با سلام خدمت سروران عزیز

شعر "عشق ما" از شاعر "ستاره چگینیان"

عشق ما ٬

در آغوش واژه ها

جاری نیست

عشق ما٬

زلزله ی

تمدنٍ تنهایی ست

سخــن از

پهلوانٍ احساسی ست

که زانو زده بر پایٍ

خمار آلودْ

چشم تو

وبه اتکاءکمند موهایم

شب همه شب

به هم نشینی مهتاب می رود

***‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ***

مقدسْ تن تو

تنها بتِ مرموز معبد است

قلب تپنده ی این غریب را

زیر پیراهن آسمانیت

مأوا بده

بگذار تکان خلوتت

مرا زممنوعیت رخوت رها کند

چه شعف شناوری

وقتی اطلسی وار

با نازو نیاز

صبح وشــام

تورا در خودم تکرار کرده ام

لینک دانلود

با پوزش از دوستان کافه نشین

مطلبی رو که می خونید نه شعره ، نه متن ادبیه و نه زیباست ؛ اما به خوبی و زیبایی خودتون ببخشید و تحمل کنید:

داستان دلبران

ترک (بر وزن کلک) فاصله ها بر پل پیوند میان من و تو

مرگ تلخ آرزوی رفته بر باد شب خاطره هاست

یاد یاری که سبب بود میان من و عشق

گل سرخ پرپر پرحسرت باغچه هاست

ماه بیدار شب افروز که شبهای غزل بود میان من و یار

شاخه ی خشک فروزنده به یمن قدم صاعقه هاست

شب پرواز گل گریه میان من و ماه

شب غمگین غزل خوانی بیتاب پر چلچله هاست

قصه شمع و پر سوخته رازیست میان من و دل

داستان دلبران از زبان شهرزاد شهر بی عاطفه هاست

زمستان 85 - راتسو ریــزو

با سلام خدمت شما سروران عزیز

بازی عـــــوض شــده
این دوستانی که دم از جنگ می زنند                    از تیرهای نخورده چرا لنگ می زنند
همسفره های خلوت آن روزهای ببین                    این روزها چه ساده به هم انگ می زنند
هرفصل از وحشت رسوا شدن هنوز                      ما را به رنگ جماعتشان رنگ می زنند
یوسف بدنامی خود اعتراف کن                           کز هر طرف به پیرهنت چنگ می زنند
بازی عوض شده و همان هم قطارها                     از داخل قطار به ما سنگ می زنند
بیهوده دل نبندید به این تخت روی آب                     روزی تمام اسکله ها زنگ می زنند

شاعر

(بهــزاد بمــانی)

لینک دانلود این شعر با اجرای عصار

از زنده یاد استاداحمد شاملو:

اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که بینی
یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکم
مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده،
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دست هایت با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال
عاشق ترین زندگان بودند.

دستت را به من بده
دستهای تو با من آشناست
ای دیر یافته! با تو سخن می گویم
بسان ابر که با طوفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من
ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست.


شنیدن شعر باصدای استاد
http://www.mediafire.com/?fm416un0lht03ez

با سلام خدمت دوستان کافه

بیا برویم روبرویِ بادِ شمال
                          آنسوی پَرچینِ گریه ها ، سرپناهی خیس از مژه های ماه را بلدم که بیراههء دریا نیست
                          دگر از اینهمه " سلامِ " ضرب شده بر آداب لاجَرَم ، خسته ام ، بیا برویم...
                          آنسوی هرچه حرف و حدیثِ امروز است ، همیشه سکوتی برای آرامش و فراموشیِ ما ، باقیست
                          میتوانیم بدون تکلمِ خاطره ای حتی ، کامل شویم
                          میتوانیم دمی در برابر جهان ، به یک واژهء ساده قناعت کنیم
                          من حدس میزنم از آوازِ آن همه سال و ماه ، هنوز بیت ساده ای از غربتِ گریه را به یاد آورم
                          من خودم هستم
                          بیخود این آینه را روبروی خاطره مگیر
                          هیچ اتفاق خاصّی رخ نداده ست

