تالار کافه کلاسیک

فیلمی با موضوعی کاملا مشابه اتفاق ساختمان پلاسکو

آن زمان ندیدمش

چون انگیزه نداشتم

ولی الان دیگر دارم

و اینک ((نسیم بیگ))

باید عرض کنم که : آخ آخ آخ
(این توضیحی که میدم در خصوص بنده حقیر یادتون باشه تا اخلاقم دستتون بیاد. برا بقیه پستهام به دردتون میخوره)
وقتی یکی دو تا فیلم پرت و پلا میبینم از فیلم دیدن پشیمون میشم . بعد هی یه مدت فیلم نمیبینم باز یادم میره که این روزها حتی دیگه دیدن فیلمهای شاخص هم وقت تلف کردنه .
خلاصش رو بگم . من فریب جلوه های ویژه و زد و خورد درون فیلم رو نمیخورم . میشینم ببینم کارگران چه داستانی رو داره روایت میکنه
باید یه فرقی بین یه فیلمی که چند ملیون دلار خرجش شده با یه صحنه تصادف باشه دیگه ! نه ؟ و الا چه مرضیه بشینی فیلم ببینی ! میری کلیپ های تصادف رو نگاه میکنی . حداقل میدونی واقعیه . شوک آور و برای بعضی ها هیجان انگیز هم هست . یا مثلا میشینی صحنه شکار کروکودیل رو نگاه میکنی . یا گاو بازی اسپانیایی
سئوال اینه ! چرا وقتی میخوان فیلم بسازن ، درست و منطقی داستان پردازی نمیکنن ؟ چرا به جزئیات توجه نمیکنن ؟ هالیوود هم کم کم داره میشه بالیوود !
آقا جان ! مگه مجبوری فیلم بسازی ؟ مگه زورت کردن ؟ نساز آقا جان ! نساز !
باز یه داستان آبدوخیاری دیگه با یک پایان هندی . اگر بعضی دوستان بهشون برخورد توضیح میدم چرا !
نکته : داستان the dark knight هم مشکل داست . اونم تو ذوق میزد . اونم حال گیری بود . ولی نه دیگه اینقدر . حیف شخصیت جوکر ! بیشتر به درد قسمت سوم میخورد تا دوم !

یه فیلم مستند لذت بخش ! با خمیر مایه طنز !
مستندی که نشون میده ، آمریکا اونقدر هم که فکر میکنید باحال نیست
مستندی که نشون میده چقدر جاها وجود داره که از آمریکا باحال تره
توصیه میکنم ببینید !

یه فیلم با ریتم تقریباً آرام که خشونت توش هم خیلی خوب از آب در نیومده .

مخلص کلام فیلم : سربازان مسئول زندان ابوغریب خیلی تقصیر کار نبودند . اگر هم تقصیری بوده گردن مسئولان بالاتر بوده . و دیگر اینکه ، کسانی که آنجا زندانی بودند ، همچین بی گناه بی گناه هم نبودند .

این طرف و آن طرف ، زیاد اسمش به گوشم خورده بود . نگاهی گذرا به آن انداختم . دیدم که دیده باشم . داستان شگرفی ندارد . داستانش انتقام است . چیزی که یک مقدار اذیت کننده بود ، زد و خورد های زیادش بود . بزن بزن و بکش بکش هم اندازه دارد . از حدّش که بگذرد دیگر توی ذوق میزند . دیگر جذاب نیست . ارزشش از بین میرود . زیادی برای زد و خوردهایش وقت و هزینه کرده بودند .

بعد از فیلم اخراجی ها ، مث که این سناریوی جلف خیلی به دل یه سری از فیلمسازها نشسته و هر از چندگاهی با یه ذره تغییر دوباره همون رو میکنن فیلم جدید. طنز خوب در مورد جبهه و جنگ فقط یکی داریم ؛ ((لیلی با من است))

به عنوان سرگرمی ، فیلم بدی نبود . یه فیلم پلیسی که حفره های منطقی داستان خیلی اذیت کننده نبود .

فیلم بی غل و غش جالبی بود .
کمی زمان فیلم زیاد بود و این نقطه ضعفش بود به طوری که نتوانستم همه فیلم را ببینم و کمی فیلم را عقب جلو کردم . ولی تصویر ساده و بی ریایی از انقلاب کوبا و کشته شدن چگوارا در بولیوی به انسان میداد . این روزها فیلم دوبله نگاه میکنم . حس و حال بهتری دارد . توصیه میکنم فیلمهایی که پیشنهاد میدهم ، دوبله شده ببینید .

فیلم ۱۲دلاور

ساخته کمپانی برادران وارنر فیلمی اکشن و درام است که به یک پرونده محرمانه راجع به حوادث ۱۱سپتامبر میپردازد.

