در انتهای فیلمهایی که دهه 60 پخش می شد ویا شاید درانتهای اکثر فیلمهای قدیم، پایان نوشته میشد.و سوالی که من بارها از پدر میپرسیدم . مگه ادم نمی فهمه که فیلم کی تموم میشه؟ خصوصا در سینما همیشه فکر می کردم، شاید برای کسانی است که خوابشان میگیرد؟؟ ظاهرا امروزه این پایان نوشتن بر اخر فیلمها دیگر از مد افتاده
فیلمهای قدیمی ایرانی هم همه پایان داشت که تصویری برای ان یافت نکردم.
(۱۳۹۰/۸/۲۱ صبح ۱۱:۵۰)دزیره نوشته شده: [ -> ]
سینما ی گذشته دوتفاوت با سینمای امروز داشت
هر سینما یک آپارات داشت و بین دوحلقه فیلم Anterakبود تا حلقه دوم سوار آپارات بشود و ادامه فیلم آماده نمایش به همین خاطر موقع پایان حلقه دوم و آخر فیلم عبارت پایان بود تا با آنتراک اول اشتباه نشود
سینماهای گذشته با یک بلیط تماشاچی می توانست تا آخرین سانس درسینما بماند و فیلم تماشا کند و اجباری به بیرون کردن بعد از هر اکران نبود و به همین دلیل هر وقت که به سینما میرسیدید می توانستید داخل بشوید و فیلم را تماشا کنید و سانس بعد از اول فیلم را ببینید عبارت پایان نشان می داد فیلم تمام شده
به شخصه از زبل خان عزیز بخاطر زحمتی که کشیده اند تشکر میکنم و حقیقتا نشان دادند که زبل هستند!
(۱۳۹۰/۹/۱۶ صبح ۰۶:۱۶)زبل خان نوشته شده: [ -> ]در آن سالها شخصیتی توسط رضا عبدی خلق شده بود با نام کارآگاه کازانو که دستیاری مضحک به نام پیپو زاپرلی (با نقش‌آفرینی تورج نصر) داشت. این کارآگاه ایتالیایی هر هفته معمایی را حل میکرد و شنوندگان یک هفته فرصت داشتند تا برای برنامه صبح جمعه با شما نامه نوشته و بگویند که کازانو از کجا متوجه شد که قاتل یا سارق ماجرا کیست؟ این برنامه با مهارت تهیه میشد و خود من از مشتریان پر و پا قرص آن بودم. در این پوشه چهار نمایش قرار گرفته که پاسخ برخی بسیار آسان و برخی بسیار سخت است. راستی امتحان کنید و ببینید آیا شما قادرید جواب معماها را بیابید؟
البته فعلا فرصت دانلود این فایل را نداشته ام اما بخاطر دارم گوینده کاراگاه کازانو رضا عبدی نبود و منوچهر اسماعیلی بود که با الهام از تیپ خودساخته ی خود بجای بیگ ایمانوردی و پیتر فالک مجددا این نقش را بازسازی کرد
(۱۳۹۰/۹/۱۶ صبح ۰۶:۱۶)زبل خان نوشته شده: [ -> ]در آن سالها شخصیت‌های آمیز عبدول‌طمع (توسط رضا عبدی) و آقای ملون (توسط منوچهر نوذری) خلق شدند و...
بنظرم آ میز عبدالطمع (اقا میرزا عبدالطمع: بنده ی طمع) صحیحتر باشد. دستیار این مرد محتکر را مرحوم مهرپرور با تیپی خاص اجرا میکرد که بعضا رضا عبدی را جا میگذاشت
(۱۳۹۰/۹/۱۶ صبح ۰۶:۱۶)زبل خان نوشته شده: [ -> ]در سالهای میانی دهه ۱۳۶۰ شمسی که ایام نوجوانی را می‌گذراندم بعلت فقر شدید برنامه‌های تلویزیون به ناچار به برنامه‌های رادیویی پناه برده بودم. پیشتر در مورد برنامه جذاب “صبح جمعه با شما” نوشته‌ام و اینک به دو برنامه رادیویی دیگر خواهم پرداخت. در درجه نخست قصه‌ی شب رادیو که پس از اخبار ساعت ۱۰ شب به مدت نیم ساعت پخش میشد (و میشود). حقیقتاً برنامه‌ای جذاب و گیرا با اجرای هنرمندان شهیر رادیو و گویندگی آقای رضا معینی که در آن سالها چشممان به جمال مبارکشان نیز روشن شد.