                                             تنها شبی هفت ساله خوابیدم    
                                                                                                              

 و

                                                       بامدادان هزار ساله برخواستم

نیما یوشیج

با سلام خدمت شما سروران عزیز

مجموعه شعر معاصر ایران- چاپ اول:1390- ناشر:نشر ثالث

( بودن )

گر بدین سان زیست باید پست

من چه بی شرم ام اگر فانوس عمرم را به رسوای نیاویزم

بر بلند کاج خشک کوچه ی بن بست

گر بدین سان زیست باید پاک

من چه ناپاک ام اگر ننشانم از ایمان خود چون کوه

یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک

احمد شاملو - 1332

( از مرگ... )

هرگز از مرگ نهر اسیده ام

اگر چه دستان اش از ابتذال شکننده تر بود

هراس من-باری-همه از مردن در سرزمینی ست

که مزد گور کن از بهای آزادی آدمی افزون باشد

جستن یافتن و آن گاه

به اختیار برگزیدن

واز خویشتن خویش

بارویی پی افکندن

اگر مرگ را از این همه ارزشی بیش تر باشد

حاشا حاشا که هرگز از مرگ هراسیده باشم

احمد شاملو - دی1341

روحش شاد

با سلام خدمت شما سروران عزیز

شاید شما هم از اون دسته آدمایی هستین که

احساساتشون رو با ترانه و آهنگای خاصی همراه میکنن.

شاید با یه آهنگ و یه شعر زیبا با تمام وحود گریه کنید..

نه گریه ی تلخ...!

یه گریه ی شیرین..

یه گریه ای که طولانی نیست..

اما پر از بغضه..

یه دنیاست برای خودش..

شعر ( باور )

حرفامو باور کن بدجور گرفتارم .. هم بغض بارونم هر لحظه میبارم

این بی قراری ها تقصیر چشماته .. ای که نمیبینی تو قلب من جاته..

حرفامو باور کن .. بیرنگ و بینورم .. از حس پروازم یک آسمون دورم..

این خستگیهامو ای کاش که میدیدی .. من بی تو پژمردم اما نفهمیدی

حرفامو باور کن .. حرفی بزن با من .. این حس دلگیرو با یک نگاه بشکن..

این فاصله عشقو ..  از یاد تو برده .. اسمم به دست تو انگاری خط خورده..

باور کنی یا نه درگیر تقدیرم .. یک روز از این روزا من بی تو میمیرم..

 پیام مقامی

لینک دانلود این شعر با اجرای پیام مقامی

با سلام خدمت شما سروران عزیز

شعر از دوست خوبم ندا احمدیباتشکر

"ستاره "

قرن هاست غرق دروغم!
می درخشم و
میفریبم
آدمک ها را

غرق در توهم درخشانی من
می میرند؛
بی آنکه بدانند ،
من مردم!

این فاصله دور و قرن ها دروغ!
،کاش
میدانستید
ستاره کی مرد!

لینک دانلود

با سلام خدمت شما سروران عزیز

شعر "حس پنهان"  از دوست خوبم "جواد شیدا" 

از حلب تا کاشغر
میدان ظلمت بود
آن روزی
که تو خون واژه را با نور آغشتی
تو سخن را سحر کردی
در سحر دوشیزگی دادی.

آه!
عاشق را همیشه بغض این غم هاست
که به قربانگاه فردای شقایق می برد.
ای سبز!

تو
در ظلامی آنچنان ظالم
واژه ها را از پلیدی های تکرار تهی
با نور می شستی
«نور زیتونی» که نه شرقی ست نه غربی *

لیکن ای عاشق!
بی گمان
گنجای آوازی چنان را
در جهان
بیهوده می جستی.

