۱۳۹۲/۵/۳۰, عصر ۰۹:۱۴
من به این حقیقت معتقدم که شعر برداشت هایی از زندگی نیست، بلکه یکسره خود زندگی است.
بامداد
۱۳۹۲/۶/۱, صبح ۰۷:۴۹
ترانه تاریک
ترانه تاریک
بر زمینه سربی صبح
سوار
خاموش ایستاده است
و یال بلند اسبش در باد
پریشان می شود
۱۳۹۳/۵/۲۱, عصر ۰۶:۰۵
...
من عمله ی مرگ خود بودم
و ای دریغ که زندگی را دوست می داشتم!
آیا تلاش من یک سر بر سرِ آن بود
تا ناقوس مرگ خود را پرصداتر به نوا در آورم؟
من پرواز نکردم!
من پرپر زدم!
در پس دیوارهای سنگیِِ حماسه ی من
همه ی آفتاب ها غروب کرده اند،
این سوی دیوار، مردی با پتکِ بی تلاشش تنهاست
بر دست های خود می نگرد
و دست هایش از امید و عشق و آینده تهی ست
این سوی شعر، جهانی خالی ، جهانی بی جنبش و بی جنبنده ، تا ابدیت گسترده است
گهواره ی سکون ، از کهکشانی تا کهکشانی دیگر در نوسان است
ظلمت ، خالی سرد را از عصاره ی مرگ می آکند
و در پشتِ حماسه های پر نخوت
مردی تنها
بر جنازه ی خود می گرید.
(تکه ای از شعر"پشت دیوار" سروده "احمد شاملو"
به مناسبت درگذشت "رابین ویلیامز " عزیز
روحش شاد و یادش گرامی)
پ ن : لبخندش غم انگیزه،مثل خنده ای که رو صورت ماسیده باشه.شایدم من اینطور حس میکنم.
پ ن2 :نمیدونستم این پست کجا قرار بدم.بنابراین تو تاپیک" خوانشی از چند شعر " به فراخور اینکه هم از شعر و هم از تصویر استفاده شده بود فکر کردم برای این پست باید جای مناسبی باشه.در هرحال اگه اشتباه کردم از مدیران محترم میخوام مطلعم کنند.
با تشکر
هانا اشمیت
۱۳۹۳/۶/۴, عصر ۱۱:۱۰
در اضطراب دست های پر
آرامش دستان خالی نیست
خاموشی ویرانه ها زیباست!
(شعر از زنده یاد فروغ فرخ زاد)