قطعا مهمترین ویژگی قابل بحث درباره یک فیلم صرف هنری بودن رویداد و خود فیلم هستش.
به نظرم شاید بهتر بود درباره این بحث مهم موضوعی ایجاد میشد مبنی بر نظریه های سینمایی.
در حقیقت یکی از علائق ( به طور دقیق تر مهمترین ! ) نگره پردازان سینما نسبت تصویر روی پرده با واقعیت بوده..
و به طور کلی سوالی که مطرح میشه به این صورت در میاد که :
اگر فیلمی واقعیت رو باز آفرینی بکنه آیا میتونه در عین حال هنری باشه ؟
خوب در این مورد که در حقیقت اصلی ترین مسئله در هنره سینماست به طور کلی سه نظریه وجود داره :
1. سرگئی آیزنشتاین ( از بزرگترین کارگردانان تمام اعصار در سینما ) نظریه ای رو مطرح میکنه که متضمن عدول تصویر روی پرده از واقعیت هستش ( جدایی واقعیت از پرده سینما )
2. آندره بازن منتقد مشهور فیلم فرانسوی تلاش هنری سینما رو از مطابقت دقیق بین تصویر سینمایی و واقعیت میدونه . بازن به عنوان نمونه فیلمهایی از ژان رنوار , اورسن ولز , رابرات فلاهرتی و دیگران رو ذکر میکنه.
3. رودولف آرنهایم روان شناس و هنر شناس شهیر آلمانی که دقیقا مشی میانه بین دو نظریه فوق رو تعیین میکنه و معتقده به وفادار بودن به واقعیت در عین جستجو شیوه هایی که به مدد آن ها تصویر سینمایی از عین واقعیت انحراف پیدا کنن.
البته تمامی این نظریه ها در رویکرد ذات گرای سینما وجه کاملا مشترک دارن و علائم گوناگون رو بر حسب اینکه فیلمی رو بیشتر یا کمتر واقعی میکنه تشریح میکنن.
در ادامه سعی میکنم هر کدوم از این نظریه ها رو مفصل بیان کنم و به بیان جزئیات بپردازم.