«محمدرضا شفیعی كدكنی»

* : تلمیح به آیه 35 سوره مبارکه نور

با سلام خدمت شما سروران عزیز

آرشیو الیشا

:: قدیمی ترین تابلو از واقعه عاشورا در سال 61 هجری ::

محــرم تــو

ما را نسیم پرچم تو زنده می کند

زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خشکیده بود چند صباحی قنات اشک

این چشمه را ولی غم تو زنده می کند

آه ای قتیل اشک، نفس های مرده را

شور تو، روضه و دم تو زنده می کند

ای خونبهای عشق، چه خوش گفت پیر ما:

اسلام را محرم تو زنده می کند

ما با غذای نذریتان رشد کرده ایم

جان را عطای حاتم تو زنده می کند

آقا جسارت است، ولی داغ شیعه را

انگشتر تو، خاتم تو زنده می کند

بالای تل هم آتش این قوم خفته را

آن خواهر مکرم تو زنده می کند

این کشته فتاده به هامون حسین اوست

خود را به اسم اعظم تو زنده می کند

فردای محشر و غم و طوفان وتشنگی

ما را امید زمزم تو زنده می کند

شاعر:عباس احمدی

فرا رسیدن تاسوعا و عاشورای حسینی را حضور تمامی دوستان اهل دل
و ارجمند در گروه کافه کلاسیک، تسلیت و تعزیت عرض نموده و امیدواریم
عزاداری یكایك شما عزیزان مورد قبول حضرت حق قرار گیرد.

التماس دعا

سالها پیش از این، زیر یک سنگ،در گوشه ای از زمین

من فقط یک کمی خاک بودم ، همین

یک کمی خاک که دعایش

دیدن اخرین پله اسمان بود.

ارزویش همیشه        پر زدن تا ته کهکشان بود.

خاک هر شب دعا کرد

از ته دل خدا را صدا کرد

                        یک شب اخر دعایش اثر کرد

                        یک فرشته تمام زمین را خبر کرد

و خدا تکه ای خاک برداشت

  اسمان را در ان کاشت

خاک را توی دستان خود ورز داد

روح خود را به او قرض داد

خاک،توی دست خدا نور شد       پر گرفت از زمین دور شد

راستی

من همان خاک خوشبخت          من همان نور هستم

پس چرا گاهی اوقات

این همه از خدا دور هستم؟!.....

                                          (عرفان نظر اهاری)

 

به عزای عاجلت ای بی نجابت باغ

بعد از آنکه رفته باشی جاودان بر باد

هر چه هر جا ابر خشم از اشک نفرت باد آبستن

همچو چشم حسرت خاموش بار من.

ای درختان عقیم  

ریشه تان در خاک های هرزگی مستور

یک جوانه ارجمند از هیچ جاتان رست نتواند

ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود

یادگار خشکسالی های گرد آلود

هیچ بارانی شما را شست نتواند.

************

بندهای پایانی شعر زیبای پیوندها و باغ اثر مهدی اخوان ثالث

سال قبل عزیزی شعر محتشم کاشانی را در چنین ایامی در این فاروم قرار داد و من به شخصه ترجیح میدهم امسال دومین شعر بزرگ عاشورا (از نظر خودم و بعد از شعر محتشم) یعنی شعر خط خون اثر علی موسوی گرمارودی را در منظر دوستان قرار دهم. این شعر که در دهه 60 معمولا در هر عاشورائی از زبان خود استاد گرمارودی از تلویزیون پخش میشد سالهاست در بستری از زمان خاک میخورد و. این شعر بدون شک یکی از نابترین و بی بدیل ترین اشعاری است که حسین(ع) را آنگونه که بود و آنگونه که میخواست معرفی میکند. اشعار امروزین ما معمولا بجای عزت دادن به حسین موجب ذلت حسینند چون دائما از فلاکت و بیچارگی او و خاندانش در روز کربلا از تشنگی از گرسنگی از درماندگی  او میگویند آنگونه مداحان و نوحه سرایان بیسواد دائما در منبرها فریاد میکنند. حسین نمرد که ما برای اصغرش گریه کنیم. حسین نرفت که ما فقط به تشنه بودنش اشک بریزیم.(و واعظ ما بر منبر به اشتباه  بگوید : گریه کن مسلمان ، گریه ثوابست!! ) هدف حسین در تمامی شعرها و مدیحه سرائیها و روضه های امروزین ما گم شده است و هرکس صرفا دنبال قطره اشکی است که به زور از شنونده بازستاند که پولی را که میگیرد حلال کند وگرنه حسین این نیست که ما دائما فریاد برآریم باوفا اصغر من ای عزیز اکبر من. حسین یعنی این شعر