نقدی کوتاه:در این فیلم که ماموریت ارتش آمریکا در افغانستان جهت براندازی طالبان و القاعده ؛گروهی ۱۲نفره اولین گروهی هست که برای انجام این ماموریت

به جهت باهوشی فرمانده شان انتخاب شده و راهی ماموریتی خطرناک در دل کوه و صحرای افغانستان شده.

در یکی از سکانس ها ملارزن خان که حذف آن هدف اصلی گروه است،یک مادر و همسر در جلوی چشمان شوهر و دو کودک دختر خردسالش اعدام کرده به جرم داشتن کتاب درسی در منزل،چون بر این تفکر معتقد است که زنان بالاتر از سن ۸ سال نباید درس بخوانند.

و فی الواقع ۱۲ دلاور فیلم مورد نظر با مشقت تمام و نبود امکانات جناب ملارزن خان را که از پشتیبانی ۵۰هزار نفری نیروهای القاعده هم برخوردار است،حذف کرده و ماموریت را به پایان رسانده.

و این نکته باقی می ماند این منصفانه نیست که ما راجع به دلاوری های ارتش یا یک گروه خاص را بی اثر و بی فایده در نظر بگیریم.چرا؟چون متعلق به کشوری هستن که ما باآنان دشمن هستیم.

تصویر روزآمد! آدم‌های جنگ

سینمای جنگ رقیق و کم‌جان است. هزینه بالای تولید، حساسیت‌های سیاسی و حکومتی، از رونق افتادن آرمان‌ها در بین مردم... شاید علل اصلی این رقت باشد. جدیدترین فیلم ژانر دفاع مقدس یعنی تنگه ابوقریب، چندی‌ست اکران شده. فیلمِ برگزیده فجر ۹۶ و محصول پر خرج سینمای جنگ، اثریست که تولید آن جز از موسسه ثروتمند و پرنفوذی مانند اوج برنمی‌آمد.

داستان فیلم در روزهای آخر جنگ می‌گذرد. حمله دشمن، سنگین است و جبهه‌ها خالی. بچه‌های گردان عمار که مهیای رفتن به مرخصی‌اند، ناگهان به عملیات فراخوانده می‌شوند. همه چیز به هم ریخته، سربازانِ زخمی‌ و مردمِ آواره، جاده‌ی رسیدن به منطقه را بسته‌اند. درین میان، بمباران دشمن شرایط را سخت و دشوار کرده است.

فیلم به لحاظ صحنه پردازی، فیلمبرداری، جلوه‌های ویژه... قدم بلندی در سینمای ایران است. در بحبوحه آتش و خون، بیننده خودش را وسط ماجرا می‌بیند، هول و وحشتِ هرلحظه انفجار و نابودی را می‌چشد، و تحت تاثیر واقعیت جنگ قرار می‌گیرد. اما محتوای فیلم حرف دیگری است.

آدم‌های فیلم شباهت قابل قبولی به رزمندگان جنگ ندارند. آرمان و ایدئولوژی، غایب بزرگ فیلم است. گویی جنگی بی‌مکان، در تاریخِ بی زمانی از این مملکت روی داده و آدمیانی که به امروز شبیه‌ترند تا سه دهه قبل -البته با فداکاری تمام- درگیر موقعیتی بغرنج شده‌اند که می‌توانست در هر جایی رخ بدهد. وجه ارزشی کاراکترها، نکته‌ای نیست که سهوا از چشم کارگردان و فیلمنامه نویس افتاده باشد. اما به فرض غفلت، چشم بستن تهیه کننده (که ازقضا به ارزش‌مدارترین ارگان نظام متصل است) چه معنایی دارد؟

نیت سازندگان قابل قضاوت نیست. اما گویی هدفشان در حالت خوش بینانه، تنها زنده نگه داشتن یاد و خاطره روزگار جنگ (حتا به قیمت استحاله آدم‌هایش) و با دیدگاه بدبینانه، جلب مخاطب به هر قیمت است. جذب حداکثری مخاطبی که شاید دیدگاه آرمانی در منظومه فکری‌اش جایگاه ندارد، متاسفانه علتی شده بر جعل تاریخ انسانی. ازین بابت، «تنگه...» در روایت حال و هوای انسانی جنگ، موفق نمی‌نماید. گرچه تولید آن پرزحمت و هزینه بوده و بر مبنای رویدادی واقعی و مستند ساخته شده است!

