید است . خیام  مسئله «گذشت زمان» را با زبانی جاودانه به نسل های پس از خود گوش زد کرد با زبانی که اگر غیر از این بود قطعا فراموش میشد . رباعی های خیام هم در ظاهر و هم در باطن دارای معانی گسترده ای هستند و این ویژگی با آرایه های ادبی همچون کنایه ، تلمیح  ، تضاد ، مراعات النظیر و ... آراسته شده و با کوتاه بودن رباعی برای هر ذهن چه نوجوان و چه بزرگسال زیبا و شنیدنی و تفکر برانگیز است . مثلا رباعی های بالا را در نظر بگیرید و با این رباعی ها مقایسه کنید

می گر چه حرامست ولی تا کــــــه خورد    آنگاه چه مقدار و دگر با که خورد

هر گاه که این سه شرط شد راست بگو    می را نخورد مردم دانا کـه خورد

گر باده خوری تو با خردمندان خور    یا با صنمی لاله رخ و خندان خــور

بسیار مخور ورد مکن فاش مساز    اندک خور گه گاه خور و پنهان خور

چه زیبا در مدح و نکوهش باده در اینجا رباعی سروده است .

معمار برجسته ایرانی هوشنگ سیحون آرامگاه و بنای یادبود خیام را طراحی کرده که ترکیبی زیبا از سنت و مدرنیته است. در کتیبه‌های لوزی‌شکل و کاشی‌کاری شده بنای یادبود خیام، بیست رباعی از خیام به خط تعلیق توسط مرتضی عبدالرسولی در ۱۳۳۹ ش نگاشته است. که تحت نظارت طراح و معمار بنا٬ مهندس سیحون انجام شده و نمونه‌ای منحصر به فرد از کاربرد خط تعلیق در کتیبه‌نگاری بناها به‌شمار می‌رود. خط تعلیق هر چند امروزه فراموش شده اما نخستین خط ایرانی است و در روزگار خیام در میان کاتبان کاربرد فراوانی داشت.

هوشنگ سیحون خود در باره این بنا می‌گویند: آرامگاه خیام در باغ امامزاده محروق نیشابور قرار داشت اولین کاری که باید انجام می‌دادم این بود که به گونه‌ای طراحی کنم که آرامگاه خیام و امامزاده محروق تداخل پیدا نکنند به همین منظور من برای باغ محوری عرضی تعریف کردم تا آرامگاه را که در گوشه شمال شرقی باغ قرار داشت از امامزاده جدا کنم. از طرفی دیگر در چهار مقاله عروضی گفتاری از خیام آمده مبنی‌بر اینکه ایشان گفته‌اند که: من آرزو دارم مزارم در جایی باشد که در بهاران برگ گل روی مزارم بریزد. بنابراین من مکانی در باغ را که اختلاف ارتفاع سه متری نسبت به درختان زردآلوی باغ داشت انتخاب کردم چون این مکان سه متر پائین‌تر قرار دارد فصل بهار شکوفه‌های زردآلو روی مزار می‌ریزد. خیام ریاضیدان، منجم و ادیب بود؛ سعی داشتم که این سه جنبه شخصیتی در مزارش تجلی پیدا کند من ده پایه برای آرامگاه در نظر گرفتم عدد ده اولین عدد دو رقمی است و پایه و اساس بسیاری از اعداد می‌باشد از هر پایه دو تیغه بر پایه مدل ریاضی خاصی به صورت مورب بالا می‌رود و با دیگر تیغه‌ها برخورد می‌کنند و از روبه‌رو بر روی پایه مقابلشان پائین می‌آید همه این تیغه‌های مورب در محور عمودی وسط برج همدیگر را قطع می‌کنند سطح پیچیده حاصله بر اثر یک فرمول ریاضی به وجود آمده که نشانه جنبه ریاضیان خیام است از طرف دیگر تقاطع تیغه‌ها در سقف آرامگاه یک ستاره به وجود می‌آورد که نشانه ستاره‌شناسی خیام محسوب می‌شود.

دوستان ما بخوبی واقف هستند که داستان بزرگ لیلی و مجنون توسط چند تن از بزرگان ادب ما (هرکدام با اندکی تفاوت) روایت گردیده است اما نسخه اصل مربوط به نظامی گنجوی است. کسانی چون عبدالرحمن جامی ،امیر خسرو دهلوی ، درویش اشرف مراغی ، هاتفی بروجردی ،مکتبی شیرازی ،مثالی کاشانی ، هلالی جغتائی ، قاسمی گنابادی ، عبدالله بخارائی ، موجی بدخشانی ، مهدی استرآبادی ،نویدی شیرازی ، صرفی کشمیری ، حزین لاهیجی ، محمد صادق اصفهانی ، صبای کاشانی و ...