دو تن از بزرگترین گویندگان آن سالهای نمایشهای قصه شب (در کنار بهزاد فراهانی)، آقای صدرالدین شجره و خانم مهین نثری بودند. البته خانم شهین علیزاده هم بعدها اضافه شدند (مهین نثری در اواخر دهه 50 و همزمان با اعتصاب گویندگان گوینده فیلم از رادیو به دوبله روی آورد و مشهورترین نقش وی گویندگی بجای شخصیت بسنتی در فیلم مشهور شعله است. نثری صدائی فوق العاده زیبا دارد و فعلا از بازنشستگان رادیوست. علاقه شخصی وی رادیو بود و به همین جهت در دوبله ماندگار نشد. صدای وی بلحاظ زیبائی براحتی با صدای مرحوم ژاله کاظمی و مهین کسمائی پهلو میزند و مملو از احساسات زنانه است)
(۱۳۹۰/۹/۱۶ صبح ۰۶:۱۶)زبل خان نوشته شده: [ -> ]*ساعت ۱۰:۰۰ تا ۱۰:۱۵
برنامهی دوست‌داشتنی خردسالان که چقدر دوستش داشتم و نمی‌دونم کی و به چه علتی این برنامه دیگر پخش نشد؟ واقعا دوست دارم بیشتر در مورد این برنامه بدوونم و از همه‌ی دوستان خواهش میکنم کلیه اطلاعات خودشون رو بریزن وسط سفره!
مجری این برنامه یکی از بهترین مجریان و دست اندرکاران قدیمی و تهیه کنندگان و قصه گویان بزرگ رادیو خانم عذرا وکیلی بود که صدائی فوق العاده مهربان و البته مسلط داشت و بسیاری از بازیگران و مجریان فعلی رادیو حتی تلویزیون و سینما از شاگردان ایشان هستند که نمونه شاخص آنها مهران مدیری است. مدیری در آن سالها با سنی کم از بازیگران برنامه خردسالان بود و در واقع اولین پله نردبان بازیگری ایشان از این برنامه شروع شد.
(۱۳۹۰/۹/۱۶ صبح ۰۶:۱۶)زبل خان نوشته شده: [ -> ]*ساعت ۲۲:۳۵ الی ۲۳:۰۰
برنامه‌ای زیبا با نام با رهروان خلوت انس پخش میشد که برنامه‌ای فرهنگی ادبی و کمی مذهبی بود. مجری این برنامه اجرای مسابقه‌ی “نامها و نشانه‌ها” معروف (تلویزیون) را نیز عهده‌دار بود و گوینده تیتراژ گوینده قدیمی رادیو بود که الان نامشان را فراموش کرده‌ام و سالها بهمراه خانم آذر پژوهش اخبار رادیو پیش از انقلاب را می‌گفتند. صدایی زنگدار و بر جان نشین داشتند و می‌گفتند : “کیست این پنهان مرا در جان و تن؟ اینکه همی گوید از لب من راز , کیست؟ بشنوید این صاحب آواز , کیست؟…”
گوینده اشعار آقای امیر نوری بودند که بهترین شعرخوان رادیو از زمان قدیم بوده و هستند و من هرگز حتی یک کلمه غلط خوانی در اشعاری که ایشان خوانده اند تا بحال نشنیده ام. ایشان حتی در شعر "چند خوردی چرب و شیرین از طعام/ امتحان کن چند روزی در صیام..." که شجریان همزمان با ربنا برای رادیو اجرا کرد و قبل از اذان مغرب در ایام ماههای رمضان از رادیو پخش میشد ، قبل از آواز، نوری شعر را میخواند و بعد صدای شجریان پخش میشد. ایشان در تنها برنامه تلویزیونی که به شخصه بیاد دارم حضور داشتند سری نمایشی شاخه ی طوبی بود که آنجا هم شعر میخواندند و بعضا مجری و گوینده نمایش بودند با صدائی فوق العاده آرامش بخش و دلنشین.
و اینهم مصاحبه جام جم با این استاد فرزانه که پیش از انقلاب حتی مدتی گوینده اخبار رادیو هم بود و گوینده برنامه سیمای فرزانگان رادیو
چند وقتیست ایمیلی دست به دست میچرخد با موضوع کتاب اول ابتدائی هفتاد سال پیش. درسته شاید ربطی به خاطرات دهه شصت نداشته باشه ولی با دیدنش حس عجیبی پیدا میکنی. انگار زنده شدن خاطرات، محدود به زمان خاصی نمیشود.