توصیه من به دوستان اینست که با صدای بلند این شعر رابخوانند تا بدانیم حسین که بود و چرا رفت

درختان را دوست می دارم
که به احترام تو قیام کرده اند
و آب را
که مهر مادر توست

خون تو شرف را سرخگون کرده است:
شفق ، آینه دار نجابتت
و فلق محرابی
که تو در آن نماز صبح شهادت گزارده ای.

در فکر آن گودالم
که خون تو را مکیده است
هیچ گودالی را چنان رفیع ندیده بودم
در حضیض هم می توان عزیز بود
از گودال بپرس!

***

شمشیری که بر گلوی تو آمد
هر چیز و همه چیز را
به دو پاره کرد:
هر چه در سوی تو حسینی شد
و دیگر سو یزیدی.

اینک ماییم و سنگ ها
ماییم و آبها
درختان، کوهساران، جویباران، بیشه زاران
که برخی یزیدی
وگرنه حسینی اند
خونی که از گلوی تو تراوید
همه چیز و هرچیز را در کائنات به دوپاره کرد!
در رنگ!

اینک هر چیز یا سرخ است
یا حسینی نیست!

***

آه ای مرگ تو معیار!
مرگت چنان زندگی را به سخره گرفت
و آن را بی قدر کرد
که مردنی چنان،
غبطه بزرگ زندگانی شد!

خونت
با خونبهای حقیقت
در یک طراز ایستاد
و عزمت ضامن دوام جهان شد
- که جهان با دروغ می پاشد -
و خون تو امضای "راستی" است.

***

تو را باید در راستی دید
و در گیاه
هنگامی که می روید
در آب
وقتی می نوشاند
در سنگ
چون ایستادگی است
در شمشیر
آن زمان که می شکافد
و در شیر
که می خروشد

در شفق که گلگون است
در فلق که خنده خون است
در خواستن
برخاستن

تو را باید در شقایق دید
در گل بویید
تو راباید از خورشید خواست
در سحر جست
از شب شکوفاند
با بذر پاشاند
با باد پاشید
در خوشه ها چید

تو را باید تنها در خدا دید
هر کس هر گاه، دست خویش
از گریبان حقیقت بیرون آورد
خون تو از سرانگشتانش تراواست

ابدیت آینه ای ست :
پیش روی قامت رسای تو در عزم
آفتاب لایق نیست
وگرنه می گفتم
جرقه نگاه توست

***

تو تنهاتر از شجاعت
در گوشه روشن وجدان تاریخ
ایستاده ای
به پاسداری از حقیقت
و صداقت
شیرین ترین لبخند
بر لبان اراده توست

چندان تناوری و بلند
که به هنگام تماشا
کلاه از سر کودک عقل می افتد

بر تالابی از خون خویش
در گذرگه تاریخ ایستاده ای
با جامی از فرهنگ
و بشریت رهگذار را می آشامانی
- هر کس را که تشنه شهادت است -

***

نام تو خواب را بر هم می زند
آب را توفان میکند
کلامت قانون است
خرد در مصاف عزم تو جنون
تنها واژه تو خون است ، خون
ای خداگون!