در اینجا در سلسله الذهب جامی بخشی از روایت لیلی و مجنون رو ذکر میکنم

وقتی لیلی با پای خود به دیدار مجنون میرود ، طالب دیدار او نیست. چون لیلی به بالین مجنون می شتابد مجنون سایه ای بر سر خود می بیند.

مجنون می پرسد: کیستی؟

لیلی میگوید: من همانم که دلداده اوئی و بخاطر او آواره ی بیابان ها شده ای

مجنون در پاسخ می گوید: اکنون در حالتی هستم که جز عشق تو جائی برای هیچ کس حتی تو در دلم نیست. دوست دارم بعد ازین تنها باشم.

در کتاب هزار حکایت صوفیان (از آثار قرن ششم) این چنین آمده است:

پس از مرگ شوهر لیلی ، خویشان مجنون از او میخواهند با لیلی ازدواج کند اما می گوید :

من عشق لیلی را میخواهم نه خود لیلی را

در همان کتاب اینچنین آمده است:

مجنون را پس از مرگش به خواب می بینند. از او می پرسند خداوند با تو چه کرد؟

می گوید: مرا بخاطر صدق محبت به لیلی آمرزید و عشق ما را حجتی قرار داد برای آنان که ادعای عشق دارند. خداوند هر نفسی را که در عشق لیلی زدم به ذکر برداشت و هر قدمی که در وفای او برداشتم عبادت انگاشت

هر چه مینویسم برای اوست و بخاطر او.......... این جمله را احمد شاملو در وصف زنی گفته که قریب به سی و هشت سال عاشق اش بوده ، تا اخرین  ساعات حیات اش .....

آیدا سرکیسیان باید آدم نازنینی باشد ، چون احمد شاملو عاشق اش بوده و به گمانم همین یک دلیل کافی باشد ! دکلمه های معروف شاملو با آن صدای گرم اش بر اشعار خود یا مثلا لورکا را من هم مثل خیلی از علاقمندان او دوست داشته و دارم ، اما یکی دو سال پیش آلبوم : آفتاب های همیشه : به دستم رسید ، مجموعه ای از اشعار و ترجمه های او با دکلمه و صدای آیدا.

صدای آیدا شاملو در سن هفتاد و یک سالگی و ده سال پس از مرگ محبوب اش ، در حالی عاشقانه های او را که در وصف خودش سروده شده اند میخواند، واقعا شنیدنی است ، صدایی که میشود توامان حزن و اندوه و اشتیاق و عشق را هنگام شنیدن اش احساس کرد.

: آفتاب های همیشه : با همکاری و آهنگ و صدا سازی سعید سالاری منش و محمد رضا اصغری و دکلمه آیدا شاملو در سال 1389 توسط موسسه آوا خورشید منتشر شد.

دو ترانه از این آلبوم را همیشه میشنیدم و دوست داشتم ، هر چند بقیه هم شنیدنی و زیبا بودند. یکی :اشتیاق: بود ، که اگر اشتباه نکنم باید ترجمه قسمتی از یک شعر بلند از  آندره مارول باشد و دیگری : درنگ : که از مجموعه آیدا در آینه انتخاب شده است.

اشتیاق

...........

اگر زمان و مکان در اختیار ما بود
ده سال پیش از توفان نوح عاشقت می‌شدم
و تو می‌توانستی

تا قیامت برایم ناز کنی
یکصد سال به ستایش چشمانت می‌گذشت
و سی هزار سال صرف ستایش تن ات
و تازه در پایان عمر

به دلت راه می‌یافتم

..............................................................................

درنگ

..............

کيستي که من
اين گونه
به اعتماد
نام خود را
با تو مي گويم
کليد خانه ام را
در دستت مي گذارم
نان شادي هايم را
با تو قسمت مي کنم
به کنارت مي نشينم و
بر زانوي تو
اين چنين آرام 
به خواب مي روم؟

کیستی که من

اینگونه به جد

در دیار رویاهای خویش

با تو درنگ می کنم............

..............................................................................................