عبدالحسین کلهرنیا گلکار فردی است که کتاب اول ابتدایی خود را حدود ۷۰ سال حفظ و نگه‌داری کرده است. کلهرنیا بیش از ۳۰ سال در مدرسه‌های استان کرمانشاه به عنوان معلم هنر سعی کرده نظم را در زندگی دانش‌آموزان نهادینه کند و امروز می‌توان از او به عنوان یکی از دانش‌آموزان منظم هفت دهه‌ی گذشته نام برد.
استفاده از کتاب یادشده به سالهای دهه‌ی ۱۳۲۰ مربوط میشود و نوع خط به کار برده‌شده در آن به صورت نستعلیق و نسخ است.
او با اشاره به انتقادی که در همان سنین کودکی به یکی از درس‌های این کتاب داشته است، می‌گوید: درس آذر و شخص کور همیشه سؤالی آزاردهنده در ذهن من به وجود می‌آورد که چرا نویسنده‌ی این کتاب ارزشمند، آن فرد نابینا را مرد کور خطاب میکند؟ چون من همیشه از واژه‌ی کور متنفر بودم که اصلاً چرا انسان به خاطر معلولیت باید تا آخر عمر احساس ذلت کند و همیشه دوست داشتم که آدم علیل هرگز ذلیل نباشد.
نگاهی به نوارهای کاست در دهه 1350 و 1360
نوارهای کاست نیز همانند نوارهای VHS دارد تبدیل میشود(یا تبدیل شده) به بخشی از خاطرات‌مان، دیگری با رواج CD و از سویی گسترش دانلود، دیگر کمتر کسی سراغ کاست را میگیرد. از اواسط دهه 1370 گاهی در کنار نوار کاست، CD برخی آلبوم‌ها هم منتشر میشد اما کاست همچنان محبوب بود(یکی از دلایلش قیمت پایین نسبت به CD بود و همینطور فراگیر نشدن دستگاه‌های پخش CD). یک دهه بعد و از اواسط دهه 1380هم قیمت کاست بالا رفته بود و هم در هر خانه‌ای دستگاه پخش CD یافت میشد و حال کاست بود که داشت از چرخه آثار موسیقی حذف میشد. چند سال قبل که در نمایشگاه کتاب از مسئول غرفۀ یکی از شرکت‌های مشهور ارائه‌کننده آثار موسیقی، سراغ کاست را گرفتم(در غرفه اثری به چشم نمی‌خورد) با نگاهی خاص و به سختی سری تکان داد که یعنی کاست نداریم!
اولین بار در سال 1963 کاست توسط شرکت فیلیپس ارائه شد و از اوایل دهه 1970 تا دو دهه نوار کاست در عرضۀ آثار موسیقی بی‌رقیب بود.
از اوایل دهه 1350 بود که ضبط صوت و نوار کاست به خانه‌های ایرانیان راه یافت. تقریبا از سال 54 و 55 بود که نوار کاست در ایران رواج بیشتری یافت، کاست هم ابعاد کوچکتری از صفحه داشت و هم حجم بیشتری نسبت به آن؛ صفحه معمولا شامل دو آهنگ یا آواز بود و کاست های 60 دقیقه‌ای حدود 8 آهنگ.
تبلیغ رادیو کاست در مجله تماشا(شماره 237، 14 آبان 1356)
در سالهای پس از انقلاب هم که دیگر در هر خانه‌ای دستگاه ضبط و پخش کاست یافت میشد. دهه 60 دوران محبوبیت و مقبولیت نوار کاست، به خصوص برای دوستداران موسیقی سنتی بود که علیرغم فضای خاص حاکم در آن دوره، دوران اوجش را می‌گذارند و شاهکارهایی نظیر دستان، بیداد و...خلق شدند که هنوز جز بهترین کارهای خالقان این آثار محسوب میشوند. با تغییر سیاست‌ها از اوایل دهه 70، محدودیت‌های اعمال شده برای موسیقی پاپ هم برداشته شد.
در دهه 60 اغلب آلبوم‌های ایرانی روی نوار سونی عرضه میشد(اغلب سونی آبی رنگ و گاه قرمز ) و از اوایل دهه 70 کم کم پای کاست‌های کره‌ای نظیر سامسونگ(که آن موقع کاست خام آن 100 تومان قیمت داشت) و همینطور کاست‌های ایرانی نظیر دنا به این عرصه باز شد که کیفیت نازل‌تری نسبت به سونی داشتند.