مرگ در پنجه تو
زبون تر از مگسی ست
که کودکان به شیطنت در مشت می گیرند

و یزید بهانه ای
دستمال کثیفی
که خلط ستم را در آن تف کردی
و در زباله تاریخ افکندی

یزید کلمه نبود
دروغ بود
زالویی درشت
که اکسیژن هوا را می مکید

مخنثی که تهمت مردی بود
بوزینه ای با گناهی درشت:
"سرقت نام انسان"

و سلام بر تو
که مظلوم ترینی
نه از آن جهت که عطشانت شهید کردند
بل از این رو که دشمنت این است

***

مرگ سرخت
تنها نه نام یزید را شکست
و کلمه ستم را بی سیرت کرد
که فوج کلام را نیز در هم می شکند

هیچ کلام بشری نیست
که در مصاف تو نشکند
ای شیرشکن!

خون تو بر کلمه فزون است
خون تو در بستری از آن سوی کلام
فراسوی تاریخ
بیرون از راستای زمان
می گذرد
خون تو در متن خدا جاری است

***

یا ذبیح الله
تو اسماعیل برگزیده خدایی
و رویای به حقیقت پیوسته ابراهیم
کربلا میقات توست
محرم میعاد عشق
و تو نخستین کسی
که ایام حج را
به چهل روز کشاندی
- و اتممناها بعشر -

آه
در حسرت فهم این نکته خواهم سوخت
که حج نیمه تمام را
در استلام حجر وانهادی
و در کربلا
با بوسه بر خنجر تمام کردی

مرگ تو
مبدا تاریخ عشق
آغاز رنگ سرخ
معیار زندگی است

 ***
 
خط تو با خون تو آغاز می شود
از آن زمان که تو ایستادی
دین راه افتاد

و چون فرو افتادی
حق برخاست

و تو شکستی و " راستی " درست شد
و از روانه ی خون تو
بنیاد ستم سست شد

در پاییز مرگ تو
بهاری جاودانه زایید
گیاه رویید
درخت بالید

و هیچ شاخه ای نیست
که شکوفه سرخ ندارد
و اگر ندارد
شاخه نیست
هیزمی است ناروا بر درخت مانده

***

تو راز مرگ را گشودی
کدام گره، با ناخن عزم تو وا نشد؟
شرف به دنبال تو لابه کنان می دود

تو فراتر از حمیتی
نمازی، نیتی
یگانه ای، وحدتی

آه ای سبز!
ای سبز سرخ!

ای شریفتر از پاکی
نجیب تر از هر خاکی
ای شیرین سخت
ای سخت شیرین!

تو دهان تاریخ را آب انداخته ای
ای بازوی حدید
شاهین میزان
مفهوم کتاب، معنای قرآن!

نگاهت سلسله تفاسیر،
گامهایت وزنه خاک
و پشتوانه افلاک

کجای خدا در تو جاری ست
کز لبانت آیه می تراود؟

عجبا!
حیرانی مرا با تو پایانی نیست
چگونه با انگشتانه ای از کلمات
اقیانوسی را می توان پیمانه کرد؟

***

بگذار بگریم
خون تو در اشک ما تداوم یافت
و اشک ما صیقل گرفت
شمشیر شد
و در چشمخانه ستم نشست

تو قرآن سرخی
"خون آیه" های دلاوریت را
بر پوست کشیده صحرا نوشتی
و نوشتارها
مزرعه ای شد
با خوشه های سرخ
و جهان یک مزرعه شد
با خوشه ، خوشه ، خون
و هر ساقه:
دستی و داسی و شمشیری
و ریشه ستم را وجین کرد
و اینک
و هماره
مزرعه سرخ است

***
یا ثارالله
آن باغ مینوی که تو در صحرای تفته کاشتی
با میوه های سرخ
با نهرهای جاری خوناب
با بوته های سرخ شهادت
و آن سروهای سبز دلاور،
باغی ست که باید با چشم عشق دید

اکبر را
صنوبر
بوفضایل را
و نخلهای سرخ کامل را

***

حر، شخص نیست
فضیلتی ست،
از توشه بار کاروان مهر جدامانده
آن سوی رود پیوستن
و کلام و نگاه تو
پلی ست
که آدمی را به خویش بازمی گرداند

و توشه را به کاروان

و اما دامنت:
جمجمه های عاریه را
در حسرت پناه یافتن
مشتعل می کند
از غبطه سر گلگون حر
که بر دامن توست

ای قتیل!
بعد از تو
"خوبی" سرخ است
و گریه سوگ
خنجر
و غمت توشه ی سفر
به ناکجاآباد

و رد خونت
راهی
که راست به خانه ی خدا می رود...