پ.ن
انصافا کسی مثل جناب بهرام توکلی (سازنده فیلمهایی البته ارزشمند درباره تنهایی و سرگشتگی انسان مدرن) انتخاب مناسبی برای ساخت فیلمی میهن‌پرستانه و آرمانگرا ! نبود. اشتباهی که در فیلم پر خرج محمد رسول‌الله هم رخ داد و جناب مجید مجیدی به رغم درخشندگی کارنامه‌اش، برای پروژه‌ای تاریخی و پر هزینه انتخاب شد. ژانری که قبلا تجربه نکرده بود و علیرغم ظاهر پرشکوهش، اثر تاثیرگذاری از آب درنیامد.

یک هجو تمام عیار با المانهایی از یک سری منظورهای فلسفی نامفهوم . یک سرگیجه . مزخرفی که گویا مریدانی هم دارد . عده ای مغز تعطیل ، با الهام از شخصیت اصلی فیلم ، برای خود دینی هم درست کرده اند که دین انسانهای تنبل نام دارد . 2 ساعت از عمرم با دیدن این فیلم به بدترین شکل تلف شد .

از اون فیلمهایی که تو خارج جایزه میگیره ولی وقتی تماشاش کنی به خودت فحش میدی

فیلم بدی نبود . معمایی در خصوص فردی که حافظه اش را از دست داده و با همین وضعیت به دنبال قاتل همسرش است . از fight club بسیار بهتر بود . fight club کلاه برداری از مخاطب بود . توهین به شعور مخاطب بود . جر زنی بود . ولی این یکی ، هر چه که هست ، مثل آن نیست .

جوکر

دو روز پیش فروش فیلم جوکر از مرز یک میلیارد دلار گذشت. فیلمی که روایتگر ظهور ضد قهرمانی ویرانگر از بطن دلقکی بی آزار در شهر گاتهام سیتی است که فساد، فقر و بیکاری نه تنها تار و پود پیوستگی اجتماعی مردم آن را از هم گسسته است بلکه تمامیت حیات اجتماعی شهر را نیز در آستانه نابودی و اضمحلال کامل قرار داده است.

پس از آنکه فیلم جوکر در نخستین گامهای خود برنده شیرطلایی بهترین فیلم در جشنواره ونیز شد، بسیاری در انتقاد از آن نوشتند و عمدتا تاکید کردند که این فیلم سرشار از خشونت و به نوعی به تطهیرگر خشونت است و به توجیه شخصیت ضد قهرمان و رفتارهای مخرب او می پردازد، در حالیکه به باور من این فیلم نه توجیه کننده رفتارها و شخصیت جوکر، بلکه روایتگر تحلیلی ژرف، صادقانه و قابل تامل از شرایط اجتماعی اوست که توانسته است انسانی معمولی و آسیب دیده چون آرتور فِلک را به بیماری روانی و ویرانگر چون جوکر بدل سازد.

بر خلاف آنچه در ابتدا ممکن است به نظر برسد روایت این فیلم نه تطهیرگر شخصیت ضد قهرمان بلکه نمایشی دقیق و عمیقا روانشناسانه از جامعه ای است که نه تنها خود یتیم و قربانی دولت مردانی است که پدرانی خودکامه و بی تفاوت برای جامعه خود هستند، بلکه این جامعه یتیم شده است که در سقوط خود می تواند به انسانهایی یتیم و قربانی تولد بخشد که سرانجام تنها جایی که در آن می توانند حسی اندک از شخصیت و قدرت فردی را تجربه کنند، جایی است که در آن بتوانند به سایه ای خشمگین و ویرانگر از خود بدل شوند.

زدیک به صد ساعت از قطع شبکه اینترنت در ایران می گذرد و با توجه به هزینه سنگین اجتماعی و اقتصادی این گسست ناممکن از جهان، احتمالا در ساعات آینده به صورت گام به گام این ارتباط از نو برقرار خواهد شد. شاید هیچ یک از ما هرگز نتوانیم تمام جزییات تراژدی دردناکی را که در گوشه و کنار سرزمینمان در این روزها گذشت بدانیم ولی همه ما در قلب خود می دانیم که فریادهایی هست که با دهان بسته نیز شنیده خواهند شد. اگر امروز این فریاد شنیده نشود و این درد درمان نشود فردا به زیر پوست جامعه خواهد رفت و به رنجش و خشمی بزرگتر چون سرطانی که دیده نمی شود بدل خواهد شد.

دهها بانک، اتوبوس، ساختمان اداری و اموال عمومی در جای جای ایران در حوادث روزهای گذشته آسیب دیده و سوختند، در دامنه ای که شاید پیشتر هرگز سابقه نداشته است و انگشت اتهام معترضان و سیاست مداران یکدیگر را نشانه رفته است. آیا چیزی دردناک تر از این برای یک جامعه می تواند وجود داشته باشد؟ درک این آزردگی و خشم عمومی از این رو مهم است که آزردگی و رنجی که درک نشده باقی مانده باشد به خشمی کور بدل می شود که حاصل آن آتشی ویرانگر است که سرانجام ایده آل ها و رویاهای فرد را پیش از مظاهر اجتماعی آن در خود خواهد سوخت.