یک تجربه مشترک که شاید برای دوستان هم پیش آمده باشد جمع شدن نوار کاست بود، یکدفعه صدای کاست دچار اعوجاج صوتی میشد و تا خودمان را به ضبط‌صوت برسانیم و دگمه stop را بزنیم، بخشی از نوار جمع شده بود. در چنین موقعی مداد و یا خودکار(بهترین گزینه خودکار بیک بود!) را داخل حلقه کاست کرده و می چرخاندیم تا نوار به حالت اولش بر‌گردد؛ گاه مشکل جدی بود و بخش آسیب دیده را می‌بردیم و با چسب مایع(آن سالها موسوم به چسب اُهو) می‌چسباندیم.
در این پست جهت تجدید خاطره برخی کاست‌های منتشر شده در دهه 50 و 60 خورشیدی ارائه میشود. اغلب آثار متعلق به موسیقی سنتی‌ست و دوستانی که در دیگر سبک‌های موسیقی آرشیوی دارند می‌توانند بخش دیگری از این خاطرات موسیقیایی را تکمیل کنند.
برای از پرهیز از طولانی شدن پست بخشی از جلد‌های اسکن شده در این بخش قرار میگیرد.
سریال جک هالبورن، همیشه یکی از به یادماندنی ترین برنامه های دوران کودکی ام بوده است. این سریال که محصول شبکه ZDF آلمان در سال 1982 و ماجرای همراه شدن پسری به نام جک با دزدان دریایی بود، سال 70 یا 71، جمعه ها از برنامه کودک شبکه یک پخش می شد.
ماجراهای دزدان دریایی از موضوعات جالب دوران کودکی ام بود. در آن دوره چندین فیلم و سریال با محوریت این موضوع پخش شد و علاوه بر آن، یادم هست که در همان دوران رمانی به نام روحی در جزیره گنج، به صورت داستان دنباله دار در مجله کیهان بچه ها چاپ می شد که بسیار پرماجرا و ترسناک بود و شخصیت اصلی اش هم پسری بود که با دزدان دریایی سفر می کرد. همه این فیلم و سریال ها و داستان ها سبب شده بود تا در ذهن کودکانه ام، هاله ای مرموز و هیجان انگیز پرچم معروف دزدان دریایی را احاطه کند.
داستان سریال جک هالبورن که موسیقی خاطره انگیزش برایم فراموش ناشدنی است، در مورد پسر یتیمی به نام جک بود که دادگاه سرپرستی اش را به زوجی میانسال سپرده بود. جک که خیلی اصرار داشت او را فقط جک صدا کنند و نه جک هالبورن، آرزو داشت در کشتی کار کند و از طرفی مشتاق کشف راز زندگی خود و هویت پدر و مادرش بود. جک در نهایت به هر صورتی بود با گروه دزدان دریایی به رهبری کاپیتان شرینگهام که به نظر می رسید چیزی در مورد گذشته جک می داند، همراه شد. کاپیتان شرینگهام، برادر دو قلویی به نام قاضی شرینگهام داشت که به عنوان یک لرد و نجیب زاده انگلیسی، سخت با روش های برادرش مخالف بود و سعی داشت هر طور شده برادر خود را به پای میز محاکمه بکشاند.
به این ترتیب جک قدم در سفری پرماجرا و بسیار جذاب گذاشت که با فراز و نشیب های زیادی از جمله عوض شدن جای دو برادر، رد شدن از منطقه بومیان وحشی و فروخته شدن لرد شرینگهام به عنوان برده همراه بود...
بازیگر نقش جک در این سریال، پاتریک باخ بود که برای ما در آن زمان، چهره آشنایی بود و دلیل آن هم این بود که در همان دوره، سریال دیگری به نام طوفان با بازی او در نقش پسری به نام سیلاس، پخش می شد که البته اصلا به اندازه سریال جک هالبورن جذاب نبود. پاتریک باخ بازی قابل قبولی در نقش جک داشت و خوب از پس نقش پسری شجاع و مهربان که همه او را دوست داشتند برآمد.
پاتریک باخ
ماتیاس هابیخ دیگر بازیگر این سریال بود که در دو نقش کاپیتان شرینگهام و برادر دوقلویش، قاضی شرینگهام بازی کرد.
