می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می شکند.
نگران با من استاده سحر.
صبح میخواهد از من
کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر.
در جگر لیکن خاری
از ره این سفرم می شکند.
نازک آرای تن ساق گلی
که به جان اش کشتم
و به جان دادم اش آب.
ای دریغا! به برم می شکند.
دست ها می سایم
تا دری بگشایم.
بر عبث می پایم
که به در کس آید.
در و دیوار به هم ریخته شان
بر سرم می شکند.
می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
مانده پای آبله از راه دراز
بر دم دهکده مردی تنها
کوله بارش بر دوش
دست او بر در، می گوید با خود:
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می شکند.
نيما يوشيج
موجوداتی هستندکه بیش ازاین چیزی نمی طلبند.جاندارانی هستندکه
چون اسمان لاجوردی داشته باشندمیگویندهمین بس است.متفکرانی
وجوددارندکه درشگفتی فرومیروند.درکون ومکان سیروسیاحت میکنند.با
رخشندگی بسیارازادمیان فارغند.نمی فهمندکه ادمی درهمان هنگام که
میتواندزیردرختان باصفابنشیندودرتخیل فرو رود میتوانداندیشه اش رابه
گرسنگی اینان-به تشنگی انان-به برهنگی فقیران درزمستان-به خمیدگی
لنفاوی یک ستون فقرات کوچک-به بستربیمار-به کلبه تاریک-به زندان سیاه چال
-به لباسهای پاره دختران جوان لرزان مشغول سازد.اینها ارواحی ارام ومخوفند
که رضایی بیرحمانه دارند.
"کتاب بینوایان اثر ویکتورهوگو"
تقدیم به همه عزیزان کافه علی الخصوص"ژان والژان"عزیز که داستان متعلق به
ایشان میباشد
  |