تو از قبیله خونی
و ما از تبار جنون
خون تو در شن فرو شد
و از سنگ جوشید

ای باغ بینش
ستم ، دشمنی زیباتر از تو ندارد
و مظلوم، یاوری آشناتر از تو

تو کلاس فشرده تاریخی
کربلای تو
مصاف نیست
منظومه بزرگ هستی است
طواف است

***

پایان سخن
پایان من است
تو انتها نداری...

ای حسین ، ای شهید بزرگ، آمده ام با تو راز و نیاز کنم. دل پر درد خود را به سوی تو بگشایم. از انقلابیون دروغین گریخته ام. از تجار ماده پرست که به اسلحه انقلاب مسلح شده اند بیزارم. از کسانی که با خون شهیدان تجارت می کنند متنفرم. از این ماکیاولی صفتانی که به هیچ ارزش انسانی پایبند نیستند و همه چیز مردم را، حیات و هستی و شرف خلق را و حتی نام مقدس انقلاب را ، فدای مصالح شخصی و اغراض پست مادی خود می کنند گریزانم ...

ای حسین ، دلم گرفته و روحم پژمرده؛ در میان طوفان حوادث که همچون پر کاه ما را به این طرف و آن طرف می کشاند، مایوس و دردمند، فقط بر حسب وظیفه به مبارزه ادامه می دهم و گاهگاهی آنقدر زیر فشار روحی کوفته می شوم که برای فرار از درد و غم دست به دامان شهادت می زنم تا از میان این گرداب وحشتناکی که همه را و انقلاب را فرا گرفته است لااقل گلیم انسانی خود را بیرون بکشم و این عالم دون و این مدعیان دروغین را ترک کنم و با دامنی پاک و کفنی خونین به لقاء پروردگار نائل آیم ... 

ای حسین ، روزگار درازی بود که هر انقلابی را مقدس می شمردم و نام آن را با یاد تو توام می کردم و در قلب خود جای می دادم و به عشق تو آن را دوست می داشتم و به قداست تو آن را مقدس می شمردم و در راه کمک به آن از هیچ چیزی حتی بذل حیات و هستی خود دریغ نمی کردم ... اما تجربه، درس بزرگ و تلخی به من داد که اسلحه و کشتار و انقلاب و حتی شهادت به خودی خود نباید مورد احترام و تقدیس قرار گیر. مقاومت فلسطینی برای ما به صورت بت درآمده بود و بی چون و چرا آن را می پذیرفتیم و می پرستیدیم و راهش را، کارش را و توجیهاتش را قبول می کردیم. اما دریافتیم که بیش از هر چیز، انسانیت و ارزش های انسانی و خدایی ارزش دارد و هیچ چیز نمی تواند جای آن را بگیرد. باید انسان را شناخت، باید هدف را بر اساس سلسله ارزش ها معین نمود و معیار سنجش را فقط و فقط بر مبنای انسانیت و ارزش های خدایی قرار داد. 

ای حسین ،  دردمندم، دلشکسته ام و احساس می کنم که جز تو و راه تو دارویی دیگر تسکین بخش قلب سوزانم نیست ... 

ای حسین ، من برای زنده ماندن تلاش نمی کنم، از مرگ نمی هراسم، به شهادت دل بسته ام و از همه چیز دست شسته ام، ولی نمی توانم بپذیرم که ارزش های الهی و حتی قداست انقلاب، بازیچه سیاستمداران و تجار ماده پرست شده است.