دانلود دکلمه ها

http://cinemarexdream.persiangig.com/aud...3/download

......................................................

http://cinemarexdream.persiangig.com/aud...3/download

یا سلام خدمت دوستان عزیز من خیلی وقته یه شعر پیداکردم که نمیدونم اثر کیه وحتی ابیات اون هم مرتب نیستن یعنی ممکنه بیت اول با بیت پنجم یا ششم جابه جا شده باشه چون هربیت این شعر در پاورقی یه مجله (هر صحفه یک بیت)سرگرمی به صورت بی نام چاپ شده بوداگه کسی اطلاعاتی داره لطفا راهنمایی کنه.روز خوش

دوستی یعنی مهربی چون وچرا                        دوستی یعنی کوشش بی ادعا

دوستی یعنی خواندن از چشمان او                   حرفهای دل بدون گفتگو

دوستی یعنی مهر بی اما اگر                            دوستی یعنی رفتن با پای سر

دوستی یعنی یک نگاه                                      دیدن افتادگان زیر پا    

دوستی یعنی دل تپیدن بهر اوست                     دوستی یعنی جان من قربان اوست

دوستی یعنی روح را آراستن                             بی شمار افتادن وبرخاستن

دوستی یعنی زشتی زیبا شده                          دوستی یعنی گنگی گویاشده

دوستی یعنی دربهاری برگ ریز وزرد وسخت      دوستی یعنی تاب آخرین برگ درخت

دوستی یعنی آهویی آرام و رام                         دوستی صیاد بدون تیر و دام  

دوستی یعنی گل به جای خار باش                    پل به جای این همه دیوار باش 

زن : بگو آ
مرد : آ
زن : مهربون تر، آ
مرد:  آ
زن : آهسته تر، آ
مرد : آ
زن : من یه آی لطیف تر می خوام، آ
مرد : آ
زن : با صدای بلند اما لطیف، آ
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی دوستم داری
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی هرگز فراموشم نمی کنی
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی خوشگلم
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای اعتراف کنی خیلی خری
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بگی برام می میری
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی بمون
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی لباسات رو درآر
مرد : آ
زن : بگو آ، یه جوری که انگار می خوای ازم بپرسی چرا دیر اومدی
مرد : آ ؟
زن : بگو آ، مثل این که بخوای بهم بگی سلام
مرد : آ
زن : بگو آ، مثل این که بخوای بهم بگی خداحافظ
مرد : آ
زن : بگو آ، مثل این که ازم بخوای یه چیزی برات بیارم
مرد : آ
زن : بگو آ
مرد  :آ

( از نمایش "داستان خرسهای پاندا" اثر ماتئی ویسنیک )

دوستان " آ " را با توجه به قدرت هنری خود در اجرای نمایش با توجه به پرسشهائی که شده است  با لحنهای مختلف ادا کنید

دیشب، به یمنِ برنامۀ وزین و زیبای رادیو هفت، با غزلی آشنا شدم که در قالبی پاپ-اصیل اجرا شد....

شعر لحظاتی نفسم را برید، به سرعت جستجو کردم، یک شاعر جوان... کسی که هنوز به سی سال هم نرسیده است! علیرضا بدیع. متولد 64 نیشابور است و دانشجوی ارشد ادبیات. اینها را در وبلاگش نوشته بود. طبق وبلاگ، این غزل در سال 87 نوشته شده، یعنی فقط 23 سال داشته است. حس می کنم، شعر برای این سن و سال، بزرگ است. درشت نوشته....

امید که بپسندید.

تو ماهی و من، ماهیِ این برکه ی کاشی...

اندوهِ بزرگی ست، زمانی که نباشی!

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور،

از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی...

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار؛

فیروزه و یاقوت* به آفاق بپاشی!

ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار!

هشدار! که آرامش ما را نخراشی...

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم!

اندوه بزرگی ست چه باشی... چه نباشی...

*در ترانه "الماس" خوانده می شود.

**************

لینک ترانه با صدای حجت اشرف زاده

تا جایی که به یاد دارم هر زمان از مولوی بزرگ شعری می شنیدم به خاطر شوری که در شعر اوست ناخود آگاه زبانم به تحسین گشوده میشد. اشعار مولانا از ضرباهنگ خاصی برخوردار است که غزلیات شعرای دیگر فاقد آن است و همین ضرباهنگ است که انسان را به وجد می آورد.غزلهایش را بارها می خوانی و میشنوی و نه تنها خسته کننده و ملال آور نمیشود که هر بار لذتش دو چندان میشود.          