با اینکه کاپیتان شرینگهام یک دزد دریایی و در نقش منفی بود، علاقه زیادی به او داشتم. حتی وقتی جای کاپیتان شرینگهام با برادر قاضی اش عوض شده بود، هم دوست داشتنی و بامزه بود.
شخصیت های منفی سریال جک هالبورن تقریبا همگی دوست داشتنی و دلسوز بودند و میزان بدجنسی آنها حد مشخصی داشت که از آن تجاوز نمی کردند. آنها با اینکه دزد دریایی بودند، جک را دوست داشتند و کمک های زیادی به او کردند.
در مقابل قاضی شرینگهام که نقش مثبت بود، فردی بود بسیار خشک و بی احساس که بیننده کودک هیچ علاقه ای به او پیدا نمی کرد. قاضی شرینگهام به شدت از برادرش متنفر بود و به دنبال این بود تا روزی او را محاکمه و اعدام کند و به این شکل این لکه ننگ را از دامان خانواده اش پاک کند. همیشه انتظار می کشیدم که بالاخره احساس و علاقه برادرانه قاضی شرینگهام تحریک شود و کمی در مورد کاپیتان شرینگهام نرمش و عفو نشان دهد ولی هرگر این اتفاق نیفتاد. در مقابل کاپیتان شرینگهام با وجود اینکه منفی بود، به برادرش علاقه داشت و در مواقعی نشانه هایی از این علاقه از خود بروز داد.
قاضی شرینگهام
قسمت آخر سریال از همه قسمت ها بهتر در ذهنم ثبت شده است. کاپیتان شرینگهام محکوم به اعدام، نومیدانه از جک می خواست به عنوان آخرین ترفند، برایش یک لوله فلزی ظریف بیاورد تا بتواند با گذاشتن آن در حلقش، زمانی که طناب دار سفت می شود از خفه شدن خود جلوگیری کند. (و یادم هست که پدرم به شدت تاکید می کرد که چنین روشی کاملا خیالی است و اصلا شدنی نیست! و البته بعدا فهمیدم حق با او بود.)
ولی افسوس که ترفند کاپیتان نقش بر آب شد و در نهایت کاپیتان شرینگهام در یک روز بارانی و در حالی که برادر قاضی اش از پشت پنجره شاهد مراسم بود، اعدام شد و من ماندم و اندوهی بی پایان که تا مدت ها بعد همراهم بود. رسیدن جک به مادرش در پایان سریال ابدا خوشحالم نکرد! امروز که به آن فکر می کنم، می بینم که پایان این سریال واقعا برای یک بچه، سنگین و به یاس تبدیل شدن امیدی که در بیننده کودک نسبت به نجات کاپیتان به وجود آمده بود، تا حدی دردناک بود.
صحنه ای که کاپیتان شرینگهام از داخل سیاهچال با جک که از بالا به او نگاه می کرد حرف می زد و با نگاهی ملتمسانه، از او می خواست تا با تهیه آن لوله فلزی به او کمک کند و او هم در عوض راز زندگی اش را به او بگوید، برای همیشه در ذهنم ثبت شده است.
(۱۳۹۰/۹/۲۹ صبح ۱۰:۱۷)رزا نوشته شده: [ -> ]چند وقتیست ایمیلی دست به دست میچرخد با موضوع کتاب اول ابتدائی هفتاد سال پیش. درسته شاید ربطی به خاطرات دهه شصت نداشته باشه ولی با دیدنش حس عجیبی پیدا میکنی. انگار زنده شدن خاطرات، محدود به زمان خاصی نمیشود.
عبدالحسین کلهرنیا گلکار فردی است که کتاب اول ابتدایی خود را حدود ۷۰ سال حفظ و نگه‌داری کرده است. کلهرنیا بیش از ۳۰ سال در مدرسه‌های استان کرمانشاه به عنوان معلم هنر سعی کرده نظم را در زندگی دانش‌آموزان نهادینه کند و امروز می‌توان از او به عنوان یکی از دانش‌آموزان منظم هفت دهه‌ی گذشته نام برد.
استفاده از کتاب یادشده به سالهای دهه‌ی ۱۳۲۰ مربوط میشود و نوع خط به کار برده‌شده در آن به صورت نستعلیق و نسخ است.