از دل نوشته های شهید مصطفی چمران - 1976

و جنگ

مردان جنگ

مردان فکر

مردان روزنامه و تاریخ

تجویز مرگ و ماتم و قحطی

از «هابز» این افاده به جا مانده است

انسان، گرگ است، گرگ انسان است.

در چاه آب مردم بومی  

«سِر»های با تمدن و فرهنگ

«سیانور» ریختند

به فرمان علم، کاری است مثل کارهای دیگر عالم

انسان نه گرگ انسان تنها بلکه گرگ حیوان است

گرگ آب و گیاه است گرگ عشق و ایمان است.

وحشی گری، آدم خوری  

اخلاق با آن کتابهای قطورش

و «اومانیسم» «اگوست کنت»

تبلیغ مذهب انسانی!

*****

فرازی از شعر بلند و زیبای «شمشیر معشوقه ی قلم»

مخدوم مهربان؛ از آن زمان که شیشه مودت با سنگ تفرقه و دوری شکسته و نه از آن جانب بَریدی و نه از این جانب سلامی و درودی! شکر خدای را که مایه ی حلالی از معاش داری و هم انتعاشی در وصال؛ نه چون ما دل فکار و در چمن سراب گرفتار؛ شکر خدای را که شما را طرب داد و ما را تعب! شما را شوخ چشمی در بر و ما را دو چشم انتظار بر در؛ و میدانی که فرق است میان آنکه یارش در بر و دو چشم انتظارش بر در ؛ اشکم شراب! جگرم کباب! اگر شما را هوس چنین بزمی و به یاد تماشای بیدلان عزمی است؛ بی تکلفانه به کلبه مان گذری و به چشم یاری به شهیدان کویت نظری؛ ماییم و نوای بینوایی!  بسم اله اگر حریف مایی.
 

منشئات قائم مقام

باسلام خدمت شما سروران عزیز

مجموعه سروده ها:فروغ فرخ زاد-نوبت چاپ:مهر1383-نشرشادان

شعر "عروسک کوکی "

بیش از اینها آه آری
بیش از اینها می توان خاموش ماند
می توان ساعات طولانی
با نگاهی چون نگاه مردگان ثابت
خیره شد در دود یک سیگار
خیره شد در شکل
یک فنجان
در گلی بیرنگ بر قالی
در خطی موهوم بر دیوار
می توان با پنجه های خشک
پرده را یکسو کشید و دید
در میان کوچه باران تند می بارد
کودکی با بادبادکهای رنگینش
ایستاده زیر یک طاقی
گاری فرسوده ای میدان خالی را
با شتابی پر هیاهو ترک میگوید
می توان
بر جای باقی ماند
 در کنار پرده ‚ اما کور ‚ اما کر
می توان فریاد زد
 با صدایی سخت کاذب سخت بیگانه
دوست می دارم
می توان در بازوان چیره ی یک مرد
ماده ای زیبا و سالم بود
با تنی چون سفره ی چرمین
با دو پستان درشت سخت
می توان دربستر یک مست ‚ یک
دیوانه ‚ یک ولگرد
عصمت یک عشق را آلود
می توان با زیرکی تحقیر کرد
هر معمای شگفتی را
می توان به حل جدولی پرداخت
می توان تنها به کشف پاسخی بیهوده دل خوش ساخت
پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف
 می توان یک عمر زانو زد
با سری افکنده در پای ضریحی سرد
می توان
در گور مجهولی خدا را دید
می توان با سکه ای نا چیز ایمان یافت
می توان در حجره های مسجدی پوسید
چون زیارتنامه خوانی پیر
می توان چون صفر در تفریق و جمع و ضرب
حاصلی پیوسته یکسان داشت
می توان چشم ترا در پیله قهرش
دکمه بیرنگ کفش کهنه ای پنداشت
می توان چون
آب در گودال خود خشکید
می توان زیبایی یک لحظه را با شرم
مثل یک عکس سیاه مضحک فوری
در ته صندوق مخفی کرد
می توان در قاب خالی مانده یک روز
نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت
می توان با صورتک ها رخنه دیوار را پوشاند
می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت
 می
توان همچون عروسک های کوکی بود
با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید
می توان در جعبه ای ماهوت
 با تنی انباشته از کاه
سالها در لابلای تور و پولک خفت
می توان با هر فشار هرزه ی دستی
بی سبب فریاد کرد و گفت
آه من بسیار خوشبختم