شعر زیبای برقص آ تقدیم به دوستان عزیز

زندگی زیباست چشمی باز کن
گردشی در کوچه باغ راز کن

هر که عشقش در تماشا نقش بست
عینک بدبینی خود را شکست

                            شب سردی ست و من افسرده

                                        راه دوری ست و پایی خسته

                                                 تیرگی هست و چراغی مرده

                                                                         میکنم تنها از جاده عبور

                                                                                   دور ماندند ز من آدمها

                                                                                          سایه ای از سر دیوار  گذشت

                                                                                                         غمی افزود مرا بر غمها

                                                         فکر تاریکی  و این ویرانی

                                                                   بی خبر آمد تا با دل من

                                                                           قصه ها ساز کند پنهانی

                                                                                    نیست رنگی که بگوید با من

                                                                                              اندکی صبر سحر نزدیک است

                                                                                                       هردم این بانگ بر آرم از دل

                                                                                                              وای این شب چقدر تاریک است

                                      خنده ای کو که به دل انگیزم

                                             قطره ای کو که به دریا ریزم

                                                    صخره ای کو که بدان آویزم

                                                                       مثل این است که شب نمناک است

                                                                                  دیگران را هم غم هست به دل

                                                                                            غم من لیک غمی غمناک است

                                 هردم این بانگ برآرم از دل

                                            وای این شب چقدر تاریک است

                                                        اندکی صبر سحر نزدیک است

                                                                                                           سهراب سپهری

                                          تقدیم به دوستان عزیزم در کافه کلاسیک

                                                             هانا اشمیت

                       فریدون فرخ فرشته نبود 

                                  ز مشک ز عنبر سرشته نبود

                        به داد و دهش یافت آن نکویی

                                  تو داد و دهش کن فریدون تویی

                                                                                 فردوسی

به نام خدا

و با سلام به دوستان کافه کلاسیک 

.

.

با آرزوی بهروزی، تقدیم به همه دوستان

.

.

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام                 خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده‌ام

با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق              همچون بنفشه سر به گریبان کشیده‌ام

چون خاک در هوای تو از پا فتاده‌ام                  چون اشک در قفای تو با سر دویده‌ام

من جلوهٔ شباب ندیدم به عمر خویش             از دیگران حدیث جوانی شنیده‌ام

از جام عافیت می نابی نخورده‌ام                   وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده‌ام

موی سپید را فلکم رایگان نداد                       این رشته را به نقد جوانی خریده‌ام

ای سرو پای بسته به آزادگی مناز                   آزاده من که از همه عالم بریده‌ام

گر می‌گریزم از نظر مردمان رهی                     عیبم مکن که آهوی مردم‌ ندیده‌ام

.

رهی معیری : متولد دهم اردیبهشت ۱۲۸۸ خورشیدی

.

به نام خدا

و با سلام به دوستان کافه کلاسیک 

.

.

با آرزوی بهروزی

.

.

                                                                                              ابر  از  دهقان  که  ژاله  میروید  از  او

                                                                                              دشت از مجنون که ناله میروید از او

.

                                                                                              خُلد  از  صوفی  و  حورعین  از  زاهد

                                                                                              ما و دِلکی که ناله میروید از او

ابوسعید ابوالخیر - عارف و شاعر قرن چهارم و پنجم

روزی با جمعی صوفیان به در آسیابی رسیدند . اسب بازداشت و ساعتی توقف کرد . پس گفت : می‌دانید که این آسیاب چه می‌گوید؟ می‌گوید که تصوف این است که من دارم . درشت می‌ستانم و نرم باز می‌دهم و گردِ خود طواف می‌کنم . سفر در خود می‌کنم تا آنچه نباید از خود دور کنم  - اسرارالتوحید -

.

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد        احسان تو را شمار نتوانم کرد
گر بر سر من زبان شود هر مویی     یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

.

 .
به وی گفتند: ای شیخ!  فلان مرد بر روی آب راه می رود بی آنکه غرق شود!
شیخ گفت: کار ساده ای است چرا که وزغ نیز چنین می کند!
باز گفتند: کسی را سراغ داریم که در هوا پرواز می کند!
شیخ گفت: این نیز کار ساده ای است چرا که مگس و پشه هم، چنین کنند!
یکی دیگر از مریدان صدا کرد که ای شیخ و ای مراد! من کسی را می شناسم که در یک چشم بر هم زدن از شهری به شهری می رود!
شیخ تبسمی کرد و گفت: این کار از کارهای دیگر آسانتر است چرا که شیطان نیز در یک چشم بر هم زدن از مشرق به مغرب می رود .  چنین اموری را هیچ ارزشی نیست .
آنگاه بپاخاست و به طوری که همگان بشنوند گفت:
مرد آن بود که در میان همنوعان بنشیند و برخیزد و بخوابد و بخورد، در میان بازار داد و ستد کند, با مردم معاشرت نماید و یک لحظه هم دل از یاد خدا غافل نسازد!

اسرارالتوحید - حکایت آخر برگرفته از وبلاگ نجوی دل، رباعی دوم و حکایت اول برگرفته از ویکیپدیا . همچنین رباعی اول یغیر از ابوسعید ابوالخیر منسوب به بابا افضل کاشانی میباشد  -

.

.

kurt steiner