منبع: ایسنا
من یک کتاب دارم مربوط به دوم ابتدایی سال1315 البته نوشته (چاپ هشتم).البته این کتاب رو برادر دوست سابق من که الان رابطه ام باهاش قطع شده از یکی از خونه های بالای تهران که برای گچ بری رفته بود پیدا کرد.من می ترسم صفحات اون رو اسکن کنم و دوستم ببینه و بگه این کتاب من هست.اگر تونستم تا جمعه چند صفحه اون رو اسکن می کنم تا رکورد این کتاب رو بزنم از لحاظ قدمت.
(۱۳۹۰/۱۲/۲۳ عصر ۰۸:۱۷)سناتور نوشته شده: [ -> ]من یک کتاب دارم مربوط به دوم ابتدایی سال1315 البته نوشته (چاپ هشتم).البته این کتاب رو برادر دوست سابق من که الان رابطه ام باهاش قطع شده از یکی از خونه های بالای تهران که برای گچ بری رفته بود پیدا کرد.من می ترسم صفحات اون رو اسکن کنم و دوستم ببینه و بگه این کتاب من هست.اگر تونستم تا جمعه چند صفحه اون رو اسکن می کنم تا رکورد این کتاب رو بزنم از لحاظ قدمت.
بیصبرانه منتظریم سناتور . 
هر جور شده اسکن کن ببینیم کتاب های دوره رضاشاهی چطوری بوده . 
ساعت 5 بعدازظهر:
ساعت پخش برنامه كودك بود.
روز هاي جمعه ساعت 2:30 بعدازظهر، بعد از اخبار ساعت 2.
يكي از برنامه هاي خاطره انگيز كودكي من سريال عروسكي آفتاب و مهتابه.
اين سريال عصر جمعه پخش مي شد.
فرداي روز جمعه، شنبه بود و بايد مي رفتيم مدرسه.
من معمولا مشقامو دير مي نوشتم، درواقع هميشه تكاليفم رو دقيقه نود انجام مي دادم.
طفلي خواهر بزرگترم، هميشه در نوشتن مشق ها بهم كمك مي كرد.
بعضي وقت ها هم مشق هاي نوشته شده ي دفتر مشق قبلي ام را جدا مي كردم و به دفتر مشق جديد مي چسبوندم. اونوقت با يه اعتماد به نفسِ مثال زدني، مشق ها رو به خانم معلمم نشون مي دادم و چندتا آفرين و باريكلا هم دريافت مي كردم .......
يادش بخير
فضاي اين سريال تيره بود و من موقع تماشاي اين برنامه دلهره عجيبي حس مي كردم چون ياد تكاليف انجام نشده مي افتادم. هنوز هم عصر جمعه وقتي كار انجام نشده اي دارم ياد برنامه آفتاب و مهتاب مي افتم
آفتاب و مهتابيم ما اما نه تو آسمون
آفتاب و مهتابيم ما دوستای قصه هاتون
شادی، متل ، معما مياريم تو قصه ها
چشم ما روشن میشه از ديدن بچه ها
...........
.......
...
راستي كارتون سه كله پوك رو يادتونه؟
خيلي اعصاب خرد كن و بامزه بودن!!!!
(۱۳۹۰/۱۲/۲۶ عصر ۰۱:۵۲)اسکارلت اوهارا نوشته شده: [ -> ]بعضي وقت ها هم مشق هاي نوشته شده ي دفتر مشق قبلي ام را جدا مي كردم و به دفتر مشق جديد مي چسبوندم. .......
![[تصویر: 298.gif]](http://www.pic4ever.com/images/298.gif)
من دیگه اینقدر پیشرفته نبودم.
سعی می کردم درشت بنویسیم تا صفحه زودتر پر بشه ! 
(۱۳۹۰/۱۲/۲۶ عصر ۰۱:۵۲)اسکارلت اوهارا نوشته شده: [ -> ]تيره بود و من موقع تماشاي اين برنامه دلهره عجيبي حس مي كردم
آره. کلا فضای برنامه های عروسکی اون موقع خیلی تیره بود و دلهره آور. ![[تصویر: 164.gif]](http://www.pic4ever.com/images/164.gif)
مثلا هادی و هدی , ماجراهای شهر عجیب , کار و اندیشه .
از همه ترسناک تر یه برنامه بود نمی دونم اسمش چی بود که یک پیرمرد یک کتاب جلوش بود و داستان های عبرت آموز تعریف می کرد و پشت سرش هم دود بلند می شد. 