در فیلم جوکر "آرتور" دلقک یتیمی است که هرگز پدر خود را نشناخته است ولی با عشق از مادر خود پنی نگاهداری می کند و رویای آن دارد که روزی در کار خود پیشرفت کند و به یک استندآپ کمدین معروف بدل شود. شخصیت ساده و رشد نیافته او زخمهایی عمیق از کودکی پررنج و زیستن در شهری بی رحم و غرق در فساد دارد که با بی توجهی به ارزشهای فردی مردم خود آنها را به جایی رسانده است که هیچ یک از آنها هیچ ارزش حقیقی برای همشهری و هموطن خود قائل نیستند و قدرت و پول تنها ارزش و تنها معیار ارزشهای این مردم تلقی می گردد

از همان آغاز فیلم آرتور بر مرزی شکننده ایستاده است که حفظ تعادل بر این مرز با هدف انسانی خوب ماندن تنها رویایی است که اگر به تصادف در لحظه ای نیز پدیدار گردد تنها ثانیه ای دیگر با بی رحمی غیر قابل تصور توسط جامعه و انسانهای آسیب دیده ای که خود هم محصول و هم تداوم بخش این جامعه هستند ویران می شود.

فیلم با ضرب و شتم آرتور توسط نوجوانانی آغاز می شود که تفریحی بهتر از تمسخر و آزار دادن دلقکی بی دفاع نمی شناسند و همه اینها در برابر چشمان  مردمانی صورت می پذیرد که نیمه خواب هر یک چون مسخ شدگانی به راه هر روزه خود می روند. در گام بعد و در ادامه فیلم تداوم بی وقفه بی رحمی و دروغ را در محل کار آرتور می بینیم. همه نسبت به هم بی رحم و نسبت به سرنوشت یکدیگر بی تفاوتند. آرتور کمدین مشهوری را با تمام قلب ستایش می کند که او هم خالی از قلب است و به همه چیز و همه کس به شکل موقعیتی برای تداوم پیشرفت خود می نگرد.

....

..

مطلب کامل تر در کانال تلگرامی  aydin areta

به نظرم جوکر یه فیلم معمولی بود . این (جوکر) ، نونه (جوکر) فیلم بتمن رو خورد و الا فیلم خیلی خاصی نبود . استانداردهامون خیلی افت کرده . به این فیلم میگیم فیلم خوب در حالی که چیزی نداشت . در ضمن ! از یه آدم داغونی مثل این جوکر ، اون جوکر فیلم بتمن در نمیاد . این آدم با این سطح از مشکلات روانی ، اون فرد مرموز و ویرانگر نمیتونه باشه . این فیلم فروخت ، چون اسمش joker بود. همین !

نارنگی ها

یه فیلم از اروپای شرقی .

یه فیلم ضد جنگه .

سخت میشه باهاش ارتباط برقرار کرد .

ولی وقتی برقرار میشه ، میبینی یه چیزایی واسه گفتن داره .

تیم کشتار

نمی دونم بگم ضد جنگه یا نه!مشکلات داخلی سربازهای آمریکایی در ارتش و ماموریت هایی که منجر به قتل نیروهای غیر نظامی میشه رو تشریح میکنه.

وقتی واسه پول درآوردن و بر اساس سیاستهای غلط کشورت بری تو یه مملکت دیگه بجنگی،نمی تونی انتظار داشته باشی که دور و بریها فرشته باشن

چون اونها هم پول میگیرن که بکشن .

در کل ، با اینکه داستان بر اساس واقعیت بوده ، سیر تحول شخصیت اول داستان ، خوب از آب در نیومده .

برا کسایی که به فیلم های جنگی و ضد جنگی علاقه دارن یه بار دیدنش بد نیست ولی چیز خاص و جدیدی برای گفتن نداره

یک پروپاگاندا

فیلم هندی آمریکایی

حیف وقت و حجم اینترنت

اما شخصیت منفی فیلم ، کم از خود شیطان نمی آورد . من بودم یه جایزه اسکار بهش میدادم

Seven.Psychopaths.2012

چرا باید تو یه سایت خبری (صراط نیوز) که مثلا میخواد چند تا فیلم خوب رو معرفی کنه که بری ببینی ، باید تبلیغ یه همچین آشغال بی سر و تهی رو بکنن ؟ اونم به عنوان یه فیلم کمدی !!!