شاعر "فروغ فرخزاد"

روحش شاد و یادش گرامی

فروغ فرخ زاد

به یاد آن یگانه یار...

                              قلب مادر

                            داد مــعـشــوقــه بــه عــاشــق پــیــغــام     کــه کــنــد مــادر تــو بــا مــن جـنگ

                            هـــر کـــجــــــا بــیــنــدم از دور کــــــــنــد    چـــهــره پــر چـیـن و جـبین پـر آژنگ

                            بــــا نــــگــــاه غــــضـــب آلــود زنــــــــــــد     بــر دل نـــــازک مــن تــیــر خــدنــگ

                            از در خـــــانــــــه مـــــرا طـــــــرد کــــنـــد     هــمــچـو سـنگ از دهـن قلماسنگ

                            مــادر ســنـــگ دلــــت تــا زنـده ســـــــت     شـهـد در کـام مـن و تـسـت شرنگ

                            نـــشـــــوم یــــک دل و یــــک رنـــــگ تـــرا     تــا نــــســازی دل او از خــون رنـــگ

                            گـــر تــو خــــواهـــی بـه وصــالــم بـرسی     بـاید ایـن ساعـت بـی خـوف و درنگ

                            روی و ســـیــــنــه تــــنــــگــــــش بـــدری     دل بــرون آری از آن ســـیــنــه تـنگ

                            گــــــرم و خــــونـــیـــن بــه مــنـش بازآری     تـا بــــرد ز آیــنــه قـــلــــبـــم زنــــگ

                            عــــاشــــق بـــی خـــرد نـــــا هـــنــجـــــار    نـه بل آن فاسـق بی عصمت و ننگ

                            حــــــرمــــت مـــــادری از یــــــــاد بــــبــــرد    خـــیـــره از بــــاده و دیـــوانـه ز بـنگ

                            رفـــت و مـــــادر را افــــکــند به خــــــــــاک    ســیــنــه بـدریـد و دل آورد به چنـگ

                            قـــصــد ســـر مــنــزل مــعــشـوق نــــــمود    دل مــــــــادر بـه کـفــش چون نارنگ

                            از قـــــضــــا خــــورد دم در بــه زمــــــــیــــن    و انـــدکـــی ســـوده شـد او را آرنگ

                            وان دل گــــرم کـــه جــان داشــت هـنـــــوز    اوفــتــاد از کــــف آن بــی فـــرهــنگ

                             از زمـــیـــن بــاز چـــو بــرخـاست نــــمــــود    پـــی بـــرداشــتـــن آن آهــــنــــــــگ

                            دیـــد کـــز آن دل آغـــشــتــه بــه خـــــــــون    آیــد آهــســتــه بـــرون ایـــن آهـــنگ

                            آه دســــــت پـــــــســــــرم یــــافــت خـراش   آخ پـــای پــســرم خــورد بــه ســنــگ

                                                                                                                          ایرج میرزا

با سلام خدمت دوستان کافه

گفتگو با خدا …

این مطلب اولین بار در سال ۲۰۰۱ توسط زنی به نام ( ریتا ) در وب سایت یک کلیسا قرار گرفت، این مطلب کوتاه به اندازه ای تاثیر گذار و ساده بود که طی مدت ۴ روز بیش از پانصد هزار نفر به( سایت کلیسا ی توسکالوسای ایالت آلاباما )سر زدند این مطلب کوتاه به زبان های مختلف ترجمه شد و در سراسر دنیا انتشار پیدا کرد